 |
| ||||
|
Soms zie je van die kerels die zo mooi zijn, dat het bijna zeer doet aan je ogen. Van die mannen waar je mond droog van wordt,je knieën van gaan knikken,en je handpalmen van verkleffen. Bij zulke mannen blijf ik altijd ver uit de buurt. Want die schrikken vast van me ,heb ik zo bedacht. Zoveel lichamelijke perfectie valt niet te rijmen met iemand die last heeft van uitpuilend cholesterol en een vergrootglas op z'n neus. En nee, lieve dames,dat heeft niks te maken met een ' negatief zelfbeeld' ,dit is gewoon de realiteit. En bij die realiteit heb ik me dan wel neergelegd ,maar dat hoef je van zo'n hypermooie man niet te verwachten. Dus,om ze niet in verlegenheid te brengen,laat ik mooie mannen gewoon links liggen. Maar..soms loop je er onverwachts en geheel onvermijdelijk één tegen het goddelijke lijf. En zo geschiedde. Bij mij dus. Of beter gezegd bij de Gamma. Ik stond wat dromerig te staren naar de vele soorten schuurpapier toen hij ineens in m'n vizier kwam. Een lange blonde kerel met een sexy ééndags-baardje, zo'n blauwe 'schipperstrui' en versleten lichte spijkerbroek. Hij liep nonchalant voorbij en ineens kon dat schuurpapier me niks meer schelen. Ik kon nog maar één ding doen: watertanden!! Niks heerlijkers als ongegeneerde bewondering op afstand. Ik schoot meteen in de volgende droom-modus. Wat zou het fijn zijn als deze bink ineens voor MIJ het schuurpapier ging kopen en met het zweet op zijn voorhoofd Mijn tafeltje zou schuren. Ik besloot mezelf ernstig toe te spreken en mijn dwangmatig gevoel deze man te volgen uit mijn hoofd te bannen en met het schuurblokje liep ik richting kassa. Ik moest deze man zo snel mogelijk weer vergeten! Maar toch besliste het lot dat ik met deze Don Juan een kleine ontmoeting moest hebben. Bij de kassa-rij stonden nog twee mensen voor mij,waarvan één met meters hout op zo'n kar ,dus hield ik het schuurblokje in mijn hand en besloot het nog niet op de lopende band te leggen. Omdat de 'houtmeneer' meteen een Gamma-kortingspas aanvroeg duurde het een tijdje voor ik aan de beurt zou zijn. Ik maakte van die wachttijd graag gebruik om nog even rond te kijken of ik Meneer Mooi nog ergens kon ontdekken. En toen kreeg ik écht de schrik van m'n leven. Terwijl ik mij omdraaide keek ik recht ik de prachtig blauwe ogen van Meneer Mooi. Hij stond achter me! En we hadden oogcontact! Dat werd me natuurlijk onmiddellijk teveel,dus ik wist niet hoe snel ik me weer om moest draaien. M'n hart bonkte in m'n keel en ik zag het schuurblokje trillen in m'n handen. Om het niet teveel op te laten vallen besloot ik het schuurblokje op de lopende band te leggen. Dit was m'n kans!,Ik moest zorgen voor een onvergetelijke indruk! Jammer,jammer,jammer dat het allemaal weer anders moest lopen. Ik was nog maar net bekomen van de schrik toen ik ineens een hand op m'n schouder voelde. Meneer Mooi's hand! En toen ik omkeek mompelde hij iets wat leek op "Schrok je?" Ik schudde verlegen m'n hoofd en werd door zoveel mannelijke aandacht ineens overmoedig. "Nee hoor,loog ik stoer en toen: wat is er?" De heer in kwestie fronste z'n wenkbrauwen en keek me aan alsof die nog nooit zo'n dom wicht had gezien en wees zonder iets te zeggen naar de lopende band. "Wat bedoel je? "zei ik losjes glimlachend. Een vragend 'sorry?' was het antwoord. Dus herhaalde ik mijn zinnetje nog eens. En nog eens. Maar Meneer Mooi kon mij alleen maar heel arrogant aan staren. Totdat ineens het bekende Willie Wortel lampje in mijn hoofd samen met mijn wangen begon te gloeien. Hij bedoelde 'HET STOKJE'!!!! In plaats van "Schrok je " ,wees hij naar het stokje op de lopende band om MIJN schuurblokje van ZIJN potten verf te scheiden! Stel je voor dat de caissière dacht dat we bij elkaar hoorden! Ik moest vooral niet denken dat ik uberhaupt ook maar een kans zou maken! Daar zou meneer mooi even een stokje voor steken! En toen wist ik het meteen weer voor de eerste honderd jaar: Ik met mooie mannen? Géén combinatie! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
