De herder Door: brechtje Commentaar van de schrijver: Hij was er ineens, die herder. Ik luisterde en schreef het op. Categorie: Overdenking / Preek Geschatte leestijd: ca. 2 minuten
De herder. Hij is niet zo geliefd bij zijn collega’s. Te zwijgzaam en als hij spreekt te filosofisch. “De profeet” noemen ze hem. Zijn vaders vader was rabbi. Uren had hij naar hem geluisterd. Als kleine jongen zat hij in een hoekje van de donkere synagoge. Tot zijn moeder hem kwam roepen. Ze wist waar hij was. Groter geworden waren er de vele taken, bij het vee en in de schuren. Hij was de jongste en de zwijgzaamste. Hij kwam niet in aanmerking voor rabbi. Zijn broer kon het beter, zeiden ze. Zo was hij herder geworden. Hij hield van de schapen, hun volgzaamheid en hun koppigheid. Hij was er helemaal als ze moesten lammeren. De schapen werden zijn leven. Bij de schapen kon hij zijn gedachten kwijt. Dan zat zijn tong niet vast. Zij konden luisteren. Zijn mes schraapt de schillen van de stok die hij onder handen heeft. Het is een mooie deze keer. De knoesten en draaiingen beloven een pronkstukje. Het vuur laait hoog op. Donker en kil is het, deze nacht. Zijn collega’s zitten dichter op het vuur. Hij hoeft niet zo nodig. Zijn mantel geeft warmte genoeg. Meer licht hoeft hij ook niet. Zijn handen zeggen hem wat hij moet doen. En zijn gedachten vullen de tijd. Licht! Overweldigend! Beangstigend! Hij springt op en staat bevend achter de anderen. “Vreest niet! Grote vreugde! U is geboren een bevrijder-en-redder, Christus de Heer in de stad van David.” De stok is een houvast in zijn trillende handen. Ze drommen samen, die ruige herders. Bebaard hoofden heffen zich op en laten de overweldigende engelenzang over zich heen komen. ‘Glorie aan God, vrede daalt neer. Hij heeft in mensen behagen!” In het duister tast hij naar de schapen die dicht om hen heen staan. Hij voelt hun warme vacht en wordt stil. Zo stil dat hij terugkeert naar de synagoge. Zijn vaders vader beweegt heen en weer, van voor naar achter, als hij de woorden spreekt: “Zien zullen zij een groot licht; wie zijn gezeten in het land van de schaduw des doods, licht zal over hen stralen. Want een kind is ons geboren…” Zijn tong schiet los en hij heft zijn stok. Wijzend roept hij het uit. Zijn stem is als een profetenstem: “Laten we naar Bethlehem gaan en zien het woord dat is geschiedt.” In de duisternis keren ze terug, die herders. Hun profeet voorop. Ze hebben het gehoord én gezien. Hun stem is als één, de glorie van God zingend en hem lofprijzend.
Gepost op 25-12-2004 om 01:18 uur 871 keer gelezen

Alle verhalen van deze schrijver (brechtje)

Door: kiezel

Hoi brechtje, mooi! In aansluiting op Hawkeye over de tekst van het 'Ere zij God'; je weet hoe ik er over denk (uit mijn overdenking 'Vrede op aarde')

Gepost op 25-12-2004 Om 15:22

Door: snow

Geeft niks hoor Brechtje, volgens mij kun je hierop een prachtig vervolg schrijven. Zeker nu!

Gepost op 25-12-2004 Om 19:10

Door: kiezel

Hawkeye, je hebt helemaal gelijk. Ik zat teveel in mijn eigen verhaal denk ik ;) Zo'n engelenkoor is nergens mee te vergelijken, we kunnen er alleen maar naar gissen. En de tijd dat we het zelf ook zullen horen komt nog!!

Gepost op 25-12-2004 Om 20:01

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.