| |||||
Er zijn van die momenten dat ik me schaam. Momenten dat ik niet durf uit te komen voor het geloof in U naam. Als iemand die vraagt stelt eerst een gedachten die mij tart. Na de ontkenning meteen een steek in mijn hart. Ik loop in winkelstraat een man in een wit kleed spreekt me aan. Mijn kind geloof je in mijn naam? Ik begin te trillen en heen en weer te wiegen. Tegen deze man kan ik toch niet liegen? Ik stamel weet niet hoe te beginnen. Dan fluistert een listige stem diep van binnen: Luister naar wat ik zeg ontken alles de leugen is de enige weg. Ik wil niet liegen Heer geef mijn woorden tanden. En op dat moment slaat Hij de leugen keihard uit mij handen. Nog een keer klinkt de vraag geloof je in mijn naam. Ik antwoord: JA!!! En ga staan. In een volle winkelstraat schreeuw ik het uit: Ik geloof in U, in Uw liefde en heilligdom. Geef mij de kracht dat ik voor het geloof in U uitkom. |
|||||
|