 |
| ||||
|
Ik heb een wijnvlek. Op m'n lip. Een kleintje. Máár gróót genoeg om te wensen dat 'tie er nóóit had gezeten. Ik heb 'm gekregen bij m'n geboorte. Bij het uitdelen. Als cadeautje.Grátis. En da's met de meeste dingen die grátis zijn of die je cadeau krijgt. Die zijn níet leuk. Anders waren ze niet grátis. En werden ze niet uitgedééld. Of hadden ze dat cadeautje héus zélf wél gehouden. Maar dat vlekje zit er niet voor niks. Daar kom ik bij het groeien naar het volle wasdom steeds meer achter. Ik zat namelijk tijdens mijn ontwikkeling níet als énige vrucht in dat water. Ik had gezelschap van een andere vrucht. Zij kroop ineens achter mij uit dát éi. "Hoi, zei ze vriendelijk.Ik ben je zus. Gezellig hé dat we samen zijn. Wel krap.Maar joh,dat duurt maar even" Ik knikte verlegen. "Jij houd dus ook niet van 'alleen'?",vroeg ik. Ze glimlachte: "Nee,daarom heb ik gevraagd of ik samen met jou mag..." Tot vandaag ben ik ze nog dankbaar voor die vraag. Want ik had haar voor geen goud willen missen. Tóen met die zwemlessen niet. Maar nu óók niet. Ze blijft een bonus. Waar ze bij de Albert Heijn jaloers op zouden zijn. En dat was ze destijds níet alleen voor míj. Maar óók voor onze verwekkers. Mijn vader en moeder hadden namelijk verwacht dat ik alléen zou komen. Ze hadden er níet op gerekend dat ik visite mee zou nemen. Door die donkere tunnel. Dus toen ik na mijn aankomst vertelde dat de visite vertraging had,en vijf kwartier later zou arriveren. Begonnen ze meteen te huilen. Nee ,niet van paniek! Juist van vreugde! Ze zijn namelijk dól op visite;die twee. Vooral mijn moeder. Ze houd van een kopje thee ,gezelligheid en kletsen. Dus die zag meteen mogelijkheden qua theekransjes en van die dingen. Gezellig méns dus;die moeder van mij. Maar zoals ieder ander mens heeft zij ook zo haar 'dingen' En éen zo'n ding is: Ze kan geen gezichten onthouden.Zelfs niet een béetje. Al heeft iemand haar vijf minuten geleden nog gevraagd heeft. Of ze iets over heeft voor het reumafonds. En die kerel komt dan wéér met die collectebus. Ze gééft wéér een euro. En dat is best lullig. Voor háár dan. Of beter;voor haar portemonnee. Nee,niet voor die mensen met reuma,nee. Maar om die nu meteen te spónsoren. Nog zoiets. Als ik haar nieuwsgierig vraag hoe de nieuwe vlam van m'n jongste nicht eruit ziet. Haalt ze haar schouders op. Groot,Klein,Blond,Bruin,Bril? Ze wéét het gewoon niet. En da's een handicap. Maar daar kan ze ook niks aan doen. Maar daardoor kwamen ze Daarboven natuurlijk wel in de problemen. Toen m'n zusje kwam vragen of ze samen mocht. Met mij... Bij mama. Daar moesten ze even over nadenken.Logisch Want ze kónden mama ál lánger! En toen is dat idee ontstaan. Van die wijnvlek. Als een soort van kénteken. En wáárschuwingsteken óók. Anders had het gevaar bestaan. Dat ík m'n zus was geweest .En m'n zús míj! En da's nog niet zo erg.Want m'n zus is net zo léuk als ik. Maar praktisch gezien was het ook mis gegaan. Gegarandeerd. Dan had de kans bestaan dat mama zussie twee liga-koeken had gegeven. En mij niks. Omdat ze niet meer wist wie... En daarom zucht ik maar een paar keer diep. Wanneer ik me in de spiegel weer eens erger aan die vlek. Dan denk ik. Ach,zeur niet... het was goed bedoeld. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
