Eigen schuld Door: EsQuizzy Commentaar van de schrijver: Geïnspireerd door een ander verhaal hier op bloCnoot... Categorie: Drama / Roman Geschatte leestijd: ca. 2 minuten
Ergens op aarde wandelt een man, die een muur om zijn hart heeft gebouwd ter bescherming. Deze man kent zijn last — de last van zijn geweten, en hij worstelt er al mee sinds die eerste keer dat hij de verkeerde keuze maakte. En vanaf die eerste keer leek er geen weg terug. Het werkte verslavend. En hij koos er telkens weer voor... hij zelf. En hij misbruikte háár. Tot die keer, dat ze weigerde. Vanaf toen trad de angst in. Hij is hard geworden. Hard, als zelfbescherming. Niemand kan tot hem doordringen: hij houdt ieder contact op veilige afstand. Al tijden heeft hij geen contact met zijn familie: altijd is hij bang dat zij het zal vertellen of zelfs het al verteld heeft... Nee, wegblijven en zijn eigen leven lijden, met lange ij, lijkt hem het beste. Het is tenslotte zijn eigen schuld. Er gaat bijna geen dag voorbij of hij wordt er wel aan herinnerd, en iedere keer speelt zijn geweten op. Hij heeft geprobeerd het weg te redeneren, zelfs om het goed te praten met 'verzachtende omstandigheden'. Maar de schuld is blijven staan. Als een rots, onwrikbaar. En zijn daden zijn onuitwisbaar uit zijn verleden. Zijn zusje heeft er haar hele leven mee te kampen gehad, op de meest afschuwelijke manier door hem behandeld. Door hèm!!! Al duizend keer heeft hij naar de telefoon zitten staren. Al duizend brieven is hij in zijn gedachten begonnen. Soms zelfs op papier. Maar nee, wat moet hij zeggen? Hij hoeft zich niet af te vragen hoe zij over hem denkt. En terecht. Toegeven dat hij fout zat...? Nee, het is makkelijker zo. Denkt hij. Zou hij durven hopen dat zij contact met hèm zou opnemen om erover te praten? Een brief, misschien? Hij durft het zich bijna niet voor te stellen. Het zou aan de ene kant het makkelijkst zijn... voor hem dan. Voor haar... nee, hij mag het niet eens hopen. Hij weet niet eens hoe hij zou reageren! Misschien wil hij het wel niet eens. ...Misschien wìl hij het wel niet eens...!!! Misschien gooit die muur om zijn hart de deur wel keihard dicht... en misschien ook niet. Ooit was er een tijd vóórdat hij de fout in ging. Een tijd, die ver weg in het verleden ligt. Een tijd die hij niet kan zien zonder langs die muur te moeten kijken. En die muur vergeet hij liever, ook al kan hij dat niet. Zijn muur is te sterk. Maar wie zou door die muur kunnen breken? Wie zou die muur kunnen doen smelten? En wat voor een vuur zou daarvoor nodig zijn? Wat voor vonk zou zo'n vuur kunnen ontsteken? Nee, hij ziet het niet. De Almachtige kijkt op hem neer en spreekt: „Ik kan dat, als jij het toestaat. Jij denkt dat jij de enige bent, maar Ik heb het al vaker gedaan met het vuur van mijn Geest. Jij kunt zelf die vonk veroorzaken als je dat zou willen.” Dan kijkt Hij rond over de aarde en vraagt Zijn Zoon: „Is er al een vonk te zien?”
Gepost op 25-03-2008 om 19:23 uur 586 keer gelezen

Alle verhalen van deze schrijver (EsQuizzy)

Door:

Het siert je dat je de hoofdpersoon zo vol wroeging en besef van schuld tekent. Het geeft aan dat je héél anders bent en denkt dan iemand die dergelijke daden pleegt en ze jarenlang volhoudt.

Gepost op 25-03-2008 Om 20:40

Door: Tines

Inderdaad, zo kan het ook.. Aan de buitenkant zie je dan misschien nog een hard iemand, zonder enig geweten, maar dit verhaal laat zien dat zulke gevoelens er wel degelijk kunnen zijn.. Er wordt hier niks goedgepraat, maar ook zo'n persoon heeft het moeilijk.. Nu maar hopen dat het vuur ontvlamt!

Gepost op 25-03-2008 Om 20:51

Nee, ik ben zeer zeker niet iemand die van een dader een slachtoffer probeert te maken. Het zijn zijn eigen daden. Daar kan niemand iets aan veranderen. Maar dat kruis, 2000 jaar geleden, was voor alle mensen. En ook dáár kan niemand iets aan veranderen. Gelukkig maar.

Gepost op 25-03-2008 Om 21:22

Door:

Mooi geschreven, Esquirrel. Het is goed om je te proberen in te leven in de dader, mits het wel reeël blijft. Als zó'n persoon naar het slachtoffer toekomt(!) met die gestalte zoals jij het beschrijft, kàn je haast niet anders doen dan vergeven. Daar moet je als slachtoffer echter wel ècht aan toe zijn. Maar.., zoals je op het einde schrijft, dat kan! Als wij God maar toelaten in ons leven, als dader èn als slachtoffer!!!

Gepost op 25-03-2008 Om 21:31

Wat ben ik blij om te lezen (ook al in je eigen verhaal) dat je er zó tegenaan kunt kijken, Yvonne. Ik begrijp dat dat je tijd en opoffering gekost heeft.

Gepost op 26-03-2008 Om 09:26

Door: Auke-Willem (AW)

Ik vat hem... Maar ik vraag me af... Zou de herinnering het hart van zo'n persoon breken of zou het zijn verhard? Ik ben blij dat jij zo'n positieve kijk kunt neerzetten. Ik heb daar meer moeite mee. Maar wel goed omschreven.

Gepost op 25-03-2008 Om 23:51

Ergens in Ezechiël of Jeremia (of allebei) staat een tekst over dat de Heer Zijn volk harten van vlees wil geven in plaats van harten van steen. Ezech. 11:19 of zo? Ieder mens moet dat wèl zelf toestaan... Dat is inderdaad een keuze. En bij het kijken naar mensen is het niet relevant wat ze gedaan hebben: God houdt (zoals je weet) even veel van iedere zondaar, ongeacht de conditie van de kerfstok. Voor iedere zonde is Hij gestorven. Voor ons mensen zijn gevoelens, en zeker bij dit soort dingen, een grote barrière, en dat is wel begrijpelijk, maar gelukkig niet hoe God ons ziet...

Gepost op 26-03-2008 Om 08:31

Door:

Niet alleen gevoelens van ons, maar ook van die van de dader. In dit geval is het een kind/jongere die het gedaan heeft. Dat maakt veel uit, vind ik. Misschien was hij ook weer slachtoffer of zat hij op een andere manier met zichzelf in de knoop. Toch heeft hij zich ook jarenlang moeten verharden. En ik heb regelmatig gelezen dat de doorsnee dader bij confrontatie of zegt: het slachtoffer wilde het zelf, of het stelde niet zoveel voor, of er is niets gebeurd! Waar de dader waarschijnlijk nog zelf in gelooft ook. Als je zolang over grenzen van weerloze kinderen heen gaat dan zet je jezelf zo open voor negatieve machten dat er inderdaad een wonder nodig is om je tot inkeer te brengen. Het is ook geen kleinigheid. Veel kinderen leven als het ware regelmatig in de schaduw van de dood omdat hun mond dichtgehouden wordt tijdens het misbruik zodat ze niet kunnen schreeuwen. Huiveringwekkend. Maar... wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God.

Gepost op 27-03-2008 Om 11:24

Quote: 'Niet alleen gevoelens van ons, maar ook van die van de dader.' Ja, dat probeerde ik in dit verhaal ook weer te geven. De barrière werkt twee kanten op. Ik dacht daaraan toen ik las dat de dader al jaren geen contact meer met zijn familie heeft.

Gepost op 27-03-2008 Om 12:04

Door: EsQuizzy

Quote2: 'In dit geval is het een kind/jongere die het gedaan heeft. Dat maakt veel uit, vind ik. Misschien was hij ook weer slachtoffer of zat hij op een andere manier met zichzelf in de knoop. Toch heeft hij zich ook jarenlang moeten verharden.' Ik kan me goed voorstellen dat er ook daders uit de categrie die je hier omschrijft zijn, die in de fout zijn gegaan, zich van hun schuld bewust zijn, maar zich niet actief en willens verhard hebben, maar door angst verstijfd zijn: mensen, die aan God al duizend keer hun schuld beleden en vergeving gevraagd hebben. Mensen, die het gráág ook zouden willen oplossen met het slachtoffer, maar dit gewoon (nog) niet durven of kunnen, uit angst voor afwijzing of vergelding. Misschien geldt hier óók, dat ook zij er aan toe moeten zijn. Dat kan er van de buitenkant als 'verhard' uitzien. Schuld is reëel, maar 'berouw' èn 'angst voor confrontatie met het slachtoffer (en familie)' kunnen dat óók zijn… Denk ik.

Gepost op 28-03-2008 Om 08:59

Door:

Ja,ik help het je hopen... Maar ík heb er nog nooit van gehoord. Wel vaak van mensen die de band met hun familie verwaarlozen omdat ze (onbewust)niet met hun fouten geconfronteerd en ontmaskerd(!) willen worden. Misschien uit schuldgevoel, maar zeker niet uit berouw. Dat moet je bewust toelaten. Het kan zijn dat er nog geen (openbare) ruimte is voor mensen die spijt hebben van misbruik en dat we er daarom niet van horen. En hoe sla je de juiste toon aan... Ik reageer niet sceptisch omdat ik vind dat er geen vergeving zou zijn voor incest/misbruikdaders, maar omdat de werkelijkheid zo weerzinwekkend en wreed kan zijn. Zowel dader als slachtoffers moeten zoveel grenzen overgaan daar kán iemand die niet zo ingesteld is zich niet inleven. En dat zegt helemaal niets over jouw vermogen tot inleven, maar alles over de instelling van de dader. (Je zou het kunnen vergelijken met een kampbeul, daar kan je je ook niet in inleven, toch?) Wees blij dat het zo ver van je afstaat!

Gepost op 31-03-2008 Om 12:21

Door:

Inderdaad Elle. Een dader zal héél véél grenzen moeten overbruggen. Als ik ervaar hoe moeilijk het is, om mijzelf te vergeven hoe ik gereageerd heb tijdens het misbruik en de verkeerde keuzes die ik gemaakt heb in mijn latere leven dóór het misbruik(neemt mijn verantwoordelijkheid niet weg hoor!), hóe moeilijk zal het voor een dader dan zijn om zichzelf te vergeven dat hij het leven van een ander kapot heeft gemaakt... Het alleen al toegeven dat hij dat gedaan heeft is al een héle opgave voor een dader. Zichzelf vergeven dat hij dat gedaan heeft is nog een stap verder. En daarna: Vergeving vragen aan het slachtoffer. Allemaal héle grote stappen, die je niet lichtvaardig neemt! Als dader wil je hier liever niet aandenken en 'gewoon' verder leven... Wat natuurlijk niet kan, want de schuld blijft altijd in je achterhoofd levend en hoe je het ook weg wil stoppen, in de praktijk van het leven zal hij/zij er altijd tegen aan blijven lopen. De vraag is dus hoe gaat hij ermee om?

Gepost op 31-03-2008 Om 13:34

In mijn beleving zal het 'zichzelf vergeven' pas ver ná het 'schuld bekennen en vergeving vragen aan het slachtoffer' komen. En afhankelijk zijn van de reactie van het slachtoffer. En is in alles in het leven niet de vraag: "Hoe gaan wij ermee om?"

Gepost op 31-03-2008 Om 14:02

Door: EsQuizzy

Nee, inleven in mensen die zich zo verhard hebben, dàt is iets wat ik, denk ik, maar heel moeilijk kan. Ik zou de uitdaging (over die kampbeul) Maar ik vraag mij wel vaak af als ik dergelijke verhalen hoor: ‘Wat zou er voor nodig geweest zijn om mij, in die situatie, zo ver te krijgen dat ik óók zo geëindigd was?’ Die gedachte maakt mij dan triest, omdat ik in de conclusie mijzelf niet bepaald zie als de held die ik wel zou willen zijn. We moeten de kracht van misleiding niet onderschatten. Heel kleine verschillen in de beginsituatie kunnen enorme gevolgen hebben… De grens tussen 'geniaal' en 'gestoord' is maar klein. Ik vrees dat dit ook geldt voor 'goed' en 'slecht'. Ik denk dat dit soort dingen wel eens minder ver van een ieder van ons af zou kunnen staan dan wij graag zouden willen… En (algemeen bedoeld): hoeveel mensen lijken in het openbaar vroom maar zijn thuis dreesmann? De heilige Geest doorzoekt en kent gelukkig ieder hart.

Gepost op 31-03-2008 Om 13:48

Door:

Yep Esquirrel, ik vermoed dat ik onder druk (de chaos van een oorlog oid) hele slechte kanten aan mezelf zou ontdekken. Dan wordt je ook over grenzen geduwd en zijn de gevoelens van anderen ineens niet meer zo belangrijk. Wat die kampbeul betreft, je zou die uitdaging voor jezelf kunnen aangaan, maar zou je het ook doen als je aan de slachtoffers denkt? Het is toch een soort begrip vragen voor het gedrag van zo iemand. Ik zou het niet durven omdat ik dan ook moet weergeven wat de kampbewoners hebben meegemaakt en ik vermoed dat je dat beter niet kunt doen als je er zelf niet bij bent geweest. Je kunt geen recht doen aan hun ervaringen en reacties. Die moet je tenslotte ook beschrijven, want daar heeft de kampbeul ook mee te maken gehad. Dat wil niet zeggen dat je altijd moet schrijven over dingen die je zelf meemaakt, want dan wordt het saai. Maar er zijn grenzen, denk ik. Of je moet veel slachtoffers interviewen.

Gepost op 04-04-2008 Om 15:29

...en dat is iets wat ik uit respect voor die mensen niet zou doen. Of ze moeten uit zichzelf met hun verhaal komen. Maar nee, ik zou een dergelijk verheel niet gauw schrijven, tenzij het noodzakelijk is binnen de context van iets anders.

Gepost op 04-04-2008 Om 16:15

...Ik snap waarom, AW. Maar ik zit ernaar te kijken en ik lees het... en dan denk ik aan de uitgebreide schriftelijke reactie die ik er laatst in een andere context op gegeven heb... en dan vind ik het ineens heel moeilijk om er hier op te reageren. Geef me even tijd, alsjeblieft?

Gepost op 05-04-2008 Om 14:06

Dit werk is ingezonden op http://www.blocnoot.nl en blijft te allen tijde eigendom van de feitelijke auteur van het werk (of bloCnoot zolang de auteur niet kan worden teruggevonden). Zonder toestemming van de feitelijke auteur mag dit werk niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen. BloCnoot zal nooit toestemming geven indien de auteur niet teruggevonden kan worden. Mocht er sprake zijn van misbruik van de inhoud van het gepubliceerde werk op welke manier ook zullen er (in samenspraak met de auteur) stappen ondernomen worden.