 |
| ||||
|
Een vrolijk reisgezelschap Het lijkt me heerlijk om twee weken van het zoete leven op Sicilië te genieten. Ik wil treden in de sporen van Grieken en Romeinen. Vulkanen beklimmen en wandelen door valleien. Heerlijk lekker luieren aan het strand. Smullen van lokale lekkernijen. Als ik de folders met plaatjes doorblader kan ik haast niet wachten tot ik met de groep op reis ga. Zo’n groepsreis is altijd weer een avontuur op zich. Ik weet het nu al wel zeker dat ik de vaste types van elke reis zal herkennen. Sluit je ogen maar en ga met me mee op mijn droomreis naar Sicilië. Als eerste maak ik kennis met Tom Galenkamp, maar spoedig beter bekend onder de naam Tom-Tom. Hij imponeert mij meteen. Hij draagt een stoer windjack gemaakt van gore-tex. Direct vertelt hij mij dat hij liever een reis had willen boeken voor een kitesurfkamp in Italië bij Le Vie del Vento, maar die zat helaas al vol. Als tweede had hij gekozen voor een ranchercursus, maar die ging niet door. En zo had hij, omdat hij toch wat wilde, maar gekozen voor een reis naar Sicilië. Och, hij was er al vaker geweest, maar dat vond hij niet erg. Hij zou de reisleider wel de mooiste plekjes wijzen. Hij was nog vlug even bezig zijn gisteren gekochte navigatiesoftware te downloaden op zijn gloednieuwe iPhone. Hij zit tijdens de excursies voor in de bus, zodat hij de chauffeur aanwijzingen voor de mooiste of de kortste route kan geven. Tom-Tom loop vaak voor de groep uit en geef commando’s alsof hij net terug was uit het leger in Afghanistan. [de beschrijvingen van de personen moet je in de tegenwoordige tijd doen, net als aan het begin van je verhaal en verderop] Tom-Tom had als enige van de groep stijgijzervaste bergschoenen meegenomen. Voortdurend klonk het: ‘Jongens, die kant op.’ Hij was beslist een aardige vent met een vlotte babbel. Tom-Tom leefde tijdens de reis in het verleden zo leek het wel. Als de reisleider ons op een prachtig interieur van een oude kerk in Palermo wijst, weet Tom-Tom wel vijf andere kerkinterieurs te noemen van eerdere reizen, die veel mooier zijn. We komen in Siracusa bij een indrukwekkende Griekse tempel. Tom-Tom neemt ongevraagd de leiding over en vertelt dat er veel pijnbomen omheen staan, waar we eens op moeten letten, en dat er hier veel olijfboomgaarden te vinden zijn. Hij heeft het al in een folder gelezen. Onderweg in de bus leest hij het boek De Vliegeraar. Zijn koffer bevat een gsm met ingebouwd navigatiesysteem met tevens een hoogte- diepte- en barometer. Met Tom Galenkamp kom je zeker heelhuids in Nederland terug. Hij geeft me een uitermate veilig gevoel. Johny en Mabel hebben hun plekje vlak achter Tom-Tom gevonden. Bijna helemaal voorin. Zij merken nauwelijks iets van de groep. Zij maken hun eigen groepsreis. Mabel heeft voor zich liggen het boek Heb mij lief van Jose Loyd en Emlyn Rees. Niet dat ze er echt in leest, maar ze heeft het onder handbereik. Johny en Mabel dragen op deze zonnige reis hun teenslippers. Ze hebben ook geen andere schoenen meegenomen. Johny draagt de sjaal van Mabel en Mabel draagt de rose trui van Johny. Tom-Tom kan roepen wat hij wil, maar dit stelletje hoort het echt niet. Ze zien niets van hun omgeving. Ze hadden even goed naar Spanje kunnen gaan. Ze hebben het veel te druk op deze reis. Ze sturen elkaar in de bus sms’jes, zodat de piepjes niet van de lucht zijn. Mabel trakteert Johny steeds op suikerhartjes met een tekst erop, die hij hardop moet voorlezen. Ze genieten intens. Hun gezichten stralen. Het is duidelijk, de duifjes zijn op huwelijksreis met hun eigen groep. Mabel heeft als eerste de pil in haar koffer gestopt. Ze verheugen zich op het strand van Cefalú en een heerlijk glas wijn aan de bar. Ze roepen enthousiast ‘ Wat een schattige blauwe bootjes, vind je ook niet lief?’ Op weg naar Taormina, een schitterend oud plaatsje, waar je met de touringcar op een helling moet parkeren en vervolgens met kleine busjes naar het centrum gaat, zien Johny en Mabel een prachtig oude fontein. Ze vragen Tom-Tom een fraaie foto van hen te willen maken. Tom-Tom is zeker graag bereid, alleen jammer dat er geen betere lens op zit. Al zoenend belandt het stelletje in de fontein op het moment, dat Tom-Tom zijn foto van het jaar schiet. Tot onze groep behoort ook Hendrika. Ze is 41 en zit in een scheiding verwikkeld. Ze vertelt ieder die het horen wil erover en steeds is haar slotconclusie en opmerking: ‘Maar alimentatie betalen, ho maar!’ Ze heeft geen gemakkelijk leven. Het lijkt wel alsof ze altijd andere keuzes maakt dan de rest van de groep. Heeft iedereen het warm op de bloedhete markt van Palermo, dan draagt zij een trui en heeft een sjaal om. In de bus klaagt ze voortdurend over de tocht in haar nek. Bij het beklimmen van de prachtigste uitzichtpunten moppert ze over haar Birkenstock sandalen met aangepast voetbed. Ze is haar bergschoenen vergeten. Zit de groep even gezellig op een heerlijk terrasje uit te rusten van de wandeling door tal van Arabische steegjes in Syracuse, dan wordt net uitgerekend Hendrika door een wesp gestoken en roept ze uit: ‘Dat heb ik nu weer.’ En inderdaad ze heeft ook opvallend vaak iets. Ze haalt haar boek van dr. Vogel tevoorschijn, dat ze altijd bij zich heeft en zoekt naar een middel om haar niet te dragen pijnen tegen te gaan. In de bus zit ze vaak te lezen in: Zadelpijnen en ander damesleed van Liza van Sambeek. Ze kan haast niet meer lopen en ze houdt de groep dan ook voortdurend op. Het liefst leunt ze op de schouder van een aardige ongetrouwde jongeman. Ze vertelt hem honderduit over allerlei kwalen die ze heeft of zou kunnen krijgen. Ze laat hem de grote blaar zien, die ze overgehouden heeft van het branden aan een hete pan. Ze heeft er niet van kunnen slapen. De omgeving ziet ze door de pijn nauwelijks meer. Het schiet haar te binnen, dat ze tot overmaat van ramp haar klamboe vergeten is. De vliegen zullen wel in zwermen op haar afkomen. Ja, dat heeft zij nou weer. O, ja en vanmorgen heeft er zo’n grote zwerfhond naar haar kuiten gehapt. Het scheelde maar een haartje of ze had een flinke beenwond opgelopen. Een belangrijke rol in de groep is weggelegd voor Philip van Tholen, die door de groep al gauw dr. Phil genoemd wordt. Hij is slank en heeft twee opvallende flaporen, waarmee hij heel goed kan horen of die hij als antenne gebruikt. Hij is als een van de eersten op de hoogte van alle verdriet, eenzaamheid, heimweegevoelens, psychische verdringingen enz. En het is bij hem in vertrouwde handen. Hij is een persoon met idealen. En dat laat hij zien ook. Elke dag draagt hij een schoon T-shirt met een tekst van een zingevende workshop, die hij ooit gevolgd heeft. Zijn schoenen zijn op een zware tocht berekend. Ze zijn van oerdegelijke kwaliteit. Op de vraag, waarom hij met deze groepsreis meegegaan is, zegt hij zonder nadenken: ‘Ik ben een mensenmens.’ Hij slaat direct een arm om Hendrika om haar te troosten als ze gestoken is door een wesp. Hij staat direct klaar met een handdoek om Johny en Mabel te drogen na hun valpartij in de fontein. En steevast klinkt zijn: ‘Wil je er soms over praten? Als dr. Phil rustig zit te lezen, dan is het in zijn favoriete boek Leven vanuit vrije wil van Harry Palmer. Dr. Phil hij meent het goed. Hij probeert steeds kleine binnenbrandjes te blussen en die ontstaan waar vermoeide mensen bij elkaar zijn. Maar wat straalt zijn gezicht als hij een ruzie tussen twee geliefden heeft opgelost. Wat toch geweldig, dat ze erover hebben willen praten met hem. Zijn geluk kan niet meer stuk. En wie zit daar zo heerlijk ontspannen te lezen in het boek De gelukkige huisvrouw van Heleen van Royen? Het is Ina Modderman. Ze heeft een heerlijke vakantie. Ze geniet zichtbaar van elk moment. Ze bekijkt op een groot marktplein kraampjes met exotische vruchten en koopt allerlei kleine souvenirs in de leuke boetiekjes. Ze let voortdurend op de groep. Men ziet haar als de zorgzame moeder. Zij is het, die op momenten dat iedereen uitgeput is, iedereen weer aan het lachen kan krijgen. Zij vindt onder in haar rugzak nog een hele zak met mueslirepen en roept: ‘doorgeven’ en zo krijgt de groep weer energie. De kleding van Ina houdt het midden tussen hip en degelijk. Bergschoenen heeft ze niet en wilde ze ook niet speciaal aanschaffen en zo is zij op haar lekke laarzen aan de tocht begonnen. Het maakt haar allemaal niet uit. Ze is een echt groepsmens. Als ze de anderen het naar de zin kan maken, dan geniet ze. Zelfs als de ander met tegenzin iets moet, dan kan zij nog ‘moederen’. Zo moet de Siciliaanse reisleider ondanks herhaaldelijk bedanken, toch dropjes uit de grote zak van Ina proeven. Het reisgezelschap gaat naar Eleonora Consoli, waar ze een Italiaanse kookcursus krijgt. Eleonora laat zien hoe zij een heerlijke viscouscous weet klaar te maken, waarbij iedereen zijn vingers opeet. Na de kookcursus weet Ina plotseling uit haar rugtas een pak echte onvervalste Douwe Egberts koffie te halen. En ze weet Eleonora Consoli zover te krijgen, dat zij voor het hele gezelschap op Hollandse wijze koffie zet. Zolang deze types meegaan op reis, zullen er groepsreizen blijven! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||