 |
| ||||
|
Een zonnige dinsdagochtend. Ik kijk 'Goede Tijden' .De herhaling. Per ongeluk. Of beter gezegd: Ik blijf hangen. Na ' Koffietijd ' . Een programma wat ik sinds mijn rugoperatie regelmatig kijk. Omdat ik dan toch het idee heb dat ik niet alleen koffie drink. Maar met Loretta en Quincy. En da's toch een stúk gezelliger. Maar als Loretta en Quincy hun autosleutels pakken om naar huis te gaan komt GTST. Althans de herhaling van die avond ervoor. Zo ook die ochtend. Gebiologeerd kijk ik naar het beeld waarin Sjoerd verschijnt. Nou is Sjoerd sowieso fijn om naar de kijken. Biologisch gezien. Met zijn hazelnootbruine lange manen en zijn mooie kaaklijn.Ja,ik weet het ;ik had zijn moeder kunnen zijn. Maar op sommige momenten wil je dat feit soms even heel diep wegstoppen. Zoals nu. Maar dan gebeurt er iets verdrietigs Ineens zie ik een traan biggelen over dat mooie gelaat van Sjoerd. Gosh... En bij Bianca,z'n moeder.Ook.Ze huilen.Snikkend vallen ze elkaar in de armen. Omdat ze rouwen. Om de dood van háár zoon en zíjn broer Edwin. Kippevel. All-over. Ik ril. Niemand die mij nog wijs maakt dat het flút-acteurs zijn;die GTST-ers. Oké,ik ben een emo-trut. Maar als ik het koud krijg,dan spelen ze het verrekte goed! Nou weet ik dat het niet geheel christelijk-verantwoord is-dat GTST. Het is net het echte leven. Alleen dan met nét iets meer ellende,liefde,seks,verdriet en criminaliteit. En dan vergelijk ik het even met mijn eigen leventje. Het is geen realistische afspiegeling van de samenleving en van de werkelijkheid. Dat riep ik tot voor kort ook altijd. Tot die dinsdagochtend. Want toen besefte ik dat zo'n scene óók in het echte leven wel degelijk realiteit kan worden. Want Sjoerd en Bianca brachten mij die dinsdagochtend weer even terug naar zo'n vijf weken geleden. Toen kwam mama bij me langs. Om te helpen om mijn frisgewassen gordijnen weer op te hangen. Omdat dat zo moeilijk gaat met een nét geopereerde rug. En toen mama binnen kwam keek ze anders. Dan zie je meteen. Er is iets. En er was iets. Iets verschrikkelijks. Iets afschuwelijks zelfs. "Lydia is dood",zei ze . En ik viel stil. Lydia,een meisje ,wat jaren geleden een paar klassen lager bij mij op school zat. Maar inmiddels was uitgegroeid tot een mooie volwassen vrouw. Die ze voor eeuwig zou blijven. Want ze zou niet ouder worden. Lydia was verdronken. Door een noodlottig ongeval in de rivier beland. Na een avondje uit met haar man. En terwijl haar man machteloos en verdoofd aan de waterkant stond,kwam Lydia niet meer boven. Kippenvel.Want laatst was Lydia nog bij mij in de bakkerij. En bestelde ze een donkervolkoren vloerbrood. Voor haar gezin met drie kinderen. "Doe er maar twee,trouwens,zei ze met haar lieve engelachtige ogen,het is zulk lekker brood". En ze glimlachte. Ik ben van slag,de hele middag Als mama weg is schrijf ik de familie een kaart. Met een gedicht van Nel Benschop: 'Ik weet het niet, ik kan de zin niet vinden van wat God met dit sterven heeft bedoeld. Maar Jezus weende, toen de vriend die Hij beminde gestorven was. Hij weet, wat je nu voelt.' En terwijl ik het adres op de envelop schrijf voel ik een brok. Hij doet zeer in m'n keel. Alhoewel ik zelf geen moeder ben voel ik de pijn. Hoe afschuwelijk moet het zijn je kind te verliezen. Wat een loodzware last.Wat een verdriet. In gedachten ben ik die dinsdagochtend weer bij hen. Onder GTST. Ik kijk naar de blauwe lucht. 'God,wees hen nabij",bid ik zachtjes. Vaak is teevee niet de werkelijkheid. Maar héél soms wel. Helaas. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
