 |
| ||||
|
Titel: Nachtvluchten Intro: Uw Woord, gezaaid in de stilte van de nacht, ontkiemt in het licht bij het krieken van de dag. Geboren in blijde verwondering, zingt Uw Schepping vol bewondering, U de lof toe, tot ’t donkerte naakt. En de aarde rust in een bed van sterren, Uw handpalm kust die haar ’s ochtends ontwaakt. Mijn God, mijn leidsman spreek tot mij. Laten uw gedachten mijn woorden zijn. Bekering Twaalf december 1997. Er hangt een zure alcohollucht in het appartement. Overal staan lege flessen, vuile borden en op de grond liggen pinda’s en chips. De restanten van een feestje. Buiten hangt de sterrenhemel over de stad, de grote rechthoekige ramen reflecteren de nacht en laten een man zien, hij zit aan tafel, de handen gevouwen. Wie de man kent, zal verbaasd zijn, want hij heeft een bordeauxkleurige rozenkrans in zijn hand. Het kruisje slingert zachtjes heen en weer. Zijn ogen zijn gesloten, hij prevelt een gebed. Op zijn voorhoofd schitteren zweetdruppeltjes, in zijn woorden klinken wanhoop en angst. Dan opent hij zijn ogen, kijkt even om zich heen en pakt de telefoon. De stem aan de andere kant van de lijn klinkt verrast, maar ook wat koeltjes. Dit had ze duidelijk niet verwacht. Na een half jaar spreken ze elkaar weer, de ex-geliefden en haar stem brengt even rust in zijn leven. Even, daarna begint alles weer van voren af aan. Hij is weer alleen, weer eenzaam, weer wanhopig. Er volgen nieuwe relaties, nieuwe ruzies, nieuwe wonden, nieuwe wanhoop en uiteindelijk het onvermijdelijke afscheid. Telkens weer hetzelfde kringetje en telkens blijft hij eenzaam achter, alleen met zijn angsten. Hij vlucht naar een ander land, daar ligt het geluk wel voor het opscheppen, denkt hij. Met bakken tegelijk, hij wordt gretig, hebberig, bezitterig, een vrouw is niet meer genoeg, nee nu heeft hij er standaard twee, of drie, soms zelfs vier. Maar de eenzaamheid en wanhoop blijven, erger nog, ze worden vaste metgezellen binnen zijn relaties. Ten einde raad neemt hij zijn toevlucht tot Hem, waar hij eigenlijk niet in gelooft. Zijn gebeden worden vuriger, zijn twijfels ook, hij ziet geen uitweg meer. Nog een keer zet hij al zijn kaarten op een vrouw. Nog een keer, zij moet het worden, want zij was het toch al zo lang in zijn gedachten? Keer op keer laaft hij zich als een dronkenman aan het lichamelijke samenzijn, aan haar sensualiteit, haar schoonheid. Maar de passie wordt niet bevredigd, integendeel zij is bodemloos, onbevredigbaar. En dan volgt het afscheid, even onvermijdelijk als altijd. Hij is alleen, gebroken, een nietig hoopje mens. Daar zit hij, op een klein kamertje, met kapotte muren en grote schulden. Het enige dat overblijft zijn tranen en wanhoop. Twijfels, wie ben ik, wat wil ik, waar ga ik naartoe? Ten einde raad zoekt hij troost in de kerk. Het is de zachte stem van de pastoor die hem tot rust brengt, tot inkeer, tot God en voor het eerst in lange tijd voelt de stilte als een vriend en spreekt zijn hart weer van hoop en eigenliefde. En eindelijk breekt het licht door en leert hij de les die hij had te leren: mensen kunnen je nooit blijvend geluk schenken, dat kan alleen God. Bezinning ‘94 In haar woorden spelen kinderen Oase blauw, ogen vrouw Zingend haar vruchtbaar als de lentewind Trillende zon, sterven, bron Door duizend demonen gedreven Zocht ik Naar haar waar zoveel woorden aan zijn geschreven Don Juan… Ik reisde over smaragdgroene wegen Telde de tijd en de bladeren die wegdreven Dacht aan de eeuwigheid die ik jou had beloofd Smekend om vergiffenis maar prevelend “God zij geloofd” Brandende braamstruik eenzaam in de woestijn Denk jij nog wel eens aan mij? Kastelendans, vrijmarkt, samen wachten in de rij “Elk woord is een steen die ik wegneem uit de muur rondom” Jij was echter niet de enige die te vaak te diep zwom |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||