 |
| ||||
|
Hoofdstuk 1 Tara rekt zich uit als een poes. Nog een paar minuten blijft ze in bed liggen totdat ze iemand hoort zingen in de badkamer. Noem het maar gerust gillen! Fleur wil per se boven het geluid van de douche uitkomen. Het is een vreemde gewoonte die ze zich als kleuter al eigen maakte. Gelukkig zingt ze verder vrijwel nooit. Tara glimlacht en stapt uit bed. Ze schuift de gordijnen opzij en gaat in de brede vensterbank zitten. Verrukkelijk, denkt ze, er gaat niets boven wakker worden op je eerste vakantiedag! Geen klaslokaal, geen toetsen, geen werkstukken. Ze moet nog wel iets doen deze week: een opstel voor Nederlands en een betoog voor Maatschappijleer. Misschien kan ze dat vanavond doen op haar oppasadres. Ze buigt zich wat voorover en tuurt de achtertuin in. Mooi gekleurde herfstbladeren dwarrelen over het gras en worden onder de heg geblazen. ‘Dit wordt een perfecte dag!’, fluistert ze. ‘Een geweldige dag want vanavond zie ik hem weer!’ Ze blaast op het koude glas en schrijft met haar vinger zijn naam in het witte wolkje. Stel dat hij hier naast haar zat op de vensterbank… Haar hart begint opgewonden te bonzen. Dan zou hij haar intens aankijken en zij zou naar zijn verhalen luisteren. Hij zou haar wang strelen en… Ze huivert. Misschien kuste hij haar opnieuw, recht op de mond. Haar lijf begint te gloeien van top tot teen. Zo’n fijne vent, die Richard! ‘Hé, jij mag!’roept Fleur vanachter de dichte deur. ‘Dank je!’ zegt ze terwijl ze van de vensterbank glijdt, ‘maar ik wil eerst ontbijten.’ Ze komen elkaar op de kleine overloop tegen. ‘Je hebt mijn knip!’ zegt Tara. ‘Mijn knip in jouw natte haar, bah!’ ‘Weet ik.’ Fleur grijnst. ‘Ik dacht dat-ie leuk bij mijn sweater stond.’ ‘Je verandert ook nooit, gewoon vragen of je iets mag lenen is zo simpel!’ Fleur grijnst nog breder en haalt haar schouders op. ‘Hij lag zomaar voor het grijpen in de badkamer.’ ‘Dat klopt en toevallig past die knip helemaal niet bij je sweater. Je mag hem houden hoor!’ ‘Houden?’ Tara knikt. ‘Ik heb hem niet meer nodig; vanmiddag gaat mijn haar eraf.’ Met een onthutste blik kijkt Fleur haar aan. ‘Waarom zou je dat doen, Tara?’ ‘Ik wil gewoon iets anders. Het moet perfect zijn’ Ze glimlacht naar haar zusje en probeert haar zo gerust te stellen. Maar Fleur schudt haar hoofd. ‘Je meent het hè; nou moet het nog perfecter en je bent al zo perfect. Zo wil ik niet worden hoor!’ Ze rent de trap af. ‘Kom op, ik heb zin om een heel brood naar binnen te stouwen, zo’n honger heb ik!’ ‘Je moet ‘trek’ zeggen’, verbetert Tara. In de keuken mist ze ma. ‘Waar is ze?’ vraagt ze. ‘Boodschappen doen zeker.’ Fleur schudt haar hoofd. ‘Dat zei ze toch bij de koffie, gisteravond? Ze is naar tante Conny.’ ‘Ik was er niet bij met mijn gedachten.’ ‘Echt jij weer. Hier is je thee alvast.’ zegt haar zusje. Het glas is kokend heet in haar handen. ‘Dank je’, zegt ze en ze kijkt afkeurend naar Fleur die een dikke laag pindakaas op haar brood smeert. Daarbovenop legt ze zes schijfjes banaan en daar overheen strooit ze kokosschaafsel uit een krakend zakje. Vies! Tara wordt misselijk van zo’n rare combinatie. Ze neemt een klein slokje citroenthee. Ma is naar tante Conny. Ze had het kunnen weten want ma is altijd heel open over het wekelijkse biduurtje; de ene keer doen ze het hier en de andere keer daar. Langzaam zakt het blijde vakantiegevoel weg. Ze zet haar glas neer en gaat naast Fleur aan de tafel zitten. Zwijgend smeert ze haar boterham en bestrooit hem met groene kaas. Ma wil haar kinderen omringen en ondersteunen met gebed. Dat is prima op zich. Maar als zij wist dat ze verliefd op Richard was, zou ze heel hard gaan bidden of de Heere God die gevoelens weg wil nemen. Gelukkig heeft ma er geen flauw benul van. ‘Tara, waar zit je met je gedachten, ik vertel een heel verhaal en jij…’ Fleurs stem heeft een boze ondertoon. ‘Wat zei je?’ vraagt Tara verschrikt. ‘Dat ik een werkstuk moet maken over de tweede wereldoorlog.’ Met een schuin hoofd kijk Fleur haar aan. ‘Maar dat heeft toch jouw interesse niet, hè?’ ‘Eh nee!’ zegt Tara. ‘Ik vind het super. We moeten iemand interviewen die het allemaal meegemaakt heeft. Weet je aan wie ik denk?’ Tara kauwt het laatste stuk brood weg en veegt haar mond af met een stik keukenpapier. ‘Het zal je niet lukken, Fleur. Je hebt geen schijn van kans, het spijt me…’ ‘Je hebt het zelf al geprobeerd?’ Tara knikt. ‘Ik moest ook interviewen, in klas twee. Ma zei dat ik het niet bij oma mocht proberen; dat het oma gek zou maken.’ Fleur kijkt haar uitdagend aan. ‘En jij was natuurlijk het gehoorzame meisje? Haha, ik ben niet zo braaf Tara. Trouwens, denk jij dat oma haar lievelingetje ook maar iets zou weigeren?’ ‘Nou…’zegt Tara na een lange stilte. ‘Misschien heb jij inderdaad mee geluk dan ik.’ Na het eten neemt ze een hete douche. Ze voelt zich heerlijk schoon en gaat op haar bed zitten. Aan de andere kant van de muur hoort ze Fleur rommelen, daarom doet ze haar deur op slot. Hier voelt ze zich thuis! Haar kamer is een veilige schuilplaats; een plek waar je heerlijk kunt wegdromen. Vorige week heeft ze samen met Fleur muurstickers op het behang geplakt. Grafisch bloemenslingers die vanaf de onderkant van de muur omhoogklimmen naar het plafond. Er zitten verliefde vogelkoppeltjes in verstopt, heel toepasselijk. Ze bekijkt aandachtig de enorme boekenkast, het tafeltje met cactussen in alle maten en soorten en als laatste de mand vol knuffels. ‘Hee, lieve Poeh!’ Ze pakt haar lievelingsbeest tussen al de anderen uit. ‘Het wordt tijd dat ik je iets toe ga vertouwen.’ zegt ze zacht. Voorzichtig ritst ze het rugje open en haalt er een memoblokje uit. ‘Misschien kan ik het beter nog eens overlezen om erin te komen.’ 1. Vanavond moest ik weer oppassen bij Richard. Hij zou naar Anna gaan en daarna nog even naar zijn schoonouders. Ik heb geknutseld met de meisjes ( een kaart voor mama gemaakt). Ze waren erg lief tegen me en vertelde grappige dingetjes over school. Hoewel ze geen tweeling zijn lijken ze op elkaar. Ik was heel blij dat ze niet bang voor me waren. Ze kennen me natuurlijk een beetje uit de kerk. Ik heb ze inbed gestopt en daarna mijn huiswerk gemaakt. Toen Richard thuis kwam moest hij zijn verhaal kwijt. Anna is nog steeds heel erg depressief. Hij is maar een half uurtje geweest en dat was al meer dan genoeg. Ik had zo met hem te doen. Hij was er heel open over. ‘Waarom laat God dit toe?’ vroeg hijj. Ik wist echt niet wat ik zeggen moest. We hebben drie kwartier gepraat en nog nooit heb ik zo’n goed gesprek met iemand gehad. Toen ik wegging zei hij: bedankt voor het luisteren. Ik keek hem aan en hij mij. Op dat moment voelde ik heel mijn hart naar hem uitgaan. Anna is vaker depressief geweest maar niet zo erg als nu. Ze zit op een gesloten afdeling. 2. Vanavond lagen de meisjes al in bed toen ik kwam dus had ik de tijd aan mezelf. Richard was trouwens vlug terug en schrik niet: we hebben wel drie uur met elkaar gepraat! Hij vroeg naar mijn studie, klasgenoten, vriendinnen. Hij gaf me complimentjes en zei dat ik een echt doorzetter was. Ben ik natuurlijk ook. Eerst HAVO en nu het VWO, tja…ik heb nog steeds mijn droom om kinderarts te worden. Of het ooit zo ver zal komen? Richard is een leuke man. Een knappe kerel om te zien. Rustig, betrouwbaar. Alleen jammer dat hij getrouwd is. Hij vroeg of ik volgende week weer op kon passen. Natuurlijk zei ik: ‘ JA!’ Ik verdien ook nog wat bij en dat is mooi meegenomen. Toch? Tara stopt het memoblokje terug op haar geheime plek. Verder lezen heeft geen zin. Ze zucht heel diep en drukt de gele knuffelbeer tegen zich aan. ‘Poeh, wat moet ik nou? Ik kan er niet meer tegen vechten. Iedere keer als de dominee in de kerk bidt voor Richards vrouw, voel ik me een huichelaar. Ik kan er niet meer tegen vechten. Laat haar maar ziek blijven, denk ik dan’ Ze stopt de beer bij zijn maatjes in de mand. ‘Je bent handig om mijn geheimen in te bewaren, wie zal mijn diepste gedachten in jouw binnenste zoeken?’ mompelt ze. Het zonlicht dat door het raam naar binnenstroomt weerkaatst zich in de lange spiegel. Ze loopt er heen en begint met krachtige slagen haar bijna droge haar te borstelen. Straks is dat niet meer nodig, bedenkt ze ineens. Mooier wil ze zijn; meer volwassen ook. Ze knijpt haar ogen ietsje dicht en knikt naar zichzelf in de spiegel. Richard zal haar zien staan. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Iedereen op zijne wijs, als je maar consequent bent.
