| |||||
Laatst zag ik een klein diertje in de tuin rondscharrelen en huppelen. De anderen, die ik er op wees waren ook verrast. Toch wel leuk om vlakbij zo’n vrolijk dingetje onbezorgd te zien zijn. Volgens mij was het een jong konijntje. Mag het ook een haasje zijn geweest? Hoe dan ook, het beestje was een decimeter lang, gezellig rond, en lekker jong. Het speelde wat met allerlei dingen die het tegen kwam, rook er eens wat aan, en hapte hier en daar iets van af. Kortom het kon eigenlijk nergens van afblijven. Dezelfde eigenschap die ook wel voorkomt bij nog niet helemaal volwassen mensen. Het was waarschijnlijk een kwartiertje later toen er van allerlei veertjes uit het struikgewas opdwarrelden. Bij een iets nauwkeuriger waarneming bleken het plukjes haar te zijn. Van dezelfde kleur als die van het konijntje. Een ekster sprong luid krijsend, met jaloerse blikken om zich heen spiedend op iets af. Ineens begreep ik wat er zich afspeelde. En, ja hoor, zo’n honderd meter verder, op een oude boomstam zaten vier jonge eksters. En zo groot als ze al waren, ze aten thuis gewoon nog met de pot mee. Want regelmatig werden er door de ouders stukken vlees overgevlogen. Het kleine konijntje was het haasje geworden, en de jonge eksters werden er volwassen van. De natuur is hard en consequent. Wel gaat alles volgens vaststaande regels. Maar dat geldt ook voor de mens. Voor ons bestaan hier op deze aarde. Er zijn regels gesteld van bovenaf. En omdat wij ons hier niet aan houden, gaan we verloren. Ook heel duidelijk en consequent. We redden het niet. Maar het verschil met ons en de rest van de natuur is dat wij een mogelijkheid gekregen hebben om te blijven leven. Eeuwig leven wel te verstaan. Ondanks dat we te veel steken laten vallen. Als we daarom deze redding van onze Redder Jezus Christus niet accepteren, gaan ook wij definitief en reddeloos verloren. Net zoals dat haasje. |
|||||
|