Maar wat is het bijzonder om te lezen dat zo'n nèt zevenjarig hummeltje voor je bidt, en vindt dat je 'mooi' bent en er goed uitziet op de foto die je maanden terug gestuurd hebt. Dat zeggen mensen niet vaak tegen me, dus dat raakt dan wel. En ze zeggen toch dat kinderen de waarheid spreken? *grinnik*

Op de foto die ik van háár heb, staat ze geweldig serieus te kijken, maar in zo'n brief lees je dan ineens een geweldig vrolijk, blij en speels kindje. „Ze houdt heel veel van u,” lees je dan. Ze gaat iedere zaterdag naar club en leert daar onder andere: dansen! En dan de prachtige vraag: „Houdt u ook zo van zingen?”

Ja, lief kleintje, zo onnoemelijk ver weg, ik houd ontzettend veel van zingen...! Maar mijn dansen stelt niet zo veel voor. 'Gehobbel-voor-de-Heer', zou ik het willen noemen. Hij kent me. Hij vindt het mooi, en daar gaat het tenslotte om. Maar zing en dans naar hartelust voor Hem!

Grappig zoals een foto toch veel minder lijkt te spreken dan woorden. Een foto kan je vertellen hoe iemand er uitziet, wat de persoon draagt, wat de algemene omgeving is, ...maar het blijven fragmentjes. Behoorlijk weinig zeggende fragmentjes óók nog eens.

Ik ben, tussen de bedrijven door, bezig met de ontwikkeling van een stripverhaal. Gewoon omdat ik graag teken en omdat ik vind dat er wel meer liefdevolle (niet: zoetsappige) stripverhalen mogen zijn. Stripverhalen die Jezus' liefde weergeven. Ook op het internet.

Maar tekenen gaat langzaam. Langzamer dan schrijven. 'Keiharde dromen' is een geschreven verhaal, dat er eigenlijk tussendoor kwam en begon met een losse gedachte naar aanleiding van iets wat ik ooit meegemaakt heb. Ik had dat al een heel klein beetje verwerkt in Tikkie: Encore elders op deze site.

En weet je wat? Ik blijk het schrijven van een verhaal veel leuker te vinden dan het maken van een stripverhaal. Als ik er maar meer tijd voor had, zou het misschien anders liggen... Maar met woorden kan ik me veel duidelijker uitdrukken dan nu nog met tekenen het geval is.

Neem nou die tekening die ik gepost heb, vanmorgen (Keiharde dromen post 7). Daar heb ik uren over gedaan. Heerlijk ontspannen, en met liefde getekend, dat wel, maar het blijft een illustratie bij het geschreven verhaal. En het schrijven van een nieuwe post kost minder tijd. Daarbij kun je in een geschreven verhaal ook veel meer weergeven dan in een tekening.

Wat ben ik blij dat de Bijbel geen stripverhaal is. Wat ben ik blij dat God in geschreven woorden tot ons spreekt door Zijn Woord, en dat Hij ons een voorstellingsvermogen heeft gegeven om het vóór ons te zien.

Het is waar dat de Heilige Geest ons, zo nodig, beelden en visioenen kan geven. En dat doet Hij gelukkig ook.

Maar wat ben ik dankbaar dat dat slechts illustraties zijn, die niet zonder Zijn Woord kunnen bestaan en altijd onder het veelkleurige gezag van dat geschreven Woord staan.

Stel je eens voor wat het anders zou zijn: de Bijbel zou een foto-album of een stripverhaal zijn, met hier en daar een paar woordjes tekst en uitleg.

„God en Adam, in de Hof van Eden.”

„Eva bij een boom.”

„Wat doe jij daar, Eva?”

„Man en vrouw kleden elkaar aan.”

„Engel met zwaard.”

„De toren van Babel.”

„Noach en familie, voor de Ark.”

„Mozes' vaartochtje.”

„Het gouden kalf.”

„Jericho vóór de val.”

„Jericho ná de val.”

„De Here Jezus (12) in de tempel.”

„De Here Jezus tijdens een heftig boottochtje op het meer.”

„De Here Jezus met de discipelen, v.l.n.r. op de eerste rij: Petrus, Johannes, …”


Nou ja, ga zo maar door. Je begrijpt het, denk ik, al wel.

Mooi zootje zou dat worden, hier beneden.

En ieder die het niet gelooft, roept tòch wel, dat het trucage is, die foto van die Rode Zee. En van dat lege graf. Dat doen ze óók al met het geschréven Woord. Tot hun eigen verderf en Gods verdriet…

Wat ben ik dankbaar voor de machtige, veelzeggende en uitgebreide liefdesbrief, die wij allen van de levende God mochten ontvangen…!