 |
| ||||
|
'Soep- zooitje' Koken vind ik gezellig en leuk en ik kan het ook best. De eerlijkheid gebiedt mij echter de volgende bekentenis te doen:ondanks véle experimenten in de keuken had ik in mijn hele grote- meisjes-bestaan nog nooit zelf een soepje gemaakt. En onlangs besloot ik dat dat zo niet langer kon. Gelukkig vond ik op het internet ,een op het oog kinderlijk eenvoudig recept voor 'Hollandse tomatensoep' Uitstel was dus onmogelijk;ik zou m'n eigen soep gaan maken en snel ook! Nu eet je(of drink je soep eigenlijk?)in je eentje niet zo vlot een hele pan soep op,dus moesten er proefkonijnen gevonden worden.(met de nadruk op proef...)En voor wie is zo'n rol nou beter weggelegd als voor je bloedeigenste familie? In een quasi ruimhartige bui nodigde ik mijn ouders,m'n jongste broertje en mijn broer en schoonzus met de kleine uit voor een gezellig etentje. Zij-zich niet bewust van 't soep-experiment-stemde gretig toe... De avond voor de bewuste zondagmorgen ging ik enthousiast aan de slag. Ik sneed de uien en ontvelde de tomaten volgens de instructies in het recept en genoot van de heerlijk ouderwetse geur die mijn kleine keukentje vuldde. Als laatste brak ik de vermecelli,deed het deksel op de pan en draaide het gas uit. Ik had me keurig aan de spelregels gehouden,dus het moest goed gaan... Bij mijn families entree rook het hele huis overheerlijk naar verse tomatensoep,en ik lichtte hen vrolijk in over mijn probeersel. Vol trots zette ik de soep op een half pitje ,zodat we na de koffie meteen zouden kunnen áanvallen. Ik kon niet wachten tot ik de complimenten over mijn culinaire uitspatting in ontvangst mocht nemen-ze zouden hartstikke enthousiast zijn! Maar mijn zonnige culinaire humeur bewolkte toen het moment supréme was aangebroken en ik mijn keukentje in kwam op de soep op te dienen. In de keuken hing een lichte brandlucht en toen ik mijn neus boven de pan stak werd het alleen maar erger. Door de grote soeppan onaangeroerd op het gas te laten staan waren mij met zorg ontvelde tomaten naar de bodem gezakt en verbrand! Ik voeld lichte paniek maar besloot mijn familie niet in te lichten over dit huiselijk drama. En met het uitscheppen van de soep probeerde ik zo min mogelijk de bodem van de pan te raken. Zo zouden zij het vast niet merken! Gespannen keek ik naar de gezichten bij de eerste hap en kon geen rare mimiek ontdekken. Echter de complimenten bleven uit en het werd angstvallig stil. Ik voelde me verre van gemakkelijk, op dat moment kwamen woorden als een mislukkeling en 'slechtste- huisvrouw- ever' m'n hoofd lastig vallen. Waaróm? Ik had zó m'n best gedaan! Na een íets te lange stilte(wat bij ons in de familie hoogst uizonderlijk is!) besloot ik zelf maar toe te geven: "Hij is verbrand ,hé!" Het was even stil,ik zag mijn schoonzusje onwennig haar schouders ophalen,m'n vader glimlachtte alsof die het me vergaf. Toen zei m'n moeder: Ach,je proeft het bijna niet joh!" Wat zijn moeders toch lief... Tja..bíjna niet Bíjna had ik nóóit geen blik soep meer opengetrokken,maar helaas.... |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
