 |
| ||||
|
Enkele jaren geleden was ik in de gelegenheid om een niet alledaagse ervaring op te doen. Negen dagen heb ik een reis meegevaren op een middelgroot vrachtschip. Ik stapte in Gent op. Vandaar werd er 4.000 ton (130 truckladingen) kunstmest naar Italië vervoerd. Stille wateren? In de beruchte Golf van Biskaje kregen we met harde wind te maken. En dat niet alléén. Want zo’n duizend km. west van ons op de oceaan had een stormdepressie gezorgd voor het opzwiepen van het water. De golven hiervan rolden nog steeds naar de kust van Europa. Harde wind uit het noordwesten en zware deining uit het westen zorgden ervoor dat het schip stampte en heen en weer geslingerd werd of het niks was. Op en neer Als we ons in een golfdal bevonden, dan kwam er een enorme watermassa van 9-10m. hoogte schuin-achter op ons af. Hierdoor werd de te varen koers volledig ontregeld. De automatische piloot corrigeerde dit echter direct en continue. En dit ging zo enkele dagen en nachten door. Toen ik e.e.a. zo de eerste tijd eens wat aankeek , voelde ik me niet direct op mijn gemak. Zou dit allemaal wel goed gaan? Maar de anderen om me heen reageerden net als anders. Voor hen bleek dit een gewone zaak te zijn. Mooi niet Slapen? Dat was er vaak niet bij. Voor dat ik in de kooi lag moest er nogal wat voorbereid worden. Omdat mijn bed tegen de wand aan stond zou ik er alleen aan de andere kant uit kunnen rollen. Daartoe heb ik onder die kant van het matras zwemvesten gestopt. Toen ik me de eerste \"schommelnacht\" in mijn zo ontstane holletje had gelegd, en wat lag heen en weer te rollen, hoorde ik een steeds terugkerend, irritant geluidje. Van links naar rechts Na wat denkwerk kwam ik er achter dat dit een los schakeltje moest zijn in de rails van het gordijntje voor mijn patrijspoort. Als hier niks aan gedaan werd, zou dit de hele nacht zo blijven heen en weer gaan. Het was geen eenvoudige zaak om, in mijn voortdurend schommelende slaapvertrek het schakeltje te vangen en vast te zetten. Toen ik eindelijk weer lag, bleek het douchegordijn in mijn badkamer ook te leven. De bril en het deksel van de wc waren al eerder dichtgeklapt. Ik kwam erachter dat overal bij nagedacht moest worden. Zomaar in bed stappen en lekker gaan slapen was er niet bij. Trouwens een beetje normaal slapen wilde hier sowieso al niet echt bij windkracht 7- 8. Ook niet bij de anderen! Nat Bij het middageten viel het me eens op dat het tafellaken nat was. Dit bleek een manier om te zorgen dat niet alles bij het slingeren van het schip de tafel afzeilde. De messroom bevindt zich helemaal onder in de accommodatie (het trappenhuis met de hutten, en bovenop de brug). Bij het eten zat ik vaak tegenover een patrijspoort die net boven de waterspiegel was. Soms keek ik het ene moment recht in de zon, en even later was het aardedonker achter het glas onder water. Van voor naar achter Tijdens het eten was het een grappig gezicht om te zien hoe aan de ene kant van de tafel de mensen soms voorover moesten buigen om hun evenwicht te houden. Hetzelfde moment moesten de anderen aan de andere kant van de tafel zich juist achterover laten leunen om te kunnen blijven zitten. Het andere moment was de situatie exact andersom. Meerdere keren gebeurde het dat mensen met stoel en al met mes en vork in de eethouding enkele meters van tafel wegschoven. Alles ging gewoon door, het eten, de gesprekken, het in evenwicht houden van jezelf. Een paar tellen later schoven ze vanzelf weer terug op exact hun oorspronkelijke positie aan tafel. Er was niemand die een spier vertrok (behalve ik!). En zo waren er nog veel meer van die dingen die mijn reis tot iets aparts maakten. Dingen waar je nooit over nadacht totdat je ze meemaakte. Maar is dat niet zo in heel ons leven? Meeleven met een ander is in zijn of haar situatie kruipen. Dan pas kun je zijn of haar “zeemansverhalen” mee vertellen. |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
