 |
| ||||
|
Soms heb je van die dagen. Dan heb je ergens zin in. Dan móet dan ook metéen. Zo'n dag had ik gisteren. En dat kwam door Casper. De kok van 'Koffietijd' Die kwam namelijk gisteren achter zijn potten en pannen vandaan. Mét één heugelijke mededeling. Dat het die dág Nátionale Pánnenkoekendag was. Ik zal je eerlijk zeggen : Ik had er nog nóóit van gehoord. Níemand die dat mij verteld. Van die pannenkoeken .En die speciale dagen En tja,hoe moet ík dát dan wéten? Dus thank God voor Casper. Als ik Casper een uur geleden niet op visite had gevraagd. Had die hele pannenkoekenhappening aan mijn neus voorbij gegaan. En da's best lullig. Omdat ik best nationaal ben. Als het gaat om vieren gaat. Plus dat ik nogal érg van de pannenkoeken ben. De Nationale Pannenkoekdag was bedacht door Tefal en Koopmans. Beide merken vonden het belangrijk de bejaarden wat extra aandacht te geven. Dus mochten schoolkinderen die dag op school bakken. Dan langs bejaardenhuizen. Om pannenkoeken op die rollators te leggen. En zo die grijze bolletjes te verblijden Zo hoorde ik Casper uit leggen. Respect. Voor ouderen. Door middel van pannenkoeken Leuk idee-ik gun die lieve schatten een pannenkoek Maar toch ook een beetje raar. Want die pannenkoeken zijn natuurlijk niet alleen voor bejaarden!! Ho 'es. Waar blijf ik? In al mijn belangrijkheid.En als allergrootste fan? Ik bedoel ,je mag me best overslaan. Als het gaat om enge injecties,uitstrijkjes en griepepidemieën. Maar als het om pannenkoeken gaat. Wil ik graag op de hoogte blijven. Want ik hou van kóeken. In alle soorten en maten. Maar het liefst zo groot mogelijk. Dus zéker óók van pannenkoeken. Ik weet niet hoe het komt. Maar pannenkoeken associeer ik altijd met gezelligheid. Ik hou van de kneuterigheid van pannekoekenhuizen. En dan het liefst in een heerlijk ruikend bos. Met rood-wit geblokte gordijntjes voor de kleine ruitjes. En Anton Pieck aan de wand Waar ze nog dezelfde eetkamerstoelen hebben staan. Als bij oma vroeger. Met van die plastic kanten tafelkleedjes. Die als je aan de tafel gaat zitten nog een beetje onder de poedersuiker zitten. Maar wat een lief serveerstertje er met een vaatdoekje handig vanaf veegt. Voor dat jij je cola bij je pannenkoek besteld. Ik hou d''r van. Zet me ,als ik me ongelukkig voel,in een pannenkoekenhuis. En ik ben meteen al m'n ongeluk vergeten. Sterker nog:Ik voel me het gelukkigste meisje van de wereld. En dat weten m'n vrienden. Hoe ze me gelukkig kunnen maken.Daarméé. Dus met grote regelmatig doen we een bezoekje aan zo'n gezellig huis. Maar zoals eerder gezegd: Ik zit vast. In m'n huis. Qua rug en -wat-niet-wil. Dus die pannenkoekenhuizen zijn even geen optie nu. Maar als het Nationale Pannenkoekendag is . Dan wil ik wél meedoen! Rugpijn of niet. Dus besloot ik in mijn keukenkastje te kijken of er wellicht nog een pak pannenkoekmix stond. En ,hoezee,die stond er. Hoelang,dat weet ik niet. Maar ik zag geen mieren of andersoortige insecten in dat meel. Dus dat kon nog best vond ik. Ik besloot een kwart van het pak te maken. Ik goot wat water bij het pannenkoekenmeel En klopte het geheel met een garde Tot een fijn beslag. Het begon verschrikkelijk lekker te ruiken toen het eerste beslag een pannenkoek begon te worden. En ik keek tevreden in de koekenpan. Blij verrast hoe snel je eenvoudigweg je eigen huisje omtovert tot een pannenkoekenhuis. Die pannenkoekenlucht,de rood-geblokte gordijntjes,het kanten plastic tafelkleed. Het was er allemaal. Ik moest er alleen in mijn fantasie nog een gezellig gebouwtje om heen denken. En Anton Pieck Maar dat lukte. Die avond genoot ik met veel plezier van mijn pannenkoeken. En besefte ineens hoe weinig je nodig hebt om gelukkig te zijn. Tot vanochtend. Toen kreeg mijn pannenkoekenverhaal ineens een onverwachte wending. Want je hebt dagen dat je ineens zín hebt in dingen. Maar er bestaan in mijn leven ook dagen dat ik hé-le-máál geen zín heb in díngen Dit even ter introductie. Ik liep vanochtend weg uit de wachtkamer van de fysiotherapie-praktijk. Maar ik liep niet alleen weg. Nét voor mij liep er nog één weg. En met die één,bedoel ik een oudere mevrouw. En die vrouw had die ochtend kennelijk aan mij gezien dat ik schrééf. Want ze begon haar levensverhaal te vertellen. Heel uitgebreid. Als je het mij vraagt in de hoop dat ik mijn notitieblokje zou pakken. Het op zou schrijven En er mee naar de eerste beste uitgever zou rennen. Maar dáár had ik dus even geen zin in! En weet je, dat durf ik dan niet te zeggen. Zo van "Sorry mevrouw ,geen interesse.." Dat vind ik dan ook weer zo wat. Dus probeerde ik stiekem mijn voeten steeds iets verder weg te zetten. Richting uitgang. Maar haar voeten kwamen gewoon mee! Zelfs een uitgebreide blik op mijn horloge deed haar niet stoppen. En toen begon ik me af te vragen waarom ík dat altijd heb. Dat ik altijd Het Aanspreekpunt ben voor Klaag Vaak en zijn consorten. Maar toen ineens wist ik het. Ik kreeg het als van Boven ingegeven. Het kwam door die pannenkoeken van gisteren. Dúh-úh. Ik had de stroop nog aan m'n kont hangen! |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
