 |
| ||||
|
Die jongen had alles er door gebanjerd. Eerst had hij zijn deel van de erfenis opgeëist en was weggegaan. De wereld in. Veel geld en natuurlijk veel vrienden. Lekker de bloemetjes buiten. Totdat alles op was. Toen met hangende pootjes toch maar weer op huis aan. Wat zou vader zeggen? Eigen schuld, dikke bult? Of nog erger? Helemaal niet! Vader stond al vanaf de eerste dag dat hij weg ging vaak eens in de deuropening. Met z,n hand boven de ogen te turen of z,n zoon misschien terugkwam. En toen hij er aankwam, op die dag, was er groot feest thuis. Niks geen gezanik over die dikke bult of zo. Gewoon blij dat hij er weer was. Het was toch z'n kind? Dit verhaal staat in de bijbel, in Lucas 15:11-24. Ook wij zijn weggelopen, thuis bij God de Vader vandaan. Met wat we mee hebben gekregen denken we ons wel te redden. We hebben niemand nodig. Maar als we de band met thuis loslaten, gaat het bergafwaarts. We raken onherroepelijk geestelijk blut. Daar staan we dan, mooi voor paal. Maar ondanks ons falen en ons de mist ingaan, wacht God de Vader ons op. Bij Hem thuis waar we horen. Dat wordt genade genoemd. Dat beeld van die Vader met z,n hand boven de ogen, turend in de verte, wachtend op jou. Zeg nu zelf, dat beeld, die liefde is toch met niets in deze wereld te vergelijken? Dat komt van boven natuurlijk. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Ik werd gelokt door je leuke woordspeling als titel. Ik houd daarvan. Dat is onze huis-sport: woordspelingen bedenken. Je hebt me gelokt, naar een vlot (en niet te lang) evangeliserend verhaal! 
Mooie gelijkenis.