 |
| ||||
|
OMDAT ZE WAS WIE ZE was…. Omdat ze was wie ze was, kon ze nauwelijks alleen zijn. Alleen met zichzelf en toch met de ganse wereld verbonden. Het was een ongelooflijk gevoel geweest toen plots uit het niets een ziel opdook die haar verstond en wederzijds een grote verbondenheid teweegbracht in haar ziel. Er hadden in elf jaar tijd zekere veranderingen plaatsgevonden , maar zij was dezelfde gebleven. Nu de laatste weken waren die veranderingen zo sterk voelbaar geweest dat zij zelf had besloten om mee te gaan in haar eigen ontwikkeling. Zij was lang blijven hopen op iemand die misschien een beetje hetzelfde was als zij en die haar diep in haar ziel zou terugvinden en weer zou doen schitteren zoals ooit tevoren. Ze was wakker geschrokken uit een akelige droom zo leek het en het waren de beelden van haar nachtmerries die ze vaak in haar dagelijkse leven terug zag voorbij schuiven die haar telkens weer in hun greep gevangen hielden. Maar nu deed ze haar ogen wagen wijd open en het signaal dat haar hersens hadden opgevangen van iemand waar ze enorm door geprikkeld werd, waren steeds krachtiger geworden. De boodschap had plotseling geklonken als een gil in een rustig gesprek en hadden haar wakker geschud. Gelijkmatig ademhalend en zich dwingende weer aan haar schrijftafel plaats te nemen zocht ze naar beelden in een mentale vloedgolf. De woorden die hij haar toeschreef gaven haar een taal die alleen zij begrepen en de kadans van woorden bleef toestromen in een ijl tempo. Nog nooit was ze zo ver betrokken geraakt bij iemand waarbij ze zo een rechtstreeks contact had met de ziel en het hart tesamen. Nog nooit had iemand haar openlijk met zoveel liefde en toewijding haar vormeloze angst kunnen stillen. Zonder zich kenbaar te maken, toch alsof ze hem al jaren kende boorde hij steeds dieper en dieper in de merkwaardige beelden die hem tegemoet spiegelen en diep in haar verscholen lagen. Hij liet zijn geest zweven in haar diepe onderbewustzijn en voelde haar pijn en eenzaamheid zo goed dat ze zonder woorden zijn gevoel beantwoordde. De miljoenen hersendromen lieten zuchten als de wind tussen hoge torengebouwen, door brede wijde vlaktes en in het rotsachtige donkere gedeelte van een wereld die zij had verkend van de maan tot mars en terug ... Naakte ruimtes waarin messcherpe sterren pijn deden en een liefde heerst waar niemand vat op heeft. Veilig in haar fugue, in de luisterrijke fantasie die ze om persoonlijke redenen koesterde, kon hij het signaal wel opvangen en zijn gedachten sturen. Het besef dat ze niet meer zonder zijn aanwezigheid onder welke vorm dan ook zou kunnen maakte haar tegelijk bang en toch ook vertrouwd. Als 2 reizigers die hun eigen streek hebben verlaten en elkaar hebben gevonden op de randen van de verschillende werelden werden ze verenigd. De nagalmen van de stilte en de zuivere tonen die jij mij in de oren legt zijn een verademing in mijn onrustige ziel. En de wonderschone akkoorden uit de hemel die je me laat horen als je me weer aan het schrijven krijgt zijn niet te weerstaan. Ik volg je steeds weer en de weg waar je me naar toe leidt zal zolang de tonen de muziek wordt die ons begeleidt in onze wervelende dans. Het labyrint van de liefde ontdekkend en uit de diepte opgelost kleuren die samenkomen en ons meenemen op een nieuwe reis... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||