248817
 
 
 
 
 

     Menu:

> Startscherm
> Schrijvers
> Verhalen
> Open verhalen
> FAQ
> Vintage

Keiharde dromen
298 Bitter
Door: EsQuizzy
Commentaar van de schrijver:
Categorie: Drama / Roman
Geschatte leestijd: ca. 4 minuten

Johanna was de eerste die de stilte onderbrak. Aarzelend vroeg ze, met een onzekere blik naar links: „Ik weet niet hoe het met de anderen zit, maarre… weet u zéker dat u mij moet hebben?”
„Johanna van Dijk, toch?” stelde Den Engel zijn wedervraag. Zij knikte.
„Dan weet ik ècht zeker dat jouw naam werd genoemd,” knikte de rector. „Maar er kàn natuurlijk sprake zijn van een misverstand bij de persoon die mij jullie namen verstrekte…”
Johanna wendde zich tot Hilde met: „Is dàt waarom je de laatste tijd zo ontwijkend deed als ik je vroeg wat er aan de hand was!?”
Hilde knikte, nog steeds diep blozend.
„Wat stond er dan in die brief?” wilde Johanna weten. Hilde trok een witte envelop uit haar bruinleren schooltas en gaf hem blozend aan haar vriendin. Ze zei somber: „Hier, lees maar.”
Johanna trok een enkel, wit blad uit het gekreukte omhulsel en vouwde het open. Met een snel stijgende verontwaardiging die zonder mankeren uit haar heldere stemgeluid viel op te maken, las ze voor: „Niemand komt het van jou te weten. Eén misstap, en er gaan doden vallen. Waaronder jij!? — Nou já, zeg! Wat is dit voor smerig spelletje!? En wàt mag niemand te weten komen dan!?”
Johanna staarde haar leeftijdsgenootjes vragend, meelevend en tegelijkertijd bijzonder verontwaardigd aan. Intussen kwam Yacintha weer bij.
„Nou?” vroeg Johanna dwingend en strijdlustig. Den Engel ving een goedkeurende blik in Johanna’s richting op van de psychologe, die Yacintha overeind wilde helpen. Mandy was zo te zien blij met Johanna’s vasthoudende verontwaardiging.
Gelukkig, dacht hij. Dat had ook ànders uit kunnen pakken… maar misschien praten ze juist wel makkelijker nu een leeftijdgenootje die vraag stelt. Hij vroeg zich af of de Heer het zo gearrangeerd had dat Joël — blijkbaar per abuis — Johanna’s naam noemde. Samen met Mandy en Johanna wachtte hij af of het hoge woord eruit zou komen.
Hilde verloor de strijd tegen haar emoties: haar onderlip begon te trillen en voordat Johanna wist wat er gebeurde had ze haar vriendinnetje huilend om haar nek hangen. Mandy was net op tijd overeind om Johanna te ondersteunen, anders waren de twee tienermeisjes samen onderuit gegaan door de onverwachte gewichtsverplaatsing.
Bitter klonk de onverwacht lage stem van de magere Carolien dof door het snikken van Hilde: „Ik weet niet wat hij met de rest van jullie doet, maar mij gebruikt ’ie. Ik heb precies diezelfde brief gehad. Hij doet zich héél vriendelijk voor — tot je hem vertrouwt en ’m iets persoonlijks vertelt. Iets dat hem macht over je geeft. Vanaf dat moment ben je zijn slaaf.” Ze aarzelde even; leek zich tegen ongetwijfeld moeilijke herinneringen te verzetten. „Ik dacht alleen dat ik de énige was. Niet, dus.”
Den Engel keek de groep rond. Iedereen staarde Carolien aan — twee blikken vol afschuw; vijf van herkenning…
„Hij gebruikt jou…,” spiegelde Johanna langzaam en nadrukkelijk, alsof ze de betekenis van die woorden probeerde te doorgronden. Ze aarzelde even maar trok een conclusie en stelde tòch haar vragen: „— jullie, dus… Wie? En… hóé dan?”
Carolien vouwde haar armen voor haar borst, drukte haar onderlip iets naar boven en kantelde haar hoofd een paar graden achterover. Het gaf haar een opstandige, gesloten uitstraling. Zij was blijkbaar niet van plan daar antwoord op te geven. Het viel Den Engel op dat ze vervaarlijk met haar ogen stond te knipperen. Hij reikte al naar zijn verchroomde tissuedoos.
„Nou?” drong Johanna aan, maar op Caroliens volhardend zwijgen pakte ze Hilde bij haar schouders in een poging de blik van haar vriendinnetje te vangen. „Hilde?”
Haar vriendinnetje schudde wanhopig haar hoofd terwijl een nieuw legertje tranen zijn best deed om uit te breken.
Nu bemoeide Mandy zich ermee.
Ze zei kalmerend: „Jongens en meisjes, luister goed. Jullie zijn allemaal door een heel moeilijke tijd gegaan. Wij willen en kùnnen jullie helpen — maar daarvoor hebben wij wèl jullie medewerking nodig. Ik begrijp het heel best als jullie het moeilijk vinden om het hierover te hebben. Als je dat fijner vindt, willen we ook met ieder van jullie persoonlijk praten om naar jullie verhalen te luisteren. Dat is — misschien — iets makkelijker. Er is alleen iets, waarvan ik denk dat jullie het wel eens goed zouden kunnen gebruiken op dit moment.”
Den Engel knikte: hij zag dat Mandy op die uitspraak alle aandacht kreeg. Johanna had haar arm troostend om Hildes schouder geslagen. Mandy pauzeerde even, waarop Henk vroeg: „Wat dan?”
Mandy glimlachte naar hem en antwoordde, na nòg een korte pauze om effect te sorteren: „Elkaar.”
Den Engel gromde zijn instemming. De jongeren keken in wisselende mate om zich heen, maar Mandy’s bedoeling was duidelijk. Ze legde uit: „Jullie hebben misschien verschillende verhalen — maar zoals meneer Den Engel al zei: jullie hebben allemaal in een heel nare situatie gezeten — en jullie zitten daar waarschijnlijk nog middenin.”
Die zelfcorrectie van de schoolpsychologe ontlokte een bevestigende hoofdknik aan Carolien.
Mandy keek de rector aan en beloofde: „Volgens mij zouden jullie heel veel aan elkaars steun hebben. Maar hoe dan ook — wij gaan jullie helpen om uit die situatie komen.”
„Absoluut,” knikte Den Engel in antwoord op Mandy’s vragende blik.
Henk keek Den Engel aan, haalde zijn schouders op en zei: „Het maakt mij niet uit of jullie allemaal mijn verhaal horen. Als er maar een einde aan komt.”
„Er komt een einde aan. Maar laten we erbij gaan zitten,” beloofde Den Engel en stelde hij voor, terwijl hij Mandy’s stoel in de zithoek plaatste en zijn eigen bureaustoel achter het bureau vandaan rolde. „Ik heb hier niet genoeg stoelen, maar de leuningen zijn comfortabel genoeg, denk ik zo — en anders is er nog het dikke tapijt om op te zitten.”
Henks voorbeeld was als een schaap over de dam, ontdekte de rector met een glimlachje. Zodra ze allemaal een plekje gevonden hadden, Johanna op een armleuning van de stoel waarin Hilde zat en Cor en Emke op de vloer, stak Henk van wal.

Gepost op 10-11-2010 om 11:08 uur
137 keer gelezen
<< Vorige in deze serie

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)



Door:
Gelukkig ben je met deze scene verder gegaan. Ik wilde toch echt wel eens wat antwoorden.

Ik heb wel nog een inhoudelijke en een taalkundig punt. Halverwege het verhaal heb je het over een legertje tranen die hun best deed om uit te breken. Het onderwerp van deze zin is enkelvoud, nl het legertje. De pv is ook enkelvoud, nl deed. Misschien zou je het woord hun kunnen veranderen in zijn. Hun is meervoud en zijn is enkelvoud. (Ik heb alleen niet meer opgezocht of het woord legertje mannelijk of vrouwelijk is, maar er staat me iets van bij dat het mannelijk is.)

Inhoudelijk: Ik heb geen ervaring met het werk wat den Engel hier doet, maar als ik een van de slachtoffers was, zou ik toch liever eerst een gesprek met hem onder vier ogen willen, hooguit in de aanwezigheid van een vriendin. Er is namenlijk een reden waarom deze personen het niet openbaar wilden maken. Na dat gesprek zou een gesprek met alle slachtoffers bij elkaar hulpvol kunnen zij voor de verwerking van het gebeurde.
Gepost op 10-11-2010 Om 11:49

Fan service: at your ~. =)

Antwoorden: verzoek genoteerd. I’ll see what I can do. ;)

Taalkundig: ik kijk nog even naar die zin, dank je. =)

Inhoudelijk: de reden dat deze personen ‘het’ niet openbaar wilden/konden maken is intussen openbaar, binnen deze drie muren, een deur en een glasplaat. Wat betreft de ontwikkeling van de gebeurtenissen in deze post: je kent Melody Green: No Compromise. Ik geef één hint: Oral Roberts University, Tulsa, Oklahoma. =)

=)

Gepost op 10-11-2010 Om 12:08

Door:
Maar dit is mijn ervaring. Ik zou me opgelaten hebben gevoeld in de aanwezigheid van de anderen, ondanks dat ze misschien hetzelfde hebben meegemaakt.

Verder ben ik blij dat je nu een eind laat komen aan dit vreselijke misbruik. Er komt weer lucht voor de betrokkenen.
Gepost op 10-11-2010 Om 11:51

Ik vermoed dat dat inderdaad persoonlijk is, ja. =)

Trek alleen de knopen niet te strak aan.

=)

Gepost op 10-11-2010 Om 12:13

Door:
Je houdt wel van vaag doen hoor. Of moet ik zeggen van mensen stimuleren om verder na te denken? No Compromise is elf jaar geleden voor mij, dus er gaat mij geen lichtje op.
Gepost op 10-11-2010 Om 12:17

Door:
Die hint van die universiteit kan ik wel wat mee.
Gepost op 10-11-2010 Om 12:19

Volgens mij is dat samen één hint.

Wat gebeurde er toen Keith Green op de ORU te gast was? En waar kwam dat door?

=(

Gepost op 10-11-2010 Om 12:23

Door: Linda
Wat een indringende post EsQuizzy!
Gepost op 10-11-2010 Om 12:33

Ja, vind ik ook...

=(

Gepost op 10-11-2010 Om 12:35

Door:
Sorry, mijn hoeveelheid schoolwerk zit me op mijn nek. Het lukt me even niet om hier over na te denken.
Gepost op 10-11-2010 Om 13:58

Komt nog wel dan.

=)

Gepost op 10-11-2010 Om 14:01

Door: Tines
Pffff... Indrukwekkend! Hopelijk is hiermee het ergste voorbij voor deze mensen. Maar wie zijn dan de missende twee personen? Gabriëlle en ... Amber???
Gepost op 10-11-2010 Om 14:21

Zie Kd·297. =)

Gepost op 10-11-2010 Om 15:42

Door: EsQuizzy

Of, om snel te antwoorden: David en Bianca, twee leerlingen die daar voor het eerst genoemd worden en van wie de achternamen nog niet bekendgemaakt zijn.



Gepost op 10-11-2010 Om 16:07

Daarbij komt: het is al duidelijk dat Joëls informatie misschien niet helemaal juist/volledig/accuraat was.

=)

Gepost op 10-11-2010 Om 16:10

Door: Tines
Oh, okee. Heeft ermee te maken. Maar het blijft absoluut abracadabra voor mij... Tenzij ik het helemaal uit ga pluizen, maar daar heb ik geen tijd voor.

@ tijdsverloop: ik heb geen flauw idee wat op welke dag gebeurd is/ gebeurt; ik ben het tijdsbesef in dit verhaal al vrij snel kwijtgeraakt, ook al snap ik hoe het werkt...
Gepost op 10-11-2010 Om 16:51

=)

*bloempje*

Gepost op 10-11-2010 Om 17:09

Door: inem
Tjonge... hier wordt ik stil van.
Wat erg... dit had ik eigenlijk niet verwacht...

Indrukwekkend geschreven...

Gepost op 10-11-2010 Om 19:59

Dank, inem. *bloempje*

=)

Gepost op 10-11-2010 Om 21:28

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.