 |
| ||||
|
Het was juni 1980. De reis ging naar het voormalige communistische Tsjecho-Slowakije. Naar een plaatsje in de buurt van de plaats Ostrava. Het doel: bijbels brengen. Johan en ik, we reden in een oude, kleine vrachtauto. Met in geheime ruimten ongeveer 1.000kg. aan de meest waardevolle boeken die er zijn. Bijbels. In allerlei verschillende talen omdat de distributie, door anderen, nog veel verder zou gaan. Het adres waar we heen gingen, mocht uitsluitend in het donker bezocht worden. Dit in verband met het risico om ontdekt te worden. Overigens was dat risico voor de ontvangers veel groter dan voor ons. Tijdens het bezoek aan de mensen die daar woonden heb ik best iets belangrijks geleerd. Het was een alleenstaande boerderij. De eerder in ons hoofd gestampte gegevens klopten exact. Om er zeker van te zijn dat het adres en de personen correct waren, gebruikten we een codenaam die men moest herkennen. Toen we de vrouw die open deed, begroetten, deden we dat dan ook op de afgesproken manier. Maar alles wat ze deed was ons zwijgend aankijken. Nog een paar keer lieten we de code horen in enkele zinnen. Maar er kwam geen enkele reactie. Conclusie: Er was iets fout. Er ging iets grondig mis. Kunt u zich de situatie een beetje voorstellen? Je bent als westerling in een communistisch land waar alles en iedereen nauwlettend in de gaten wordt gehouden. Met een auto vol verboden lectuur. Je staat vervolgens laat op de avond aan te kloppen bij nietsvermoedende mensen daar. Daardoor worden vooral zij aan groot gevaar blootgesteld. Het enige wat we konden doen was het donkere pad weer aflopen, terug naar de auto en vertrekken. Het was een akelige ervaring. En we vroegen ons af wat er aan de hand kon zijn. Maar iets was ons niet ontgaan. Het was die ietwat weemoedige, maar toch ook weer stralende blik in de ogen van die vrouw. We hadden het beide gezien en spraken er zachtjes over toen we het pad weer afliepen. Gelukkig waren we in staat om onze waardevolle lading nog diezelfde nacht op een andere plaats veilig uit te laden. Later, thuis bij de organisatie, vertelden we ons relaas. Men zei ons dat de mensen die we bezocht hadden wel vaker familiebezoek kregen uit een ander deel van het land. En op een dergelijk moment konden ze natuurlijk geen bijbels ontvangen. Maar dan heeft die vrouw precies geweten wat we kwamen doen. Dan had ze de codenaam wel degelijk goed verstaan en begrepen. Maar ze had er heel wijs op gereageerd en net gedaan alsof ze het niet begreep, zodat we vanzelf weer afdropen. Ineens was alles verklaarbaar: - Het zwijgen. Omdat ze de bijbels met zoveel mensen in huis onmogelijk konden ontvangen. Door niets te zeggen wist ze dat we vanzelf weer zouden vertrekken. Hoe moeilijk dat voor haar op dat moment ook geweest moet zijn. - Die enigszins weemoedige blik. Het ontmoeten van christenen uit het westen. En het ontvangen van bijbels kon allebei niet doorgaan. - Maar vooral die blijde, vriendelijke en rustige blik in de ogen van deze christenvrouw. Dit laatste nu heeft mij bijzonder getroffen. Een christen kan getuigen met woorden en met daden. Ik heb toen geleerd dat een getuigenis ook nog op een andere manier over kan komen. Namelijk door wat je zegt met je ogen. Wat straal je uit? Zo hebben we Gods woord gebracht en er veel voor teruggekregen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
