 |
| ||||
|
Heel serieus overwoog ze om er maar mee op te houden. Het spel had lang genoeg geduurd. Het werd allemaal een beetje té echt! Toen ze hieraan begon had ze gedacht te weten waar ze mee bezig was. Ze zag het niet als een sprong in het diepe, maar een bewuste keus. Zij zou het experiment tot een goed einde kunnen brengen. Met haar zou het anders aflopen dan met haar voorgangers. Ze had gedacht dat zij het plot van de schrijvers wel zou kunnen doorgronden en het verschil maken. Maar nu ze haar enige houvast, haar enige uitweg niet meer compleet had werd ze er moedeloos van. Ze schudde haar hoofd terwijl ze terugdacht aan het voorval op het podium. Een toneelstuk in een toneelstuk. Een kleine rol als onderdeel van een megarol! Na die klap met die houten smurf was ze even vergeten welke rol ze speelde. Ze was bijna geknapt. Ze had bijna gereageerd toen ze haar Emmy noemden. Ze had bijna luidop uitgesproken dat ze niet zo heette. Maar dan was alles verloren geweest. Deze hele fantasie stoelde op haar vaardigheid om iedereen om haar heen te overtuigen dat ze écht was en dat ze erbij hoorde. Haar ogen verhardden zich. Ze was vastbesloten om door te zetten en de schrijvers te verslaan! Niemand bepaalde wat zij moest gaan doen. Zij was baas over haar eigen leven en alleen zij kon het tot een goed einde brengen! Alles was nep! Alles, zelfs Leonard. Vooral Leonard, haar verloofde |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||