 |
| ||||
|
Knipperend tegen de waterlanders, die het alweer op een lopen wilden zetten, vouwde Gabriëlle het afschuwelijke blad nogmaals dubbel en stopte ze het langzaam terug in de enveloppe, die op zijn beurt in de rugtas verdween. Met ‘de bel’, een nasaal toeterend geluid, werd het einde van dat lesuur aangegeven. Gabriëlle moest even nadenken, voor ze zich herinnerde wat haar volgende les zou zijn: Nederlands, lokaal 23, op de tweede verdieping van het hoofdgebouw. Ze slingerde de rugtas met één hengsel over haar rechter schouder, en slofte even later het lokaal binnen, waar het grootste gedeelte van haar klas al aanwezig was. Tegen de tijd dat de tweede ‘bel’ ging — Belachelijke naam voor dat geluid! vond ze telkens weer — zaten bijna alle leerlingen van 4H2 op hun vaste plaatsen, maar het bleef rumoerig: mevrouw De Wit, hun docente Nederlands, was er nog niet. Pas toen uiteindelijk de deurklink naar beneden draaide, werd de klas stil. Gabriëlle werd wit rond haar neus. Het was een onnatuurlijke verschijning: Ter Heerdt in een lokaal in het hoofdgebouw. „Laten we dit maar een ‘last minute’ roosterwijziging noemen,” grapte de forse docent, terwijl hij de nog niet zittende 4H2-ers naar hun plaatsen keek. „Zo kom ik óók eens uit mijn natuurlijke habitat. Aan het rumoer te horen, dat jullie kunnen produceren, ben ik in een dierentuin terechtgekomen.” Had deze opmerking bij minder charismatische leerkrachten een nieuwe kakofonie uitgelokt, Ter Heerdt kon dit zeggen en daarmee juist de gehoorzame stilte uitlokken, die hij verwachtte. Zuchtend werden de lesboeken Nederlandse Taal weggestopt. Sommige leerlingen keken elkaar vragend aan: ze hadden hun aardrijkskundespullen niet bij zich. „Aangezien wij geen van allen op deze les voorbereid waren,” begon Ter Heerdt, maar toen onderbrak hij zichzelf om met hoopvol opgetrokken wenkbrauwen te schertsen: „Of jullie moeten zó enthousiast zijn dat jullie je boek altijd bij je dragen?” Er klonk wat gegrinnik. „Niet?” vervolgde de docent, en hij bromde: „H’m. Enfin, om die reden heb ik besloten een S.O. af te nemen. Pak je repetitieblok en een pen, en schrijf de antwoorden op de volgende vragen: …” Nu klonk een algemeen geritsel van papier en geklik van pennen, met daar doorheen een zacht gekreun. Maar al snel was het weer stil, en krabbelde de hele klas ijverig de antwoorden op op de vragen, die Ter Heerdt met een fel tikkend krijtje op het bord schreef. „Jullie weten dat korte antwoorden minder punten opleveren dan uitgebreide,” tipte hij nog, voor hij plaatsnam achter het bureau. Het was een tijdje stil in de klas. Het schuiven van handen over papier, het kraken van een stoel: die geluidjes maakten de stilte. Gabriëlle probeerde zich te concentreren op de vragen, maar wist, dat ze er bitter weinig van terecht bracht. Ze was zich te zeer bewust van de verlammende aanwezigheid achter het grote bureau voorin de klas, dat al haar gedachten naar hem toe getrokken werden… en naar de enveloppe in haar rugtas. Een stoel verschoof. Het was de zijne. Zonder op te kijken voelde Gabriëlle hoe hij langzaam tussen de rijen door naar haar tafeltje kwam lopen en zich over haar heen boog. „Gabriëlle,” fluisterde hij. Schuchter keek ze op, recht in zijn dwingende ogen. „Ik heb gisteren bijna een kwartier op je gewacht in de pauze.” Ze sloeg haar ogen neer. Zijn uitstraling was tè zwaar voor haar blik. Zijn adem rook naar koffie. Koffie en rook. „Ik hoorde dat je ziek was. Blijf dan na dit uur nog even,” droeg hij haar op, om daarna zijn ronde door de klas te vervolgen. De letters op haar blaadje waren betekenisloos. Ze zat te trillen op haar stoel… |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
hehe..
