 |
| ||||
|
Hoofdstuk 1: Wayne luistert geduldig naar zijn kleindochter. Michelle kijkt hem even aan en gaat dan verder met het vertellen van haar verhaal. Wayne luistert niet echt maar uit ervaring weet hij dat hij met een paar knikjes en instemmend gemompel de indruk wekt van wel. Zijn gedachten zijn ergens anders. Weg. Ver weg. In Afghanistan in de jaren dat er oorlog was. Dat hij met zijn beste maat door het veld trok om voor de veiligheid te zorgen. Dat zijn beste maat nog leefde. Dat hij zich nog gelukkig kon voelen. Nu kan hij dat niet meer. Hoe kon hij ook hij had zijn beste vriend verraden! Hij is en was en Judas en daar zal hij nooit van los komen. Hij kijkt verschrikt op het geratel van Michelle is afgelopen en ze kijkt opa aan en dan vraagt ze lief: “Opa wil jij iets aan mij vertellen? Een verhaaltje vertellen? Het maakt niet uit waarover!” Hij hoort de smekende stem van Michelle en dan begint hij met het vertellen van zijn verhaal: “ik was 19 toen ik in het leger ging mijn beste vriend ging ook mee, Michael. Oom Michael zal jij nooit kennen maar het was een geweldige man. Eerlijk, aardig, betrouwbaar en zorgzaam.” Hij slikt even zijn tranen weg en gaat dan verder. “Michael en ik waren toen beide getrouwd. Ik moest plotseling weg voor mijn werk. Ik moest naar Afghanistan. In kamp Holland leerden we allemaal dialecten en talen spreken die ze daar spraken. Ik kende er maar 2 goed en de rest van de dialecten kenden Michael juist erg goed.” Nu grijnst hij. “We vulden elkaar precies aan. Toen we op een dag naar een dorp moesten om de mensen spullen te geven en te zorgen voor de veiligheid duurde het niet lang of we zaten al zingend in de Jeep om naar het dorp te gaan. We zongen allemaal trekkerliedjes en niemand kon het wat schelen dat ze ons konden horen van heinde en verre. Er waren nog 3 mannen bij ons. Goede vrienden van Michael: Shane Killian, Mark Kayman en Bryan Nickelsson. Ik had Bryan en Shane als enige gemogen. Hun waren ook Christelijk maar Mark was een Homo ik kon daar niet tegen. Ik was er mee opgevoed dat het fout was om Homo te zijn. Ik kon er niet overheen komen. Michael wel. Hij was altijd zo begripvol, zo attent. In het dorp zorgde wij voor de kinderen en Shane, Kian en Mark gingen met de volwassenen aan de gang om ze te helpen. We speelden met ze en leerden ze onze trekkerliedjes. Ze zongen mee en ze hadden plezier. Er waren 3 kleine jochies ze waren rond de 7 jaar en ze hingen om ons heen als een stel bijen om een honingpot. Ze vroegen ons het hemd van het lijf en toen zei een jongetje, en dat herinner ik me nog precies: “alles in Afghanistan gaat fout. Alles! En ik weet hoe het komt, we zijn Moslims. Als we nou eens Christenen zouden worden dan zou er veel meer goed gaan in de wereld.” De ouders van dit jochie aren Christelijk vandaar dat hij dit zei. Zijn ouders hebben hem opgevoed met het idee dat Moslims agressief zijn en geen goede mensen zijn. Zo een klein jochie en zoveel wijsheid maar toen bedacht ik me wat. Was dat wel zo? Wij Christenen zijn ook niet perfect. Ook Christenen moorden, stelen, vloeken en zijn overspelig. Niemand is perfect en niemand moet Christen worden omdat hij denkt dat de wereld daar beter van wordt. Nee, hij moet Christen worden omdat hij geloofd dat God voor hem is gestorven aan het kruis voor zijn zonde. Dat hij een zondaar is.” Hij kijkt naar Michelle die geboeid naar hem luistert. Hij gaat verder. “Michael had 2 kleine jochies van 2 en 3 meegenomen het waren broertjes en ze heten: Hassan en Mouchaid. Ze zaten onder het bloed en de wonden. In kamp Holland werden ze helemaal opgelapt en werden ze verzorgd. Ze kregen eten, drinken, een bed en medicijnen. Niet lang erna kreeg Hassan een vreselijke infectie. Hij stierf. Een jochie van 2 jaar! Toen kwam het besef er pas werkelijk. In de oorlog gaat het om leven en dood. Het is niet lang leven de lol. Toen Hassan gestorven was heeft Michael 2 dagen bijna gehuild en niets gegeten. Daarna heeft hij elke dag bloemen op zijn grafje gelegd. Hij schoot 2 weken lang niet en zorgde beter dan ooit voor Mouchaid. Ik was ook met een schok op de aarde terug gekeerd en de commandant had het gezien. Hij stuurde ons na 4 jaar gewerkt te hebben naar huis. Vera en ik kregen al snel ons eerste kind, een zoon, Jonathan. We hadden die naam gekozen vanwege de betekenis ik weet nu niet meer wat het betekent maar het had met God te maken. Michael was getrouwd met Sarah. Sarah was een goede vrouw voor hem. Christelijk, gevoelig, attent, zorgzaam, liefdevol en netjes. Dat was een minpunt aan Michael hij lied alles slingeren. Sarah zorgde voor de orde in hun huishouden. Ze kenden elkaar pas een halfjaar toen ze trouwden. Toen werden we opgeroepen om weer terug te komen. Zo gingen wij samen. Ik met de angst mijn zoon en vrouw nooit meer te zien en hij met die angst voor zijn vrouw. Op een avond kreeg hij een bericht van zijn vrouw. Ik weet nog dat hij trilde en zei tegen mij: ik voel dat het me geen geluk gaat brengen Winnie. Het is vast slecht nieuws. Toen hij de brief echter las zag ik dat zijn ogen begonnen te glinsteren. Hij schreeuwde het uit en lachte en schreeuwde weer. “Ik word vader! Ik word vader! Ze is zwanger. We krijgen een kindje!” Toen betrok zijn gezicht en begon hij te huilen. Ik begreep het. Ik was erbij toen Jonathan op de wereld kwam. Hij zou er niet bij kunnen zijn. We waren maar 1 jaar weggeweest maar de commandant zou hem nooit zo snel laten gaan. Niet zo snel al. Als Michael ging dan ging ik en andersom. Maar de commandant liet ons gaan. Zodoende zag ik Jonathan zijn eerste stapjes zetten. Zag ik dat mijn vrouw opnieuw een gezwollen buik kreeg van haar nieuwe zwangerschap. Michael kreeg een prachtige dochter: Elizabeth. Ik was een geluksvogel want het bleef rustig in Afghanistan en kon blijven en zag onze tweede zoon ter wereld komen: Matt. Hij was een rustige baby zo hoorde ik van Vera ik heb hem niet zien opgroeien tot zijn 3e levensjaar. Ik was weg. Ik was in Afghanistan. Michael was nog thuis en ik was daar. Voor het eerst waren we gescheiden van elkaar. Het voelde alsof mijn hart eruit was gerukt ik miste al mijn dierbaren. Mijn vrouw, mijn kinderen, Michael en mijn familie en kennissen. Toen we weer samen waren begon het eerst goed maar al snel werd de situatie erger. ” Ik hoorde de klok 5 uur slaan en gaf haar een zoen op haar wang en zwaaide naar haar want ze wist dat ze om 5 uur naar huis moest. Michelle rijd verbaasd naar huis. Opa vertelde haat vaak verhaaltjes want hij kon nou eenmaal mooi vertellen maar nooit ging het over zijn leven. Opa had haar dingen verteld over Afghanistan. Ze weet nog dat de beste vriend van haar opa daar is doodgeschoten. Dat had haar moeder verteld. Ze vindt het nu zonde dat ze er niet op aangedrongen heeft dat Nicholas mee moest gaan. Samen zouden ze tot een goede conclusie kunnen komen maar in haar eentje kon ze dat niet. Haar broer dacht dieper na en was slimmer. Dat verwachte iedereen ook van Nick want hij was nu eenmaal de oudste in het gezin en daar wordt dat van verwacht. Zij was de middelste. Ze had nog een klein zusje van 7 jaar, Daphne. Zij zelf was nog “maar” 13. Weer denkt Michelle terug aan het verhaal van opa. Gedachteloos zet ze har fiets in de schuur en loopt ze de trap op. Dan hoort ze haar moeder roepen: “zeggen we geen gedag mee? Hoe gaat het met opa?” Michelle loopt gewoon verder ze wil geen antwoord geven . “Michelle? Waarom geef je geen antwoord? Kom naar beneden. We moeten even praten, denk ik.” “Nicholas?” Zachtjes klopt ze op zijn deur. Hij bromt wat. Michelle doet de deur open. De chaos in Nicks kamer is gigantisch. Overal liggen boeken en kleren. Dan ziet ze Nick. Hij zit achter de computer. Hij staart naar het scherm. Michelle schrikt. “Je wilt toch niet het leger in hè?” “Hmm, ik moet wat. Opa vertelde me er wat over en dat leven trekt mij wel.” Michelle is verrast over het feit dat opa ook wat tegen hem had verteld over de oorlog. “Nick, opa zei er ook wat over tegen mij. Hij huilde. Zijn beste vriend, Michael, is daar overleden. Hij wou mij vertellen over wat er gebeurde toen hij Michael een poos gescheiden waren en weer bij elkaar kwamen.” Nick haalt zijn schouders alleen op en staart nog steeds geconcentreerd naar het computerscherm. “Hij huilde als een klein kind. Dat gedeelte van het verhaal vond hij duidelijk erg moeilijk en daar zit duidelijk alle pijn. Ik denk dat Michael niet lang daarna overleden is.” Nick knikt. “Denk ik ook. Wil je iets voor me doen Michelle.” Ik knik. “Zou je willen weggaan en het verleden het verleden willen laten. Wacht als je daar toch mee bezig bent. Laat mijn toekomst dan ook meteen met rust. MIJN toekomst weet je wel.” Zegt Nick fel. Ik knik en loop zijn kamer uit. Mijn moeder “rent” net over de overloop met een stapel was onder haar arm. “Wij moeten praten.” Zegt ze enkel en ik volg mijn moeder naar benden naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en mamma dumpt de was op de grond naast de strijkplank en gaat ook zitten. Ze staat in de startblokken om een hele preek te halen. Dan hoor ik Nick de trap af donderen. Hij loopt naar mam toe en zegt dan: “mam, ik ga het leger in.” |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||