 |
| ||||
|
Mag ik me even aan u voorstellen? Ik ben Ella en ik ben opgesloten op het politiebureau. Ik weet niet of ik hier ooit nog vandaan kom. Wat zegt u? Niet best dus? Ja, maar u wilt toch de waarheid weten of niet soms? Laat ik u een kleine inkijk in mijn leven geven. Ik heb geen flauw idee wie mijn ouders zijn. Volgens mij ben ik niet geboren, maar gemaakt. Ja, ik weet wel, dat klinkt wat ordinair, maar u wilt toch de waarheid weten? U mag gerust weten hoor, ik schaam mij er niet voor, maar ik heb jaren achter de ramen doorgebracht in de grote stad. Zelfs in de drukste winkelstraten heb ik achter de ruiten gestaan. Heel wat blikken van jongens, van mannen, ja zelfs onverholen blikken van vaders en opa’s heb ik hooghartig getrotseerd. Het waren heus niet alleen mannen hoor, als u dat soms zou denken. Zelfs heel voorname vrouwen en giechelende pubermeisjes keken ongegeneerd naar mijn lijf. En het rare is dat ik het niet eens erg heb gevonden. Heel eerlijk, tegen u gezegd, ik heb er zelfs heerlijk van genoten. Ik heb veel van de wereld gezien. Mijn leven begon in China. Ach, zie ik in gedachten u nu denken, ze is geadopteerd? Maar ik moet u opnieuw teleurstellen. Er worden veel meisjes uit China geadopteerd. In het grote huis in Amsterdam, waar ik lange tijd geweest ben, zaten veel meisjes uit China. Ze leken allemaal als twee druppels water op mij. Ja, zie ik u denken, wat een wonder. Al die Chinezen lijken voor ons westerlingen op elkaar. O ja, weet u dat wel zeker? Hebt u ze wel eens echt goed geobserveerd? Nou ik zal u het maar meteen zeggen: ik ben een kloon. Ja, dat is wel even schrikken zeker voor u? Het wordt niet gauw door iemand eerlijk toegegeven. Misschien schaamt men zich ervoor. Nou u hoeft geen medelijden met mij te hebben hoor. Ik heb een heleboel mooie eigenschappen gekregen. Nu begrijpt u misschien wel waarom ik altijd zoveel aandacht krijg. Nu we toch open kaart spelen, moet ik u nog wat pijnlijks opbiechten. Maar beloof me eerlijk, dat u niet in een opwelling van medelijden, mij wilt helpen en mij daardoor juist in een moeilijke positie gaat brengen. Het feit is namelijk deze: ik kan nooit zelf vrijelijk over mijn lichaam beschikken. Het zijn altijd anderen, meestal mannen, die menen alles met mij te kunnen doen. Ze schamen zich er niet eens voor. Laat ik zeggen wat mij hoog zit. Ik heb geen soepele spieren. Ik kan mijzelf zonder hulp van anderen niet voortbewegen. Ik ben dan ook geheel afhankelijk van anderen. Nu zijn dat er wel meer in onze samenleving zult u willen zeggen. Ja, maar men moet mij geheel helpen bij het aan- en uitkleden. Nu gebeurt dat in tal van zorginstellingen heel discreet, maar bij mij niet. Ook onder de huidige regering, die normen en waarden hoog in het vaandel zegt te hebben, gebeuren nog steeds aanstootgevende zaken. Ik zal duidelijk zijn: pal voor een groot raam zonder gordijnen of vitrage, kleedt men mij soms schaamteloos geheel uit. Men vraagt niet of ik dat wel wil en niet of ik het koud heb. Nee, ik ben geheel overgeleverd, omdat mijn spieren stijf zijn, aan de willekeur van anderen. Ik heb dit zelfs soms meerdere keren in een kort tijdsbestek mee te maken. Is u dat wel eens overkomen? Nou ik zou dat wel eens willen meemaken en zien hoe u zou protesteren. Maar met mij houdt niemand rekening. Ik ben monddood gemaakt. Niemand kijkt naar mijn angstige en schichtige blik. Niemand probeert zich in mijn situatie in te leven. Sterker nog: er blijven mensen buiten op straat staan kijken. En niemand, die het fatsoen en het lef heeft om in te grijpen. Ja, de maatschappij verhardt. Je kunt zo op straat een hartaanval krijgen en niemand reageert. Och, en hoe gemakkelijk worden mensen niet neergestoken tegenwoordig? Als men mij helpt aankleden is het vaak onmenselijk, wat men doet. Mijn beha wordt wel afgenomen, maar ik krijg hem niet terug. Zeg nou zelf, dat is toch raar? Ik sta voortdurend te kijk. Onverhulde blikken, gretige blikken, obscure gebaren, ja wat ik allemaal niet te verduren krijg. Ik ben blij dat er meer oog komt voor spierziekten en de gevolgen ervan. Ik wil u nog vertellen waarom en hoe ik op het politiebureau ben beland. Twee studenten hebben mij ongevraagd uit het grote huis in Amsterdam in een auto gelokt en meegenomen naar het noorden van Friesland. In een heel klein dorpje, waar ze een onbegrijpelijke afwijking van het Fries mompelen, werd ik ’s avonds om een uur of half negen uit de auto gehaald en meegenomen naar een achteraf gelegen schuurtje. Ik vertrouwde de zaak voor geen cent. Ze pakten een grote fles met rood spul en smeerden mijn blote lijf daarmee in. Ik kreeg wat klodders modder op mijn borsten en een lang touw, waarmee eerder de hond vastgezeten had, aan mijn blote benen geknoopt. Ze zetten mij, toen het goed donker was, achter op een rammelende fiets en ik werd bij een bocht van een landweggetje zo half op de weg en half onder de bosjes gelegd. De beide “heren” kropen weg in een droge sloot achter de heg. U zult begrijpen dat dit niet normaal is. Als er een automobiliste aankwam, zag ze mij pas op het allerlaatste moment half op de weg liggen. De “heren” trokken snel aan het touw aan mijn benen en ik viel met een klap in de droge sloot. Een plezier dat die “heren” hadden. Dat ging net zo lang door tot een auto met zwaailicht kwam en al voor de bocht stopte. Drie kerels in uniform grepen me beet. Het touw knapte en ik werd opgepakt. Nu ben ik op het politiebureau. Ik zal moeten wachten tot ik verhoord word. Ik zal mijn beroep nu moeten vertellen, vrees ik. Ik zal naar waarheid moeten toegeven, dat ik Ella, de etalagepop uit China ben, die illegaal in Friesland is. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||