Keiharde dromen 124 Reflecties Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 4 minuten
„Zo, jongelui,” begon Den Engel, zodra ze plaatsgenomen hadden in de zachte stoelen die voor alle drie de tieners bepaalde herinneringen naar boven haalden. „Allereerst hoop ik, dat het goed gaat met jullie, na gisteravond.” Terwijl ze zwijgend knikten, ging de rector ernstig verder: „Jullie zien er namelijk uit alsof jullie slecht geslapen hebben, en dat vind ik heel begrijpelijk.” Drie flauwe glimlachjes kreeg hij op die observatie. „Zelf heb ik óók weinig geslapen, vannacht. Maar wat ik jullie wilde zeggen… Ik heb zojuist met Rosa’s vader gesproken. Rosa heeft een flink aantal blauwe plekken en kneuzingen, een paar gebroken ribben en een beschadiging aan haar rechteroog. Daaraan is ze gisteravond direct geopereerd. De doktoren zeggen dat de operatie naar wens is verlopen, maar pas wanneer het verband eraf mag zal blijken of de ingreep ook daadwerkelijk geslaagd is.” Tim reageerde verbouwereerd: „Geslaagd? Is ze… Zou ze…” Hij wist niet goed hoe hij zijn vraag moest formuleren. Dat bleek ook niet nodig, want Den Engel beantwoordde de onuitgesproken vraag al: „Er is een kans dat ze met dat oog niet meer zal kunnen zien.” Een ongemakkelijke stilte viel, waarin Amber vuurrood werd en duidelijk moeite moest doen om niet in tranen uit te barsten. Eén traan liet zich niet bedwingen. Die gleed over haar wang naar beneden en kwam op haar borst terecht, vlak boven haar krampachtig gevouwen armen. Daar bleef hij in de pluizige, witte stof van haar trui hangen als een glinsterend druppeltje dauw. Gabriëlle keek naar de reflecties in het traanvocht, maar hoewel ze naast Amber zat leken haar strijdende emoties haar te blokkeren en kon ze zichzelf er niet toe zetten een troostende hand op Ambers arm te leggen. Terwijl Gabriëlle zich voor die tekortkoming schaamde, stond Den Engel op om zijn verchroomde tissuebox te pakken, die hij met een zacht „Alsjeblieft, meisje,” vóór Amber op de glazen salontafel neerzette. Daarop nam hij weer plaats tegenover Tim. „Ik ga straks naar het ziekenhuis om Rosa te bezoeken,” kondigde de rector nu aan. „Ik vroeg me af of jullie mij willen vergezellen. Jullie zijn nauwer bij haar betrokken dan ik.” „Graag, meneer!” zei Tim, die zich probeerde voor te stellen hoe het zou zijn om met één blind oog door het leven te moeten gaan. „Dank u wel, meneer,” mompelde Gabriëlle, die het nieuws over Rosa verschrikkelijk vond maar stiekem hoopte dat de uitnodiging van Den Engel haar het derde uur zou laten missen. „Alstublieft, meneer!” wist Amber te piepen, voor ze vlug een droge tissue trok en die tegen haar gezicht drukte. „Mooi, dan weet ik dat ik daar goed aan heb gedaan,” stelde Den Engel tevreden. „Een tweede reden dat ik jullie gevraagd heb om even hier te komen is de volgende: voordat ik jullie meeneem naar het ziekenhuis wil ik een algemene mededeling doen via het interne televisienet. Daarin zal ik vertellen wat er met Rosa gebeurd is en hoe het met haar gaat. Ik wilde het jullie alleen even persoonlijk vertellen. Ik noem verder geen namen bij het verslag — die van jullie ook niet, dus — maar het is belangrijk dat iedereen duidelijk weet wat wèl en wat níét klopt aan de geruchten die op dit moment de ronde doen. Ik heb een afspraak met één vertegenwoordiger van de pers — een jongedame die uiting gaf aan haar bezorgdheid over Rosa’s gezondheid. Rosa’s ouders hebben inmiddels toegezegd deze dame te woord te zullen staan. Zij zal met ons meegaan naar het ziekenhuis, en zal jullie wellicht ook enkele vragen willen stellen. Van jullie wil ik graag weten of jullie dit willen, ja of nee. Het hoeft niet, als je dat niet wilt. En ze heeft toegezegd jullie namen te veranderen of weg te laten als jullie dat liever hebben.” Amber schudde gedecideerd haar hoofd. Tim zei nadenkend: „Ik heb er niet echt moeite mee, maar het hangt van de vragen af die ze stelt.” Den Engel glimlachte bij de eigenwijze manier waarop de jongen dat zei. „Ik weet het nog niet,” zei Gabriëlle, die daarmee uiting gaf aan opnieuw een emotionele worsteling met zichzelf — die helemáál vastliep toen ze in Ambers blik gevangen werd, die betraand op haar rustte. Den Engel knikte en zei gemoedelijk: „Kijk maar wat je doet.” Hij zag tot zijn geruststelling dat Amber weer wat tot zichzelf gekomen was na zijn toezegging dat ze met hem mee mochten naar haar hartsvriendin. De bel klonk gedempt vanaf de gang. „Gaan jullie nu maar gewoon naar jullie lessen. Na het komende uur komen jullie terug hiernaartoe, is dat afgesproken?” Drie hoofden knikten. „Mooi,” concludeerde Den Engel. „Ik zorg er wel voor dat jullie docenten voor het vierde en het vijfde uur ingelicht worden.” „Dank u wel, meneer,” fluisterde Amber nog, toen de tieners het kantoor verlieten. Den Engel knikte haar vriendelijk toe en sloot zachtjes de deur. „Vader, dit wordt niet makkelijk,” zuchtte hij, en hij bad voor de zoveelste keer: „Help me om dit góéd te doen…”
Gepost op 19-03-2009 om 22:26 uur 402 keer gelezen

Alle verhalen in deze serie (Keiharde dromen)
Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door:

Mooi beschreven die verschillende reacties en verwerkingen van de gebeurtenissen, EsQuirrel! Het is heel gemakkelijk om in je in te leven in een personage dat op je lijkt, maar iemand die niet op je lijkt dat komt vaak niet goed over...(bij mij althans!) Jij, daarentegen doet dat heel knap vind ik!!! Ik houd de nieuwe posts goed in de gaten...

Gepost op 20-03-2009 Om 08:07

Ik dank u zeer! =)

Gepost op 20-03-2009 Om 08:40

Door: Tines

Ah, gelukkig, ze mogen naar Rosa toe! Wel jammer dat Gabriëlle haar derde uur niet mag missen... Wanneer zou dat arme meisje daar ooit vanaf zijn? Schrijf gauw verder!!!

Gepost op 20-03-2009 Om 10:17

=)

Gepost op 20-03-2009 Om 14:57

Door: Gabriëlle

Een paar opmerkingen: De ziekenhuizen die ik ken hebben meestal pas vanaf een uur of twee bezoekuur. Het zou mij logischer lijken als ze na het achste uur zouden gaan. Is dat wel verantwoord voor Rosa, haar rector, drie medescholieren en een verslaggever op bezoek, één dag nadat ze is geopereerd?

Gepost op 20-03-2009 Om 13:23

Van de website van het ziekenhuis waar Rosa ligt geciteerd: Kinder- en jongerenafdeling * Dagelijks van 09.00 - 12.00 en 15.00 - 19.30 uur Verder: ik heb er geen probleem mee dat ze al bezoek krijgt. Ze kwam rond vijf uur ’s morgens bij, en heeft dus al een tijdje gehad om bij te komen van de (plaatselijke) verdoving. Het bezoek komt ook pas aan het einde van de ochtend. Ik zou nog eens kunnen kijken of het nodig is dat de verslaggeefster meegaat. Maar ze gaan niet met zijn allen tegelijk om dat bed heen staan te praten, hoor… Ik denk ook niet dat er veel te zeggen valt. Maar ik ga er vanuit dat Den Engel (zoals ik ook aangaf) een en ander in overleg met de heer en mevrouw Welder doet. Ik kan me zo voorstellen dat Rosa graag de drie medescholieren ziet die haar gevonden hebben! Dank je voor het meedenken! *bloempje*

Gepost op 20-03-2009 Om 14:50

Door: Gabriëlle

Goed zo, lekker scherp blijven Esquirrel. Ja, op een kinderafdeling hebben ze andere tijden. Ik zou ook graag mijn vriendinnen op bezoek krijgen. Maar die verslaggeefster mag op de gang staan stampen, als ik Rosas ouders was.

Gepost op 20-03-2009 Om 18:59

=) Dat moet ze maar niet doen, dan stoort ze de andere patiënten zo. =D *hartje*

Gepost op 20-03-2009 Om 20:31

Door: kiezel

...verchroomde tissuebox... Hoe kom je erop! Geweldig! Tim probeert zich voor te stellen wat het zou zijn om met één blind oog door het leven te moeten gaan.. In plaats van wat zou ik hier hoe logischer vinden. Mooi stukkie!

Gepost op 23-03-2009 Om 15:46

Verchroomde tissuebox: in mijn thuisgemeente hebben we er één, die altijd voorhanden is. Voorstel wat/hoe: goed plan, dank je!

Gepost op 23-03-2009 Om 16:41

Door: EsQuizzy

Trouwens, in Kd·31 Verlegenheid kwam deze tissuedoos ook al ter sprake. De omschrijving was daar *iets* minder expressief.

Gepost op 23-03-2009 Om 16:57

Door: Gabriëlle

Valt er in jouw thuisgemeente dan zo veel te huilen Of juist veel te lachen? Of zijn jullie van die snottebellen?

Gepost op 23-03-2009 Om 18:21

Het komt wel eens voor, ja, dat er iemand moet huilen tijdens een dienst of een bidstond. Meestal komen die tranen als gevolg van omstandigheden in zijn of haar leven, of het missen van iemand die overleden is, en worden ze losgewoeld door een bemoedigende bijbel- of liedtekst. Of, inderdaad, dat er zoiets grappigs gebeurt of gezegd wordt dat bij iemand de tranen over de wangen rollen. En ja, als één van de kleintjes een snottebel heeft kun je ze ook gebruiken... In sommige van die gevallen is het handig om die doos tissues bij de hand te hebben. =)

Gepost op 23-03-2009 Om 22:21

Door: Gabriëlle

Ik zie het al, jullie hanteren een praktisch geloof!

Gepost op 24-03-2009 Om 13:14

Wat zou jij denken dat dat was, anders dan wat er in de post over dat rondje met die stip gezegd werd? =)

Gepost op 12-07-2011 Om 19:29

Goed. Daar denk jij aan.logisch ook, gezien jouw achtergrond en leefwereld. Maar is die gedachte voor de waterlingen óók zo voor de hand liggend? =)

Gepost op 12-07-2011 Om 20:26

=)

Gepost op 13-07-2011 Om 14:08

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.