 |
| ||||
|
6. Jakobs werkweek zat erop, maar zijn werk nog niet. Hij was bezig met een aantal dossiers van een paar cliënten. De zorgen van mensen bezorgden hem koppijn. Hij was bovendien teveel bezig geweest met de familie Smits, om goed geconcentreerd te kunnen zijn op andere mensen. Z’n vrouw gaf hem een aspirine. Terwijl hij die innam, werd er gebeld. ‘Het is die man, hoe heet hij? Smits?’, zei z’n vrouw. En ze gaf hem de telefoon. Die nam hij gretig aan. ‘Goedenavond, met Jakob Kelling.’ ‘Hallo, u spreekt met Mattias Smits.’ ‘Mattias! Wat kan ik voor je doen?’ Zijn vrouw keek hem raar aan, omdat ze niet gewend was dat hij zo tegen zijn cliënten sprak. Ze zag een vermoeide glimlach op het gezicht van haar echtgenoot. ‘Kunnen we ergens afspreken? Ik weet dat u dat niet met elke cliënt doet, maar ik zou het heel fijn vinden. U bent de enige persoon die ik durf te vertrouwen.’ Jakob dacht na, maar antwoordde al snel. ‘Je bent nu mijn cliënt niet meer. Dus voor deze keer lijkt me dat dat moet kunnen.’ Zijn vrouw keek hem nu aan met een duidelijke, vragende blik. ‘Oké dan’, antwoordde Mattias. Nadat hij de verbinding had verbroken, zag Jakob nog steeds de vragende blik van zijn vrouw. ‘Ik heb besloten om hem niet meer te helpen.’ ‘Waarom spreek je dan met hem af?’, vroeg ze. ‘Omdat ik hem mag.’ Na een stil moment voegde Jakob er aan toe: ‘En omdat ik wil weten hoe het met zijn familie afloopt.’ Zijn vrouw waarschuwde hem dat het misschien een ongezonde nieuwsgierigheid was. Want hij had nooit eerder zo’n interesse in één van zijn cliënten gehad. En wat als Mattias de moordenaar bleek te zijn? Hoe dacht Jakob dan dat hij met Mattias om zou moeten gaan? Dan zou hij ook nog moeten oppassen ook. Maar Jakob had een afspraak gemaakt en hij was vastbesloten dat hij die ging nakomen. Ze hadden afgesproken in een bekende eetgelegenheid. Jakob zat aan een tafeltje op Mattias te wachten. Hij piekerde over de woorden van zijn vrouw. En ook dacht hij aan de inspecteur, aan wie hij iets had losgelaten over Mattias’ leven. Als Mattias erachter zou komen wat hij had verteld, dan zou dat het vertrouwen zeker beschadigen. Misschien wist Mattias het al wel. Misschien had hij met Jakob afgesproken, om daar eens een flink gesprek over te voeren. Jakob sprak zichzelf toe, dat hij niet moest gaan doemdenken. Daar was hij al. Jakob stak zijn hand omhoog om hem te laten weten waar hij zat. Mattias zag er blij uit. ‘Hallo!’, zei hij opgewonden, ‘alles goed?’ Hij omarmde Jakob even kort. Die keek verbaasd terug. ‘Ja, maar met jou dan?’ ‘Onder alle omstandigheden, gaat het heel goed met me.’ ‘Ik zie het’, antwoorde Jakob. Hij bekeek Mattias van onder tot boven. Mattias zag er goed uit. Hij had nog steeds wallen onder zijn ogen, maar de ogen zelf, straalden blijdschap uit. Jakob wist niet wat hij er van moest denken. Zijn gedachten gingen nog steeds uit naar wat zijn vrouw had gezegd. ‘Wat is er gebeurd?’, vroeg hij. Mattias glimlachte. ‘Natuurlijk, het gaat nog helemaal niet goed met mij. Ik zit nog steeds met dezelfde ellende. Maar ik heb een ontmoeting met God gehad!’ ‘Een ontmoeting met God?’ Mattias hoorde de twijfel in Jakobs stem. ‘Ik dacht dat je niets met God te maken wilde hebben?’ ‘Nee, dat was ook zo’, antwoordde Mattias, ‘totdat gister God zelf mij bezocht!’ ‘God zelf heeft jou bezocht?’ Jakob wist nu helemaal niet meer wat er aan de hand was. Hij wist dat Mattias een gebroken persoonlijkheid had, dus wat moest hij hier dan wel niet van denken? ‘Hoe dan? Wat is er gebeurd?’ Mattias’ ogen gingen heen en weer. Hij was onrustig, zoals altijd. Maar dit keer niet vanwege zijn boosheid of verdriet. Zijn ogen straalden iets anders uit. ‘Gister, toen ik op bed lag, kon ik niet slapen. Ik deed het licht weer aan. En precies op dat moment hoorde ik een stem.’ ‘Je hoorde een stem?’ ‘Ja’, antwoordde Mattias. Hij leek helemaal niet door te hebben dat Jakob vol twijfel zat. ‘Die stem zei: ‘Ik ben Jezus en ik wil jouw God zijn’.’ Jakob ging achterover op zijn stoel leunen en wreef op z’n voorhoofd. Mattias ging gewoon door. ‘En toen keek ik om me heen maar er was niemand. En toen hoorde ik het weer: ‘ik ben Jezus en ik wil jouw God zijn’. Maar ik woon ook helemaal alleen en er was niemand op mijn kamer! Dus ik wist niet goed wat ik moest doen. Mijn vader en moeder hebben ooit iets over bidden gezegd, dus probeerde ik maar wat. Ik zei: ‘waarom wilt u mijn God zijn? Ik ben toch slecht.’ En toen hoorde ik voor de derde keer die stem: ‘Ik ben Jezus en ik wil jouw God zijn.’ En toen, wat er toen gebeurde… dat is gewoon niet te beschrijven!’ Mattias keek Jakob aan, alsof hij van hem verwachtte dat hij, net als hemzelf, super enthousiast zou worden. Maar toen er geen reactie kwam, vertelde hij weer verder. ‘Toen gebeurde er iets in mijn hart. Ik weet niet wat het was, maar het voelde alsof iets door me heen stroomde!’ ‘Alsof iets door je heen stroomde?’, antwoordde Jakob verbijsterd. ‘Ja, alsof er golven door me heen stroomden. Zoiets. En ik werd zo blij en ik moest zo huilen. En ik kon wel springen, zo blij was ik. Maar dat kon ik niet, omdat ik nog zo aan het huilen was.’ Terwijl Mattias dit vertelde, begonnen zijn ogen te glinsteren. ‘O ik ben zo blij dat ik dit tenminste aan iemand kan vertellen. En jij gelooft toch ook in God?’ ‘Ja’, zei Jakob. Maar zoiets als dit, had hij zelf nog nooit meegemaakt. Het was allemaal maar moeilijk te begrijpen. Hij had wel vaker van dit soort ervaringen gehoord, van mensen die hij behandelde. Maar hoe serieus moest hij dit nemen? Kon God op deze manier werken? Waarom had hij zelf nog nooit zoiets ervaren? Het leek hem allemaal een beetje te ideaal en hij vreesde het ergste voor Mattias. ‘Heb je het hierover al met je nieuwe psycholoog gehad?’ ‘Nee’, antwoordde Mattias, ‘daar vertrouw ik hem nog niet goed genoeg voor. Hoezo?’ ‘Misschien is het goed om dat te doen.’ Mattias leek die opmerking niet te begrijpen. Het hele gesprek draaide om die ene ervaring. Zijn enthousiasme leek niet te bekoelen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||