 |
| ||||
|
Vanmiddag moest ik naar de tandarts. Móest. Want ik had een afspraak. Nou zijn afspraakjes in de meeste gevallen leuk en gezellig. Ik zeg:meeste gevallen. En dan bedoel ik een uitzondering dáár gelaten. Want deze afspraak wás zo'n uitzondering. En tjonge, wat had ik er zin in - nót! Met frisse tegenzin reed ik richting tandartspraktijk. In de wetenschap dat ik binnen een kwartier hulpeloos achterover in een stoel zou liggen,ging ik langzamer trappen. Het mocht niet baten. Ik was vér binnen de geschatte tien minuten op de plek des onheils. Met een zachte zucht opende ik de deur van de wachtkamer en daar trof ik niemand. Achter de balie. In de wachtkamer. Óveral waar ik keek was het stil. Éng stil. Alsof er iets onheilspellendst zou gebeuren. Zo voelde het. En mijn intuïtie laat mij nimmer in de steek ,dus je begrijpt- ik kneep 'm al. Ietwat nerveus graaide ik naar de leesmap en las wat in een tijdschrift. Nou ja,lás - ik keek plaatjes. Van Maxima met Koninginnedag,hoe leuk haar jurkje wapperde,maar eigenlijk interesseerde het me-excusez moi -geen reet. Ik hoopte dat het af zou lijden van de spookscenario's in m'n hoofd maar ondanks verwoede pogingen ,voelde ik het angstig kloppen van mijn hart. Het duurde even ,maar toen opende Fatima de deur. "Kom maar binnen,hoor,zei ze met een licht accent, u kunt vast gaan zitten." Ze maakte een praatje over het weer en hoe het met me ging,wat voor werk ik deed en méér van die standaard beleefdheidsvragen en dat ging zo vijf minuten door,totdat ik me inmiddels af begon te vragen waar in vredesnaam DE TANDARTS bleef? "De tandarts kan er elk moment zijn,begon Fatima ineens,hij moest even met z'n paarden naar een paardenkeuring en dat liep wat uit" We hebben ook al een paar patiënten afgebeld.."" Huh? Ik slikte. Even een paardenkeuring tussendoor? En dan gewoon patiënten afbellen? Even verbaasde ik me over het gemak waarmee hij z'n hobby voorrang gaf aan z'n werk. Maar meteen daarna vroeg ik me af waarom het lot nét mij had uitgekozen Níet Gebeld te worden met de heugelijke mededeling dat het bezoek werd afgelast. "Ik zal je vast laten liggen,hoorde ik Fatima zeggen terwijl ze kordaat op het knopje drukte. Met een ferme beweging werd ik horizontaal neergelegd. ..dan doe ik vast het lapje voor" Alsof me een zware operatie te wachten stond deed ze een lapje om m'n mond en ik waande me een goudvis. Toen was het weer stil,want ik kon niet meer praten. En ik hou niet van stiltes. Daar word ik ongemakkelijk van.Vooral als ik al nerveus ben. Dus ik hoopte en bad dat Fatima voor mij part een kalmerend liedje voor me zou neuriën,maar het bleef ijzingwekkend stil. Een hele tijd. Totdat Fatima gerommel hoorde. "Daar zul je 'm hebben,zei ze blij verheugd. Ze had gelijk,ik hoorde een deur openen en ineens verscheen Tandarts in m'n vizier. En daar lag ik ,met een groen lapje-op m'n állercharmants en ik kon niet anders dan 'm angstig aanstaren. "Hallo Anita,groette hij,hoe is het?,alles goed?" Alles góed? Alles góed? Wát een rare vraag! Als het góed was lag ik hier niet. En als het goed was wás jij hier al vijf minuten eerder op Onze Afspraak. Dus of het goed gaat,nou néé! Maar ik plaats daarvan mompelde ik op m'n allervriendelijkst: "Ja hoor pwwwimáa,mjjouwuw óówk?" En toen raaktte het kapje lós! Omdat ik praatte! Maar da's natuurlijk ook niet zo gek! Vind ik. En tóch vond ik het ook weer een soort van lullig voor die Fatima die het ding met zorg om m'n mond had geklemd. Dus schoot ik in de verdediging: "Je moet me ook geen vragen stellen met zo'n lapje op,zei ik, dat gaat niet met zo'n lapje.." "Graag verdoving,zéker? ",negeerde hij m'n opmerking "Alsjeblieft ,smeekte ik bijna. Wát er uiteindelijk in het spuitje heeft gezeten-ik zal het nooit weten-maar Géén Verdoving. As-je-me-nou!!!! Alsof ik op de pijnbank lag! "Nog even doorbijten, Aniet,zegt 'tie dan ook nog halverwege quasi amicaal,niet bang zijn dat ik een zenuw raak." Even doorbijten?Geen zenuw raak? Hoe kan ik doorbijten met m'n mond wagenwijd open en ik vóel alle zenuwen die mijn gebit rijk zijn. En bovendien krijg ik de zenuwen van jou!" Ik sloot m'n ogen en wenste een knopje waarop ik kon drukken zodat ik plots in de ogen van Waldemar Torenstra keek,maar helaas... toen ik mijn ogen opende was De tandarts er nog steeds. "Bijna klaar,hoor,probeerde hij me gerust te stellen en ik vroeg me af hoelang 'bijna' nog duurde. Na een paar lange minuten besloot hij dat het zo genoeg was. Duizelig kwam ik overeind. "U mag nog even spoelen bij de wastafel in het toilet",stelde Fatima voor. In de spiegel schrok ik van mijn intens witte gezicht. Ik leek wel een spook,maar tegelijkertijd voelde ik me een held. Ik opende mijn mond en bekeek zorgvuldig m'n tanden. En ik kon een 'grrrrrrr' niet onderdrukken... |
|||||
|
|
|||||
|
||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||
