 |
| ||||
|
Maandag. Een morgenstond die er is, en met menselijke hoop of wanhoop niet eens iets te maken heeft. Kwart voor zeven, schrijversuurtje. Wat is er aan het werk, als synchronisiteiten in het leven toeslaan? Welke a-causale band is het , die bepaalde gebeurtenissen en feiten , personen en woordbetekenissen met elkaar verbindt –op een manier die niet onderzocht, bewezen, herhaald of beargumenteerd kan worden? Volgens Jung zou het beleven van zulke “toevallige” coïncidenties inhouden dat men een gebied van hogere energie in het collectieve onbewuste nadert. Klaarblijkelijk leidde mijn stappen van deze ervaring dit weekend naar een heel andere bewustwording. Als deel van het weekeinde bracht het me tot bij de diepere kern van mijn eigen Ik die ik plotseling begon te delen met iemand waarvan ik het bestaan niet eens ken. Dat ik oog in oog kwam te staan met krachten waarvan je denkt nauwelijks het hoofd te kunnen bieden, en hoe je uiteindelijk verrijkt en versterkt –en ook kwetsbaarder, ja zelfs bloter uit elke ervaring te voorschijn komt om …mee te ademen in de woorden van een virtueel persoon aan de andere kant van een computer. Toch maar vlug een lijstje gemaakt met alle synchronisiteiten die de voorbije week in mijn leven samenvielen. De verschillende filosofieën van de contactpersonen die de metaforen van de tijd uitdrukken en zich blijkbaar met diepgaande menselijke behoeften uitdrukken, zijn voor mij nu overduidelijk waar ik wil en kan over schrijven. Wat is de samenhang? Waarheen leiden deze feiten en gedachtengangen… De weg naar vrijheid in geest en bestaan? Is dat het ? Maar leidt de weg naar vrijheid niet vaak over een pad van drijfzand, modderpoelen, doornstruiken, valstrikken, loszittende tegels en andere kwellende plaveien ? Of is het zoals Oscar de wilde ooit een ten beste gaf: “we zitten allemaal onder de modder, maar sommigen onder ons kijken terwijl naar de sterren”. Op dit moment ben ik bij die groep en kijk ik vol verwondering omhoog en zie de maan vol lopen . “The space is open” alsof het een officiele verklaring is dat je zomaar in een Ufo kan stappen en je het luchtruim vanuit een heel andere positie kan bekijken. De gedachte alleen al maakt me vrij niet uiterlijk maar innerlijk … Een Utopia in wording , waar sprookjesvertellers en musici bij elkaar komen in een prachtig en wonderbaarlijk schouwspel. Ik zou het op dit moment het graswortelnetwerk kunnen noemen maar dat doe ik niet omdat het dan mijn innerlijke zottigheid verraad en niemand daar een boodschap aan zou hebben , tenzij die éne persoon waarvan ik weet dat hij er is en die de vlam heeft ontstoken in de wortels van mijn brein. Die de reiziger in mijn donkere delen is geworden en door het orange ego-tripperschermpje is gekropen om mijn bestaan te ontmaskeren. Overal wemelt het van de orange mensen die alleen maar contact hebben met elkaar op een onbeduidende en zielloze manier, ze kijken glazig voor hun uit naar het zwaarwichtige programma dat hen wordt voorgeschoteld hopend op dat éné verlossende Ja ik wil … Het geheel heeft een dwangmatigheid die je dwingt mee te doen of weg te gaan en temidden van die prachtige tuin van voortdurend aaiende en glimlachend kijkende orangeschermmensen een loodzware beslissing te nemen. Gelukkig zijn de regel te verbreken en kom je ze tegen in alle eenvoud niets moet en alles kan. Het motto waarmee ik wil eindigen op een Maandagochtend die ondertussen als een trein voorbij raast en mij duidelijk maakt dat mijn publiek éénzijdig is . |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||