 |
| ||||
|
“Hé, pssst. Help me dan even!” Hûh? Hoor ik dat nou goed? Staat er iemand onder mijn raam te fluisterroepen? Voorzichtig sloop Salomé, inmiddels Zuster Mary Andrew genoemd, gewapend met een kaarsenkandelaar naar het raam in de linkerbovenhoek van haar eenvoudige kamer. “Ja, joe-hoe, hier!” “Jack?” probeerde Salomé. “Ja. Help je me even mee? Ik kom niet tot het raampje en die stenen hier zijn spekglad. Ik glij elke keer weer weg. Gooi even een laken door het raam heen of zo, dan kan ik me optrekken.” “Is goed, komt eraan.” Niet veel later gooide Salomé het laken dat op haar bed gelegen had door het raam heen. “Euhm ja, dank je… maar zou je zelf één kant binnen willen houden? Anders heeft het nog geen nut!” fluisterde Jack gefrustreerd, terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde. Maar hij was zich ervan bewust dat dit niet het moment was om te gaan schreeuwen. Dat zou de undercoveractie in gevaar brengen. Dus hij besloot simpelweg het laken weer naar binnen te gooien en hield een deel ervan stevig vast. “Heb je hem?” “Ja.” “Trekken dan!” “Eet eens wat minder, wil je?” pufte Salomé, terwijl ze uit alle macht aan het laken trok. “Hm. Dit is niet het moment voor complimentjes, Salomé.” “Het zou anders wel behoorlijk schelen voor een volgende missie.” “Ja, ja.” “Zo… hè, hè. Gelukt!” Jack stond hijgend tegen de koude muur van Salomés kamer geleund. “Zeg dat wel.” “Er kunnen trouwens problemen ontstaan nog,” klonk het schuldig uit Jacks mond. “Hoezo?” “Nou, ik stond net eerst onder het verkeerde raampje te bedelen om binnengelaten te worden.” “Oh.” “Ja, maar dat was niet zo`n succes,” glimlachte Jack. “Euhm… over je escapades met de nonnetjes hier vertel je me maar nádat we deze missie afgerond hebben. Dan wil ik best één en al oor zijn. Nu heb ik even iets belangrijkers aan m`n hoofd. En jij ook trouwens.” “Vertel.” Jack herstelde zich snel en nam plaats op de enige stoel die de kamer rijk was. “Luister, ik heb hier in een nisje op m`n kamer een aantal brieven gevonden, die volgens mij belangrijk kunnen zijn voor ons onderzoek…” “Ja…” “Ik verbaas me alleen gigantisch over één ding…” “En dat is?” “In elke brief hier, wordt naast de naam van Alexander ook de naam genoemd van iemand die we allebei kennen.” “Hûh?” “Ja, iemand die jij vandaag zelfs nog gesproken hebt…” “Oh?” “Enig idee over wie ik het heb?” “Eeh nou… nee. Maar je gaat er toch geen quiz van maken? Ik denk niet dat we zoveel tijd hebben. Het is leuk van je, dat je een beetje leven in de brouwerij, euhm nou ja het klooster wilt brengen, maareh we moeten een beetje vaart maken willen we deze actie snel tot een goed einde brengen. Ik voel zo aan m`n water dat er binnenkort iets groots staat te gebeuren.” “Denk nou eens even goed na! Wie kan het zijn?” Op weinige meters afstand vond op hetzelfde moment iets plaats waarvan noch Jack noch Salomé enige notie had, maar wat hen later deze avond of morgen wel in grote problemen kon brengen. “Goedenavond, zuster. Heeft u wellicht nog plek voor een eenzame vrouw?” “Natuurlijk mijn kind. Je bent al de tweede. Het gaat rap de laatste paar dagen…,” zei zuster Mary Clarence. Geweldig! Ze heeft niks door! Die Killotto-aedes-match7-hydra-gel-ultra-fuseer-pro-glide-intuition-plus-extreme-comfort-precision-clean-power-turbo-embrace-protector-combi-sensor-excel-scheermesjes voor de gevoelige huid hebben hun werk uitstekend gedaan. Naast uiteraard mijn sublieme keuze van kleding…en dit verschrikkelijk zoete damesgeurtje. Alexander gniffelde gemeen bij deze gedachte. “Kom maar binnen, dan doen we eerst even een tasonderzoek.” “Tè…tè… tasonderzoek?” stotterde Alexander nu nerveus. “Ja, dat is heel gebruikelijk tegenwoordig. Wij gaan ook met onze tijd mee hier op het Zuster Mystericanessen der Onopgeloste Geheimenissen van de Derde Orde-klooster. Je weet maar nooit wie of wat je binnenhaalt. Nou, kom maar, zet je tas maar even op deze tafel hier,” zei Zuster Mary met een zo geruststellend mogelijke stem. Welverdraaid, daar zit de toverbus in en mijn andere geheime wapen en... “Nee maar, wat hebben we hier?” vroeg Zuster Mary met de toverbus in haar handen. “Oh dat… dat euhm is mijn eeh koekjestrommel. Ja-ha, want ik euhm ben allergisch voor gluten en daarom heb ik m`n eigen koekjes altijd bij me,” verzon Alexander snel. “Ah, nou, dan zullen we daar hier bij de bereiding van de maaltijden ook rekening mee moeten houden. Zie je wel dat het goed is, dat we dit even doen?” glimlachte Zuster Mary, en ze legde tot grote opluchting van Alexander de toverbus voorzichtig aan de kant. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
