 |
| ||||
|
“Wil je alsjeblieft niet zo in m`n oor schreeuwen!? Een mens kan wel oorpijn ontwikkelen zo!” “Ja maar Jack… Je hebt het door!! Je wéét wie er meer te maken heeft met deze zaak! Je wéét wie het brein achter deze hele undercoveractie is!” Salomé kon niet stoppen met schreeuwen van blijdschap. Na haar verhaal over de brieven die ze gevonden had en de door haar geuite vermoedens, had ook Jack zo zijn vermoedens gehad. Hij had een naam met haar gedeeld en zij had aan exact dezelfde persoon gedacht. Het sms`je dat Jack daarna ontvangen had, van een jonge undercoveragente die zich ergens in de bergen bevond, was doorslaggevend geweest… Oké ze moest toegeven het was een half sms`je geweest, maar volgens haar voldoende bewijs dat hun vermoedens juist waren. De sms zei: Jack, noodsituatie, pas goed op jezelf en Salomé. Wil je informeren dat de boosdoener fre… en was blijven steken bij Bericht wordt bijgewerkt…. Verder was het niet gekomen. “Alsjeblieft Salomé, je brengt alles in gevaar zo!” “Oh ja, oeps, gelukkig zijn de zusters op avondwandeling, maar ik zal stil zijn nu. Toch geweldig Jack, dit!” “Eerst maar eens verifiëren, of niet dan?” “Verstandig… verstandig,” zei Salomé getemperd in enthousiasme, terwijl ze met een schuin oog een klein beeldscherm nauwlettend in de gaten hield. “Hé, kijk dan! Zet het geluid eens iets harder!” Een aantal kamers van Salomés bescheiden onderkomen in het klooster verwijderd, had Zuster Mary de nieuwkomer ondergebracht. In een onbewaakt ogenblik, tijdens de rondleiding van de nieuweling door Zuster Mary, had Jack afluisterapparatuur en een minuscuul kleine camera aangebracht in de kamer van deze nieuwste bewoonster. Nu Jack het geluid aangezet had, hoorden ze: “We gaan er een knalfeest van maken! Dat is toch de kunst van het leven!? Niemand, niemand weet… Haha, net alsof… Ik ben Repelsteeltje niet, ik ben niet zo stom dat ik mijn allergrootste geheim gaan verklappen. Hmmm… eens kijken… toverbus… check… rekstokken… check…torpedo… check.” Ze zagen een gemeen glimlachje op Alexanders lippen verschijnen, terwijl hij de inhoud van zijn tas uitstalde op bed. Jack die bij het woord toverbus ineens van kleur veranderde, omdat hij zich iets herinnerde, zag nu lijkwit. Hij wreef zich eens over zijn kin en zei: “Hmmm… ik vraag me af… in hoeverre Fred eerlijk en te vertrouwen is…” “Hoe bedoel je? “Luister Salomé, als een eekhoorn zou kunnen spreken, zouden we hem toch kunnen verstaan. Simpel is het moeilijkst. Soms moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt. Je gaat het pas zien als je het doorhebt. Snap je?” “Eeh, nou, nee, maar ik neem aan, dat je net een andere taal dan Nederlands sprak. Dat zou in ieder geval een hoop verklaren.” “Oké, dan nog een keer, nu simpeler.” Jack keek geërgerd richting Salomé. Hij had haar toch iets intelligenter ingeschat. Zij had hem immers als eerste op de waarschijnlijke leider van de hele bende gewezen. “Ik maak eigenlijk nooit fouten, want ik heb enorme moeite me te vergissen, maar… ik denk dat ik een inschattingsfoutje gemaakt heb.” “Oh, ben benieuwd…” “Nou, ga even rustig zitten. Je had het toch over dertien brieven, die toch van één bron afkomstig leken te zijn? En ze leken tevens ook delen te bevatten uit iemands dagboek?” “Ja?” “En die Levenskunst die je naar Thijs ge-sms`t hebt? Dat slaat toch ook op de inhoud van de gevonden brieven en delen van een meisjesdagboek?” “Ja?” “Dan vrees ik, dat ik iemand in goed vertrouwen iets te veel informatie gegeven heb.” “Vertel… misschien kunnen we de schade zoveel mogelijk beperken. Als we maar met een goed plan komen.” “Prima idee! Zullen we, nu de zusters toch even uit huis zijn, het klooster een beetje aan een beter, grondiger onderzoekje onderwerpen?” “Goed. Eerst de keuken dan maar?” vroeg Salomé, die na de schamele maaltijd nog steeds trek had in wat lekkers. “Keuken it is,” zei Jack en hij wees naar de deur. “En waarom is mijn idee dan niet goed? Hmm?” Salomé stond met haar armen over elkaar tegen het aanrecht geleund en keek nukkig. “Je weet toch dat ik overal tegen ben? Tòt ik een besluit genomen heb, dan ben ik er voor.” Jack keek Salomé strak aan en zei: “Ik zal het je uitleggen. Met Fred zit het zo: Als je ergens niet bent, ben je òf te vroeg òf te laat. En zie jij hem hier ergens!?” “Nou nee, maar hij weet toch ook onze precieze locatie niet? Hoe kàn hij hier dan ook zijn!?” “Ja, precies, dat is het hem! Dat weet hij wèl!” “Ik snap je niet hoor, Jack! Je bent niet te volgen vandaag! Het spijt me.” “Als ik zou willen dat je het begreep, zou ik het wel beter uitleggen. Volg me nou maar gewoon. Vertrouwen en respect, de basis van elke goede relatie. En dàt heeft hij nou net geschonden!” “Maar… op welke wijze dan? Je bedoelt…” Salomé keek naar Jack, die stond te wijzen naar de grote pizzaoven die zich in de buik van de ruim opgezette keuken bevond. “Nee, Jack, nee! Zeg me dat het niet waar is!” De tranen stonden in Salomés ogen. Ze was zich zo gaan hechten aan… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
