 |
| ||||
|
Generaties Opa worden is best leuk. Je verandert hierdoor. Vroeger was ik zelf klein. En later een beetje minder klein. Daarna kwam de tijd waarop ik zelf kinderen kreeg. En… na deze speciale periode in mijn leven gebeurt het dat ik kleinkinderen heb. Inmiddels twee prachtige meisjes. Eentje van een half en eentje van twee. Dit voorjaar had ik de oppas op de jongste, Sofie, bij hen thuis. Mijn vrouw ging met Noortje, het andere meisje, naar de winkel. Sofie lag in haar bedje boven te slapen en opa zat beneden enorm zijn best te doen een goed opa te zijn. Zo’n opa met een rijke ervaring uit de tijd dat zijn eigen kinderen nog klein waren. Aanzwellend Mijn vrouw Dia en Noortje hadden de buitendeur nog niet achter zich dicht getrokken of er kwam geluid van boven. Nou ja, waarom ook niet? Maar het leek wel of Sofie besefte dat oma en haar zusje vertrokken waren. Het begon eigenlijk best wel zachtjes, maar in de minuten die volgden werd het me steeds duidelijker: Sofie is aan het huilen en als het volume met deze snelheid toeneemt, moet er weldra waarschijnlijk echt ingegrepen worden. En inderdaad, het duurde niet lang of in huis klonk een oorverdovend gekrijs. Opa heeft ervaring. Met name als kinderen slapen wanneer ze moeten slapen. En doen wat ze horen te doen. Maar dit was tergend. Smerig Op een gegeven moment ben ik dus maar naar boven gegaan. Met mijn ervaren oren op dit gebied hoorde ik meteen dat er iets dwars zat. Een boertje of zo. Maar toen ik boven haar bedje verscheen, werkten niet alleen mij oren, maar ook mijn neus. Dus toch! Nou, dan Sofie maar op de komode leggen en even een luier verwisselen. Maar toen de luier los kwam, bleek het kind er ónder te zitten. Want de luier had het lang niet gehouden. Alles moest uit, want billetjes, beentjes, voetjes, hemdje, nachtjumpertje enzovoort van de arme drommel zaten onder de bruine smurrie. Al het smerige spul heb ik zo goed en zo vies als het ging uitgetrokken en op de grond neergelegd. Schoon Na het schoonvegen van de smerige lichaamsdelen met verschillende doekjes kwam de opbouwende fase. Met één hand, want met de andere moest ik zorgen dat Sofie niet op de grond rolde, ging ik naar alles op zoek. Want ja, ik wist ook niet precies waar alles lag. Ik probeerde ongeveer dezelfde schone dingen te vinden als de smerige die ik zojuist had uitgedaan. Rekkend naar kastjes, bukkend naar laatjes en me in allerlei bochten wringend. Dan met mijn linkerhand en de rechter bij Sofie, dan met mij rechterhand en de linker bij Sofie. Dit om overal schoon materiaal vandaan te kunnen halen. En uiteindelijk was het gelukt. Sofie werd droog, schoon en stil weer in bed gelegd. Net toen ik beneden zat uit te puffen hoorde ik de buitendeur. Daar waren de anderen weer. “En? Hoe is het gegaan?” “Prima", natuurlijk. Toen Dia later de bende in Sofie haar kamertje aantrof, wist ze wel beter. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
Goed gedaan hoor, het is heel wat hang- en vliegwerk om iets bij ze gedaan te krijgen, soms! 