 |
| ||||
|
Gisteren zat ik bij de kapper. Of béter gezegd: gisteren zat ik bij m'n moeder. Of nóg beter gezegd: gisteren zat ik bij de kapster van m'n moeder. Maar inmiddels ook van mij. Sinds een jaar. Kapster heet Mariëtte. En de eerste ontmoeting tussen mama en Mariëtte was jaren geleden. In een gewone salon. Niks bijzonders. Mama ging voor een fris kapsel naar de kapper. Zetelde zich in zo'n fijne kappersstoel. En toen kwam er een kapstertje om haar te knippen. Wederom niks bijzonders. Want zo gaat dat in de meeste gevallen in kapsalons. Tot die ene keer. Mama voelde een paar professionele kappershanden-in-wording door haar grijze haren glijden. " Goeiemorrege mevrouw,...zeg 'es,hoe wilt u dat ik het knip?" Achter mama stond een tenger meisje met grote bruine Bambi-ogen. Haar gitzwarte haar hip opgestoken in een nonchalante paardenstaart. En dat was dus Mariëtte! En terwijl Mariëtte vakkundig mama's dikke haardos halveerde bedacht ze meteen dat mama best gezegend was met een prettig óefenhoofd. In geval van examen en aanverwante zaken. Dus zag Mariëtte mogelijkheden. En vroeg mama als model. En sindsdien hoort ze bij ons gezin,alsof ze familie is. Dus komt ze elke vijf weken,gewapend met schaar voor nog geen acht euri ons gezin verlossen van overtollig haar. En dat zij op dát moment achter mijn moeder ging staan om haar kapsel te doen,da's geen toeval. Soms twijfel ik regelmatig of sommige dingen echt van Boven bestuurd zijn. Maar dit weet ik zéker. Mariëtte is namelijk een geschenk uit de hemel. Want zij voelt ,kapsel-technisch gezien,haarfijn aan wat ik wil. En geloof me,dat heeft in de hele zevenendertig jaar van mijn bestaan nog nooit één kapster begrepen. Menigmaal stond ik na een kappersbezoek huilend voor de spiegel. Omdat ik op dat moment in m'n verdrietige spiegelbeeld mezelf niet meer herkende. Want na zo'n knipbeurt wil ik niet naar buiten gaan als een keurige Astrid Joosten of serieuze Eva Jinek. Anders had ik daar wel om gevraagd! Maar dat schijnt het gros van 'knippend Nederland' niet te begrijpen. Maar met Mariëtte is het anders. Zij weet precies wat ik bedoel als ik zeg: "Gewoon een bob." Niet te hip en niet te truttig. Maar precies daartussen in. Gewoon des Anita's.Meer niet. En zij weet ook dat ze niet teveel moet knippen ,omdat ik "zo'n bos" heb. Omdat die haren daar door onze lieve Heer niet voor niets in rijke getale op mijn hoofd zijn gepland. Simpelweg omdat ze daar hóren. Anders had Hij mij wel minder haarwortels toebedeeld. Daar ben 'k van overtuigd. Maar om even op Mariëtte terug te komen,ik aanbid haar. En daarom wil ik 'Mariëtte-het-liefst-in-een-glazen-kastje-zette'. En haar er om de vijf weken even uithalen. Bij wijze van spreken dan. Want ik ben veel te bang om haar kwijt te raken. Dat ze ineens halverwege zo'n knipbeurt zegt: "Ey,ik moet je trouwens nog wat vertellen... Het knippen vergt toch een beetje teveel van m'n vrije tijd..ik ga stoppen" En dat ik dan spontaan mijn kauwgompje doorslik. Van schrik.Dat idee. Want dat zou namelijk één grote nachtmerrie zijn. Ik kan me namelijk geen leven meer voorstellen zonder Mariëtte. En da's best eng.Want er is er maar één. Daarom geef ik haar volgende keer maar een klein fooitje. Wellicht helpt het. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||
