| |||||
Het zal zo’n 2000 jaar geleden zijn geweest. Een hele groep mensen kwam aan bij het stadje Nain in Israël. Hun vrolijke gebabbel onder elkaar verstomde. Want uit de stadspoort kwam een andere, een droevige stoet hen tegemoet. De enige zoon van een weduwe werd begraven. Toen is er iets gebeurd wat geen mens begrijpen kan. Want Jezus, Hij liep in de stoet die de stad in wilde, heeft die jongen weer levend gemaakt. Waarom is dit zo’n apart verhaal? Natuurlijk om dat grote wonder, waardoor Jezus aantoonde dat Hij Gods Zoon was. Maar Hij laat hiermee nog iets anders zien. Dat wonder kwam namelijk voort uit het enorme medelijden dat Hij had met die intens verdrietige vrouw, die moeder, die weduwe. En daar gaat het eigenlijk om! De mensen in die stille stoet waren waarschijnlijk ook verslagen en leefden echt en eerlijk mee. Maar desondanks zou de stoet naar het graf onverbiddelijk doorgaan. Jezus leefde ook mee. Echter Hij alléén was in staat om die akelige tocht te doen stoppen. En….. op te heffen! Want het hoefde niet meer. De jongen was weer levend. Jezus wilde hiermee laten zien dat het menens is met zijn gevoelens voor ons, mensen. Zoals toen, is Hij nu nog steeds begaan met het lot van iedereen. Het doet hem zeer als mensen pijn, verdriet, eenzaamheid of andere ellende moeten meemaken. Er is in de jaren na dit voorval een heleboel veranderd. Maar niet het doel van zijn komst hier in deze koude wereld. Dat doel is: mensen redden van de eeuwige dood om ze het eeuwige leven te geven. Het is voor iedereen die zijn liefde accepteert. Deze liefde waar je warm van wordt. Je moet het stukje vast eens gaan lezen. Het staat in Lucas 7 vers 11 t/m 17. |
|||||
|