 |
| ||||
|
Op een onbewoond eiland, 11 juli Melisande begreep niets van de onzekerheid van de anderen. Het was toch overduidelijk? Hoe anders kon er een tv-camera op het eiland terecht komen dan wanneer er mensen waren?Mensen konden onmogelijk iets slechts in de zin hebben. Franks complottheorie was te zot om los te lopen. Ze geloofde er geen woord van. Was het niet geweldig? Als ze de jungle introkken zouden ze mensen vinden en van dit vreselijke eiland afkomen! Dan kon ze al haar vriendinnen, behalve Didi natuurlijk, alles over haar avontuur vertellen. Voor het spannende kon ze er nog een knappe, leuke jongen bij bedenken die haar had gered van een haai ofzo. Ach, ze had vast nog wel even de tijd om het beter uit te werken. Ze draaide zich om zodat ook haar andere helft nog bruiner kon worden. Melisande nam haar taak om water te halen niet al te serieus. Niemand hield zich meer aan de afspraken, dus waarom zou zij dat wel doen? Ze vergat gemakshalve maar even dat, op Michael na, de anderen de hele dag druk bezig waren. Handige troep meenemen van het strand naar het kamp, eten zoeken, water koken, het oerwoud verkennen en nog veel meer. Ian kwam aangelopen met een tros bananen. 'Hè bah, kon je niet iets beters vinden?' mopperde Melisande. 'Loop jij maar niet te zeuren, je voert zelf niets uit dus je hebt geen enkel recht van spreken!' Verbaasd keek Melisande de roodharige jongen aan. Wat had die opeens? Frank was meestal chagrijnig, Amy had teruggetrokken buien en Michael kon soms bijzonder venijnig uit de hoek komen. Hij miste zijn basketbal. Sentiment! Alleen Chiara was ergerlijk opgewekt en Ian was tot nu toe ook steeds even goedgehumeurd geweest. Wat kon het haar eigenlijk schelen? Ze legde haar hoofd op haar handen en soesde verder in de zon. Voor ze het wist was ze in slaap gevallen. Toen Melisande wakker werd voelde ze zich niet lekker. Ze was misselijk en haar hoofd bonsde. Haar huid voelde heet en strak aan. Ze probeerde op te staan, maar er trok een zo hevige pijn door haar lichaam dat ze onmiddellijk stil bleef liggen. Ze wilde net gaan roepen toen iemand haar naam riep. 'Ik ben hier!' Ciara kwam aanlopen. 'Waarom reageer je niet, je hoorde me toch roe...' Ze viel stil en schreeuwde vervolgens bijna: 'Wat heb je gedaan? Je hele rug en je armen en benen zijn knalrood en je hebt over blaren! Stom wicht, je hebt toch zeker niet de hele middag in de zon gelegen?' Melisande antwoordde niet. Ciara draaide zich om en ondanks dat ze nog niet honderd procent was begon ze te rennen. 'Ian, weet jij wat je moet doen tegen ernstige zonnebrand? Dat domme mens van een Melisande heeft de hele middag lopen zonnebaden! En nu zit ze onder de blaren en ziet ze knalrood!' Ian sprong meteen op. Hij zag bleek. 'Niet alweer een ongeval,' kreunde hij. Daarna greep hij naar de EHBO-trommel en rende hij mee. Melisande lag er nog net zo bij. Ian schrok. 'Ga snel water halen,' riep hij naar Amy die achter hen aan was gelopen. 'Het doet zo'n pijn,' kreunde de blondine. Ian verspilde geen woorden maar trok zijn blouse uit en legde die heel voorzichtig over Melisandes rug zodat die niet langer blootgesteld was aan de zon. Amy kwam terug met een emmer water. Ian gaf haar en Ciara het bevel zo veel mogelijk kleding uit te doen. Ze gehoorzaamden ogenblikkelijk, waarna Ian de kleding in de emmer dompelde en ze over Melisandes verbrande huid legde. Melisande zuchtte van verlichting. De natte doeken voelden heerlijk koel aan. Hoe had ze in vredesnaam zo ezelachtig kunnen zijn om in de volle zon in slaap te vallen? In Los Angeles, haar woonplaats, had ze zo vaak gezonnebaad en was ze ook zo vaak gewaarschuwd nooit in de zon in slaap te vallen. Ze voelde braakneigingen opkomen en kokhalsde. Plotseling liepen koude rillingen over haar rug. Ze had koorts! De symptomen van zware verbranding kwamen in haar op en Melisande begon in paniek te raken. Er was geen huisarts op het eiland. Ze zouden nu toch wel gered worden? |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
