 |
| ||||
|
“Ow nee! Niet weer! Dat méén je niet!” kreunde Jack, toen ze aangekomen waren bij het vervoermiddelendepot afdeling F nummer 13. Hij keek naar hun vervoermiddel voor deze operatie “Niet James… dat ding kraakt en piept aan alle kanten!” “Hûh? James? Waar heb je het over?” vroeg Salomé. “Die fiets hier… van Tim!” zei Jack en hij sloeg met zijn rechterhand op het stuur van de oude fiets, die zijn ongenoegen hierover duidelijk liet horen. “Luister het was dit of die neusoperatie. En je weet… dat blijft altijd een gok.” sprak Salomé hem belerend toe. “Sjonge, jonge, denk jij altijd na, voordat je iets doms zegt?” Jack had intussen de pee in deze hele operatie. Nu al! Begint goed dacht hij. Ondertussen liepen Thijs en Ed voor de tweede keer die dag richting huis. Thijs kon de slaap niet pakken en had er even uit gewild om een frisse neus te halen. Intussen maakte hij zich zorgen over het feit dat Alexander zich niet meer gemeld had, maar wèl de toverbus meegenomen had: “Hoeveel kans is er denk je, Ed, dat Alexander iets ongelooflijk stoms uithaalt met de toverbus?” Ed, die heel goed in berekeningen was – hij had immers het hele Teller-Complot tot 382 cijfers achter de komma nauwkeurig berekend – antwoordde: “Alle zaken in ogenschouw nemende dat hij wèl iets stoms heeft gedaan, vermenigvuldigd met de waarschijnlijkheid op recidivisme, gedeeld door de mogelijkheid op herhaling èn de aannemelijkheid op doublure, is er een plausibele kans van 3,14159265358979323846264338327950288419716939937510% dat hij nìks stoms ermee doet.” Thijs zuchtte eens “En de kans dat Alexander en Rosa elkaar kennen?” “Blanco, Thijs.” zei Ed met zijn mechanische stem, die duidelijk behoefte had aan een verse scheut smeerolie. “Morgen dan maar… eerst eens even proberen te slapen, die Malibu`s tikken er echt goed in... en dàn Pleidooi 370 èn Alexander opzoeken.” “Ticke-tic-tic-ticke-tic-trik-rrr-tic-trik-trik-ticke-tic…” zei James. Zijn oude frame had het zwaar te verduren en met moeite kwam hij vooruit. Een kwartier geleden was hij samen met Jack en Salomé nog staande gehouden. “Betrapt!” had agent De Wit geroepen en hij had ze tot stoppen gemaand. “Hoezo dat? Betrapt?” had Jack gevraagd “We doen toch niks?” “Maar agent… eehm… De Wit,” las Salomé op zijn naamkaartje “We zijn op een belangrijke missie. En we hebben nogal haast, snapt u? We staan aan de goede kant net als u.” “Ja, ja, ja, geen gemaar, mevrouwtje. Dit zaakje is betrapt èn stinkt, dat ziet en ruikt u toch hopelijk ook. Inleveren,” had agent De Bruin gecommandeerd, terwijl hij James bij de hand pakte “U moest eens weten hoeveel paartjes we vandaag al aangehouden hebben, die zeiden undercover te werken.” “Maar agent, dat is heel gemakkelijk te verklaren,” bracht Jack in. Alhoewel, hoe leg ik uit, dat ik nog geen halve dag geleden met een naar vis stinkende crimineel in m`n huis zat, die daarna naast me in de auto gezeten heeft, waarmee ik naar het politiebureau gereden ben, die me… ach laat maar, dat gelooft geen mens. Maar dit alles heeft er wel toe geleid dat ik tot nu toe nog geen tijd gehad heb om me op te frissen en om te kleden. Ik stink inderdaad… en toch moeten we verder, hoe dan ook. Hij keek Salomé eens aan in de hoop dat zij een goed plan had… en dat had ze… “Nog maar twee straten verder en dan rechtsaf de berg op,” instrueerde Salomé, die inmiddels weer achterop de fiets zat. “Weet je zeker, dat je je I-pad niet op z`n kop houdt?” vroeg Jack voor de zekerheid na. Ook al was Salomé een, volgens commissaris Veninga, uitermate gekwalificeerde undercoveragente, en had ze een langdurige training achter de rug… vrouwen en kaartlezen… daar was hij nog steeds niet zo van overtuigd… |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||
