 |
| ||||
|
Twee rugzakken Vol ontzag kijkt de kleine rugzak omhoog. Robuust en hoog torent de ander boven hem uit. Een donkergroene rugzak. Een beetje schuin staat hij daar, steun zoekend tegen de leuning van de treinbank. Dat ziet de kleine rugzak niet. Die heeft alleen oog voor alles wat groter en hoger is dan hemzelf. “Hallo”, zegt hij zacht. Het blijft stil. “Hallo, grote rugzak”, klinkt nu luider zijn stem. “Ja”, komt van boven de stem van de ander. “Ik vind je erg groot”, zegt de kleine rugzak. “Nou en..?” Die opmerking blijft even hangen. De kleine rugzak kijkt onwennig om zich heen. Hij voelt zich wat verloren op de grote bank. Het leek hem wel leuk om een praatje te maken met zo’n grote medereiziger. Maar erg toeschietelijk lijkt hij niet. “Wat wilde je weten?”, zegt de grote rugzak. “Nou…, eigenlijk niets speciaals. Gewoon een praatje. We zijn tenslotte samen op reis.” “Samen?”, bromt de grote rugzak, “Samen? We zitten naast elkaar en gaan dezelfde richting uit. Maar samen? Hebben we daarvoor gekozen?” De kleine rugzak schrikt een beetje. Een gewoon praatje lijkt er niet in te zitten. “Nee, we hebben er niet voor gekozen. Het is gewoon zo”, zegt hij dan maar. “Juist. Dat is het goede antwoord. Het is gewoon zo. Naast elkaar gezet en dan op reis in dezelfde richting. Daar moeten we het mee doen.” Een beetje schichtig kijkt de kleine rugzak omhoog. Het lijkt erop dat die grote het niet zo plezierig vindt. “Had je liever alleen de reis gemaakt?” vraagt hij. “Dat weet ik eigenlijk niet”, klinkt het aarzelend van omhoog, “Ik had er niet op gerekend met een ander samen te reizen. Maar als het nu toch zo is, moeten we er maar wat van maken.” Dat voelt al beter. En de kleine rugzak ligt er niet meer zo onwennig. Hij durft de grote rugzak zelfs al wat beter aan te kijken. “Je bent niet meer zo nieuw”, zegt hij, terwijl hij keurend langs de rugzak omhoog kijkt. “Nee, dat klopt. Ik heb ook al heel wat afgesjouwd in mijn leven.” Het klinkt wat peinzend. De kleine rugzak wacht. Er komt vast nog meer van bovenaf. “Ik moet overal mee naar toe. Het ene moment loop ik door een stad, dan zit ik in een kerk en het volgende moment loop ik in een stortbui langs het strand.” Meewarig kijkt de kleine rugzak hem aan: “Ja, daar word je niet nieuwer van. Je ene sluiting wil zelfs al niet meer dicht.” “Nou”, bromt de grote rugzak, “dat is niet door al dat gesjouw, maar meer door alles wat er in mij wordt gestopt. Dat wil je niet weten!” Het lijkt alsof de grote rugzak zich wat meer in evenwicht wil zetten op die gladde treinbank. Maar hij blijft een beetje scheef staan. “Word je echt voor van alles gebruikt?” De kleine rugzak wordt nu toch wel wat nieuwsgieriger. Er klinkt een lachje naar beneden. “Echt, voor van alles en nog wat. Boodschappen, kleren, boeken, pen en papier. En je kunt het geloven of niet, maar dat laatste weegt het zwaarst.” De kleine rugzak heeft het gevoel of de grote rugzak dat wil bevestigen door eens extra te knikken. Papier het zwaarst? Hij voelt zich een beetje dom, maar wil toch wel graag weten hoe dat nu kan. ”Kun je dat uitleggen, van dat papier?” “Uitleggen, ja…” Een beetje nadenkend klinken die woorden. “Uitleggen. Je kunt het niet berekenen met een soortelijk gewicht ofzo. Het zijn meer de woorden die er op geschreven staan. Die woorden maken het zo zwaar. Soms lijken het losse flarden, maar juist dan wegen ze meer dan die keurig opgeschreven zinnen.” “Zie je dan die geschreven woorden of voel je ze alleen maar?” “Nee”, zegt de grote rugzak, “ik zie ze niet altijd. Soms worden ze er schielijk ingestopt, met nog een duw er achteraan. Soms worden ze er keurig ingeschoven. Ze mogen niet kreuken. Maar ook dat kan wegen, hoor. Soms word ik wel eens gebruikt als ondergrond als de woorden geschreven worden. Dat is het ergste. Die woorden komen van een plaats waar veel beweging is. Die beweging wordt door de woorden meegenomen. Ze prikken me in mijn rug en het duurt altijd een hele tijd voor ze tot rust komen, nadat ze in mij gestopt zijn.” Het blijft even stil tussen die twee. Het ontzag bij de kleine rugzak is gegroeid. Hij is niet voor niets groot, die reiziger naast hem. Maar hij heeft ook zijn grenzen. Eens gaat het niet meer. Dan is hij echt vol, tot barstens toe. Wat dan? Hij vraagt het toch maar: “En wat als er niets meer in kan en er wordt toch geprobeerd er wat bij te stoppen?” De grote rugzak zucht eens. “Daar ben ik wel eens bang voor. Kennelijk heb ik nogal wat rek, want ik heb vaak gedacht dat het niet meer zou gaan en dan lukte het toch nog. Maar hier en daar krijg ik wat slijtplekken en op een keer zal het fout gaan. Dan scheur ik.” Aarzelend kijkt de kleine rugzak hem aan. “Kan ik niet wat van je overnemen? Ik heb nog wel wat ruimte.” Hij voelt een keurende blik over zich heen gaan. “Je ziet er niet barstensvol uit. Maar ik heb geleerd dat het niet altijd zo hoeft te zijn, als het er uitziet. Hoe zwaar ben je?” “Zo zwaar als ik me voel”, zegt de kleine rugzak opgewekt. De grote rugzak schudt zijn hoofd. “Nee, dat wordt niets. Laten we ieder onze eigen last maar dragen. Dan is de zwaarte alleen die van jezelf.” Het bevredigt de kleine rugzak niet. “Kunnen we dan niets voor elkaar doen?” Ze moeten er beiden even over denken. Dan komt de grote rugzak met een idee: “Ik merk dat het mijn last verlicht als ik het met jou bespreek, zelfs zonder dat ik overhevel." De kleine rugzak glimlacht. “Gaan we dan toch samen op reis?” De grote rugzak schurkt wat heen en weer op de bank en bromt dan zachtjes naar beneden:“Okee." |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
