 |
| ||||
|
Bevroren schreeuw Als Rosanne opzij had gekeken, zou ze de opgeheven arm met het flitsende lemmet gezien hebben, én het scherpe profiel van de jongen die achter haar stond. Maar omdat ze een op hol geslagen paard nauwgezet volgde, en daardoor geen oog had voor wat er in de wereld om haar heen gebeurde, kwam de slag alleen maar harder aan. Als door een bliksem getroffen kromp ze ineen, en greep met haar linkerarm naar haar pijnlijke lichaamsdeel. Eer dat ze goed en wel bij haar positieven was gekomen, en om haar heen keek, was de dader er als een speer vandoor gegaan, en de eerste de beste zijstraat ingevlucht. De glinsterende tranen van het jonge meisje weerspiegelden in de blauwe lucht met de snel voorbijdrijvende wolken. Ze likte langs haar lippen en proefde de zoute smaak van tranen. Langzaam en met een van pijn vertrokken gezicht, krabbelde ze overeind en zocht steun bij de smalle stam van een wilgenboom. Ze leunde achterover, zodat de ijskoude wind in haar gezicht sloeg. Voorzichtig ging ze op haar hurken zitten en betastte met haar linkerhand de zere schouder, die vochtig aanvoelde. Ze ritste haar jas open en schoof de hals van haar trui over de pijnlijke plaats. Ze huiverde toen ze de bloedende wond zag, die bij nader inzien smal en oppervlakkig was. Opgelucht haalde ze adem, toen ze bedacht dat de schrik, bij het zien van het mes, erger was geweest dan het resultaat. Het leek alsof de atmosfeer om haar heen zinderde van haatgevoelens en onuitgesproken pijn, en Rosanne slikte eerst een dikke prop in haar keel weg, voordat ze overeind kwam uit haar gebukte houding. Opeens werd de lucht vervuld met een misselijkmakende schreeuw, gevolgd door een raspend geluid. Rosanne keek met ogen vol afschuw opzij en zag tot haar ontzetting een jongen tevergeefs steun zoeken, langs de muur van een leegstaand gebouw. Een seconde later zakte hij met een kreet van pijn door zijn knieën. Het ruwe beton schuurde de huid van zijn bleke gezicht en liet een paar bloederige schrammen na. Met zijn ene hand greep hij naar de gapende wond aan zijn linkerzij, terwijl hij met de andere zijn lichaam probeerde op te vangen. Het gebeurde allemaal in een fractie van enkele secondes, maar Rosanne beleefde het als in slowmotion. Ze haalde eerst diep adem voordat ze bij de kreunende jongen neerknielde. Hij probeerde zich nu niet meer te verweren, zoals tijdens zijn val, maar bleef stil, in elkaar gedoken, op de koude straat liggen. De linkerkant van zijn jas was doordrenkt met bloed, evenals zijn handen en mouwen. Ik moet wat doen!, dacht Rosanne radeloos, bij de aanblik van de zwaar gewonde jongen. Haar handen trilden, haar ogen waren wijd opengesperd van angst. Wanhopig bedacht ze dat de huid van de jongen waarschijnlijk met hetzelfde scherpe metaal was doorboord als haar schouder. Ik moet hier weg, het is hier levensgevaarlijk! Ze bracht haar koude vingertoppen tegen haar slapen, die wild klopten. Haar ogen gleden van de gewonde jongen omhoog, naar het ruwe beton van de keet, en weer terug naar de stenen vloer, waarop een straaltje bloed langzaam een plasje vormde. Ze probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Allereerst moest ze hier vandaan zien te komen met de jongen. Dat was het zwaarste werk. Waarschijnlijk was hij nu niet meer bij bewustzijn. Hoe moest ze hem vervoeren? Moest ze hem dragen? Ze wist nu al dat dat niet zou lukken. Weer keek ze naar het bleke gezicht met de gesloten ogen. De lippen waren stijf op elkaar geklemd. De jongen lag in een ongemakkelijke houding , zag ze. Ze moest proberen haar arm onder zijn rug te schuiven. Zo te zien zou hij geen niet-draagbare vracht zijn. Maar eerst die wond dicht, dacht ze. Met een snelle beweging trok ze de ceintuur uit haar jas en handiger dan ze ooit zou durven dromen, bond ze hem om het smalle middel van de jongen. Hij bedekte de wond in ieder geval. De jongen kromp ineen en kreunde. De wond bloedde nu minder, de ceintuur kleurde langzaam rood. Hoeveel bloed zou hij al verloren hebben? Ze moest sneller zijn, zo zou hij sterven! Met opeengeklemde tanden schoof ze haar arm onder zijn lichaam. Ze voelde hem ineenkrimpen onder de druk van haar vingers. Haar andere arm legde ze voorzichtig in zijn knieholtes. Langzaam kwam ze overeind, met de zware vracht in haar armen. Haar eerste passen waren wankel en met haar schoenen vertrapte ze de ruwe aarde. De wond op haar schouder veroorzaakte een felle pijn, als duizend messen die in haar lichaam sneden. De ongelijke grond liep zwaar en al na tien meter was ze doodmoe. Zo hield ze het nooit vol! Ze bukte zich en legde de jongen voorzichtig neer, waarna ze zichzelf ook op de grond liet zakken. Haar benen voelden als lood en haar armen hingen slap naast haar lichaam. Ze zou iets anders moeten verzinnen om de jongen te vervoeren, maar eerst moest ze even rusten. Met een zucht sloot ze haar ogen en zakte ze achterover in de koude aarde. Het gras was heldergroen en duizenden fijne dauwdruppeltjes glinsterden als parels in het felle zonlicht. Het koren kleurde met het sterker worden van de zonnestralen, tot een diepe gouden kleur. Er stond een zachte wind, die het blad van de klaprozen deed bewegen. De ranke steeltjes dansten op het ritme van de wind. De lucht was vervuld met een heerlijke geur van fris gras. Het diepe blauw van de hemel weerspiegelde zich in het water. De vogels floten en de korenhalmen ruisten. Alleen op deze plek kon je dromen. En niet in de koude, ruwe aarde waar Rosanne lag. Als ze haar ogen had geopend, zou ze de grijze lucht met de donkere wolken zien. Als ze bij bewustzijn was, zou ze de kille, gure wind voelen die over het wijde land waaide. Maar haar ogen bleven dicht en haar gedachten elders. En zo bleven ze liggen, alletwee, op de koude aarde. De handen van de gewonde jongen waren blauw, het bloed op zijn kleren was opgedroogd en had grote, donkere vlekken gevormd. Beiden voelden ze de sterke armen niet die hen optilden en weg droegen. Armen die hen voorzichtig neerlegden en bedekten met een deken. Rosanne voelde niet de hand die door haar krullen ging en langs haar koude wangen streek. Haar donkere wimpers bleven roerloos op haar wangen liggen. In haar dromen was ze in een paradijs met heldergroen gras en glinsterende dauwdruppels. Met rode klaprozen en ruisend koren. En in haar dromen had ze een heldendaad verricht. Had ze een magere, gewonde jongen met helderblauwe ogen opgetild en weggedragen. Had ze met haar ceintuur het bloeden gestopt en hem gered van de dood. Voor de eerste keer had ze een heldendaad verricht. En ook al waren haar ogen nu gesloten en was haar adem bevroren, ze was een heldin en ze had voor het eerst in haar leven een jongen de kans gegeven van haar te dromen. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||