 |
| ||||
|
Zijn grootheid Het is moeilijk om grootheid goed te omschrijven, maar een groot man kunnen wij toch gemakkelijk herkennen als wij hem ontmoeten. Wij hebben geen moeite om Shakespeare als een groot dichter te zien, Michelangelo als een groot beeldhouwer, schilder, architect en dichter. Rafael als een groot kunstschilder, Mozart als een groot musicus, Pasteur als een groot wetenschapper en Napoleon als een groot generaal. Wij aarzelen ook niet om de apostel Paulus een groot mens te noemen. In het Nieuwe Testament is hij de enige man, uitgezonderd Jezus, die wij onmiddellijk bij de groten der aarde zullen rekenen. Dat hij een buitengewone persoonlijkheid is geweest, wordt bewezen door de vele onrust, die hij reeds in zijn eigen tijd veroorzaakte. Het officiële bewijs van zijn bijzondere kracht en optreden, is in het Nieuwe Testament vastgelegd door de beschuldiging, die de Tessalonicenzen de stadsbestuurders hem en Silas toeschreeuwden, met de aanklacht: "Dezen, die de wereld in opschudding gebracht hebben, zijn ook hier gekomen." Het was Paulus en niet Silas, die steeds opnieuw werd aangeklaagd, omdat hij een godsdienstig onderwerp aan de orde stelde, wat grote opschudding veroorzaakte. Nooit betrof het Silas alleen, slechts wanneer Paulus erbij was ging het mis. Paulus was de brandhaard. Eens werd Barnabas voor een god aangezien, maar dit gebeurde terwijl hij Paulus vergezelde op zijn reis. Toen hij Paulus verliet, is dit nooit meer voorgevallen. Het kwam door de persoonlijkheid van Paulus en niet door die van Barnabas, dat de mensen in Lystra meenden, dat goden, in mensengedaanten tot hen waren neergedaald. Het enige bewijs van erkenning van Paulus' grootheid, waarvoor zelfs een vreugdevuur werd aangestoken, vermeldt het Nieuwe Testament in Handelingen negentien. Dit vreugdevuur, ter ere van Paulus, brandde in Efeze. Tengevolge van zijn prediking werden toen, voor de waarde van vijftigduizend zilverstukken, boeken bijeengebracht en verbrand. Maar, figuurlijk gezien, ontstond er overal, waar Paulus kwam, brand. Synagogen bracht hij in grote beroering en de steden waarin deze zich bevonden, zette hij in lichterlaaie. Telkens opnieuw veroorzaakte hij relletjes en dreef het gepeupel op tot gewelddadige acties, die het tot grote razernij brachten. In Athene werd hij weer omringd door filosofen. Als het verschrikkelijk stormt, overtreft hij, aan boord van een schip, de kapitein in moed en beleid. Het was in de stad, waar hij met zijn prediking begonnen was, dat de volgelingen van Jezus voor het eerst christenen werden genoemd. Het kwam ook door hem, meer dan door enig ander, dat deze stad, Antiochie de stad Jeruzalem verdrong als voornaamste stad van de christenen. Jeruzalem met Petrus, Jacobus en Johannes was voor Antiochie geen partij meer zolang Paulus daar aanwezig was. Het was ook vanuit Antiochie en niet Jeruzalem, dat zendelingen de wereld in gingen om mensen voor Christus te winnen. Aldus wies het Woord en vanuit Antiochië begon de victorie. Door de kracht van zijn geloof, de intense toewijding aan zijn opdracht, de passie en het enthousiasme, waarmee hij het uitdroeg en het grote succes van zijn optreden, boekte de apostel overal voortgang. Hij stelde alle andere apostelen, profeten, predikers en leraars hiermee in de schaduw, liet ze zelfs ver achter zich en werd de centrale figuur in de hele christelijke wereld. Maar nu komt het: na zijn dood werd de invloed van Paulus niet minder, maar zelfs meer. Op het fundament dat hij gelegd had, werd een gebouw opgetrokken, dat alle aardschokken tot het einde der eeuwen zal weerstaan. Zijn dood maakte de kerk niet vleugellam, integendeel, op eigen kracht sloeg ze nu zelf de vleugels uit. Bevrijd van de dynamische stuwkracht van de apostel kreeg ze gelegenheid tot bezinning over het vele werk dat hij had verricht. Jonge kerken konden consolideren en daarna uitgroeien tot volle wasdom. Paulus zelf kreeg, door zijn vele geschriften, die na zijn dood waren achtergebleven, steeds meer invloed. Zo sprak hij nog, nadat hij gestorven was! Het hele Nieuwe Testament is een getuigenis van zijn grootheid en kolossale kracht. Hij schreef bijna een kwart van dit bijbelgedeelte en een heidense dokter, die door hem tot het geloof was bekeerd, schreef daarnaast, ook nog een kwart over Jezus en hem. Dat betekent dat ongeveer de helft van het Nieuwe Testament onder directe beïnvloeding van Paulus tot stand gekomen is. Daarbij komt, dat niet Paulus zelf of zijn vrienden de dertien brieven, die hij geschreven heeft aan het Nieuwe Testament hebben toegevoegd. Dit is niet tijdens Paulus leven gebeurd, maar lang daarna. Het is niet beslist door enig mens, noch door enige groep van personen, noch door een kerk of groepen van kerken. Het is ook niet beslist op een bepaalde dag, of in enig jaar, of enkele tientallen jaren later. Nee, het is heel anders gegaan. Door het inwendig getuigenis van Gods Geest is langzaam maar zeker het besef onder de gelovigen gegroeid, dat deze brieven door de Geest van God geïnspireerd waren en zo, op deze wijze, hebben ze later gezag gekregen en zijn uiteindelijk gebundeld tot een geheel. Ze hebben zichzelf waar betoond en zijn daarom later door concilies geaccepteerd, niet als een mensenwoord, maar als het Woord van God. Dus kerken en synodes hebben uiteindelijk erin toegestemd ze in de canon op te nemen vanwege het gezag, dat deze geschriften reeds van zichzelf hadden. Het is meer een logisch ordenen geweest van geschriften, die voor vast en bondig gehouden werden, dan een bewuste keus. Dit gebeurde door mensen, die zelf ook meenden, net als Paulus, de Geest van God te hebben, om ze in alle waarheid te leiden. Het was geen beslissing van een kerkelijke groepering of convent of enig ander hoogkerkelijk orgaan, maar een rijpingsproces, langzaam op gang gebracht door het oordeel van het gewone christelijke gemeentelid, dat bevonden had, dat deze geschriften waar en zeker zijn. Pas na honderden jaren kreeg men de zekerheid, dat alle dertien brieven van Paulus een plaats verdienden te midden van de andere geschriften. Zij vonden daar hun plaats louter en alleen door hun eigen gezag, dat reeds vele eeuwen proefondervindelijk was aangetoond. Ze zijn gekozen en opgenomen in de geschriften van de vroeg-christelijke kerk door hun intrinsieke waarde. Door hun geweldig goede inhoud overleefden zij alle eeuwen. Talrijke documenten zijn in de eerste eeuw na Christus geschreven en gebruikt, maar de meeste ervan waren honderd jaar na de dood van Jezus al weer onbekend en met de dood van de auteur ging ook het manuscript dikwijls ten onder. Doch zevenentwintig geschriften werden, op grond van hun inhoud, op de lange duur door de gelovigen geaccepteerd. Uit de honderden, misschien wel duizenden brieven werden er slechts eenentwintig de moeite waard gevonden om in de algemeen aanvaarde collectie van de kerk te worden opgenomen en slechts acht daarvan zijn niet door de apostel Paulus geschreven. Het verbazingwekkende hiervan is, dat er zeker elf personen waren, die met veel meer recht dan Paulus, een bijdrage aan de geschriften, die het Nieuwe Testament bevat en door de kerk zijn aangenomen, hadden kunnen leveren. In het bijzonder had Petrus, ten opzichte van Paulus, een zeer bevoorrechte positie en de mogelijkheid om veel op schrift te stellen. Hij was een van de twaalven, een van het eerste uur en trad het meest van alle discipelen op de voorgrond. Hij was ook een van de drie met wie Jezus het meest intiem bevriend was. Met Jezus was hij op de berg der verheerlijking geweest: in de laatste nacht van Jezus, toen Hij zeer bedroefd was, tot stervens toe en Zijn zweet als bloeddruppels op de aarde vielen, in de hof van Gethsemané, was hij een van de drie discipelen, die bij hem was. Aan hem had Jezus de veelbetekenende naam Petrus gegeven, wat rots betekent en de traditie heeft Petrus later zelfs het beheer van de sleutels van het hemelrijk toegekend. Hier tegenover staat Paulus, die Jezus niet bij leven had gekend. Hij was veel later tot geloof gekomen en bekeerd, pas nadat hij de kwalijke reputatie had van de grootste vervolger van de christenen te zijn! Tot op de dag van zijn dood werd hij door sommigen gehaat, bij anderen was hij verdacht en bij velen in diskrediet. Maar ondanks al deze nadelen heeft Paulus altijd in de voorhoede en aan de frontlinie gestaan. Hij verdient daarom een plaats boven de anderen. Het Nieuwe Testament is een indrukwekkend monument van zijn grootheid. Waarschijnlijk heeft Petrus vele en lange brieven geschreven, echter slechts twee ervan zijn het waard gebleken in de Bijbel te worden opgenomen. Beide brieven van hem hebben bovendien, wat lengte betreft, nog niet de helft van de brief, die Paulus aan de Romeinen schreef. Nu gaat het uiteraard niet om de kwantiteit van de stof, maar om de kwaliteit van de zaak, en wij kunnen toch niet stellen, dat het in de Romeinenbrief hieraan ontbreekt? Beide zijn theologisch duidelijk van minder gewicht dan de laatstgenoemde brief. Ook Luther en Calvijn stellen, dat de ene brief in Gods Woord voor de kerk van meer belang en waarde is dan de andere. Het ene vat is kostbaarder en wordt meer eer toegedacht dan het ander, al zijn ze beide nodig! Ook de brieven van Johannes, die toch de apostel der liefde genoemd wordt, zijn ondergeschikt aan de brieven van Paulus. Slechts een brief en twee korte epistels hebben een plaats in het Nieuwe Testament gekregen, terwijl de eerste generaties veel meer redenen hadden kunnen opnoemen om juist Johannes, als de discipel, die Jezus lief had, boven Paulus te stellen. Natuurlijk leert Paulus de ander in ootmoedigheid uitnemender te achten dan zichzelf en bovendien noemt hij zichzelf niet, een dienstknecht en slaaf van Jezus Christus? Toch wordt het ene voorwerp vervaardigd tot eervol en het ander tot alledaags gebruik. Het is een onweerspreekbaar feit, dat de apostel Paulus de gedachten van Jezus en de consequenties, die deze met zich meebrachten, beter dan enig andere discipel van Hem heeft begrepen. Hij begreep deze niet alleen beter dan een van de twaalf apostelen, maar hij was ook in staat de inhoud van de christelijke boodschap zo te interpreteren en uit te leggen, dat ze toegankelijk werd zowel voor de harten van het oude verbondsvolk als voor die van de heidenen, die volkomen vervreemd waren van het burgerschap Gods. Aan Paulus komt, naast de Heilige Geest, de eer toe de lauwerkrans te dragen als de apostel, die met zijn woorden aan alle naties en in alle talen de God van Israël heeft bekend gemaakt. De twintigste eeuw doet al niet anders als de tweede eeuw. Paulus neemt de hoogste plaats in. Aan het schrijven van boeken over Paulus komt werkelijk geen einde en het lezen ervan is tot vermoeiing des geestes. Meer dan enig andere "bijbelheilige’’ lokt hij de moderne geest tot actie. De laatste honderd jaar zijn over hem meer boeken geschreven, dan over alle andere apostelen. Toen Barnabas en Paulus voor hun eerste zendingsreis vertrokken, sprak men over: "Barnabas en Paulus" maar, nadat zij een periode met elkaar hadden samengewerkt, sprak men over: ‘’Paulus en Barnabas.‘’ Toen Petrus en Paulus in de eerste eeuw hun grote arbeid aanvingen om de mensen te overreden Christus aan te nemen, werd altijd eerst de naam van Petrus genoemd en daarna die van Paulus. Hij was duidelijk de tweede man. Nu bijna tweeduizend jaar later zijn de posities gewisseld, Paulus is de eerste geworden en Petrus komt achteraan. De tijd is de beste graadmeter om de blijvende waarde van iets te toetsen. Hoe verder wij, na alle eeuwen, van Paulus afstaan, hoe meer wij zijn grootheid erkennen. Wij kennen hem nu beter dan zijn eigen tijdgenoten hem kenden. Nu zien wij pas duidelijk, hoe ver hij boven al zijn tijdgenoten uitstak, ja zelfs nog met kop en schouder boven de daaropvolgende generaties. Ik denk dan aan de apostolische vaders van de vroeg-katholieke kerk. Mannen met bekende namen als Clemens van Rome; Ignatius, Papias en Polycarpus en de vele andere kerkvaders en apologeten. Bij Paulus vergeleken waren zij dwergen en konden niet in zijn schaduw staan. Clemens van Alexandrië, Irenaeus, Tertullianus en Origenes waren godvruchtige en vrome mensen, maar duidelijk de minderen van Paulus. De eeuwen die achter ons liggen, hebben vele grote denkers en helden voortgebracht, zelfs mensen die wij "hei1ig‘’ noemen vanwege hun uitzonderlijk goed gedrag. Martelaren zijn er geweest, die buitengewoon standvastig en karaktervast bleken te zijn op momenten, dat het er werkelijk op aan kwam, maar niet een van hen is voor de kerk van zoveel invloed geweest als Paulus. Hijzelf zal natuurlijk gezegd hebben, dat hij dit gedaan heeft: "Krachtens de genade, die mij geschonken is", het is niet in eigen kracht gedaan! Nooit is hij zo groot geweest als in deze tijd. Onafgebroken staat hij in de theologische belangstelling, omdat hij ook nu iets te zeggen heeft. Hij laat ons, die nu in de twintigste eeuw leven, niet in de kou staan en zet ons niet op de tocht met onze problemen. Zijn herdersstaf gebruikt hij nog steeds om voort te gaan en te leiden en nooit om te slaan. Nog steeds voelen wij de warmte van de vurige vonken, die tijdens zijn gesprekken en toespraken er soms vanaf sprongen. Zijn woorden, zegt Luther, geven ons handen en voeten en zo is hij ons tot een hand en een voet in een turbulente, kantelende tijd. Paulus houdt van ons en wij van hem en hij laat ons niet in de steek. De eeuwen hebben zijn woord, Gods Woord, niet kunnen uitwissen! Wanneer hij tot ons spreekt, voelen wij een mysterieuze kracht in ons ontwaken. Hij wekt ons op, schudt ons vriendelijk wakker en geeft ons nieuwe inspiratie en nieuwe dromen. Wij hebben hem bij de wereldgroten gerekend en dat is hij ook. Ook nu is hij nog de belangrijkste en grootste factor in het christelijk-sociale leven en op alle terreinen van het maatschappelijk leven spreekt hij heden ten dage nog steeds een woordje mee en is zijn invloed merkbaar. De tijd is weliswaar ontkerstend, de christelijke waarden zijn verdrongen naar de rand van de samenleving, maar het fundament waar onze samenleving op rust is mede door hem gelegd. Hij is een van de verborgen verleiders in de westerse beschaving en de afdrukken van zijn vingers staan nog steeds op ons politiek handelen. Voor velen is zijn christelijke ethiek nog steeds de norm om naar te leven. Men noemt ons christenen, maar de erfelijke factor van onze bloedgroep is door Paulus vastgesteld! Hij beïnvloedt ons gedrag door wat hij reeds zolang geleden schreef. Hij heeft zich in het diepst van ons geweten weten te nestelen om ons zo te beïnvloeden. Tweeduizend jaar lang heeft hij de historie van Europa bepaald en indien Paulus van Tarsen niet had geleefd, zou heden ten dage de wereld er anders uit gezien hebben. Hij was groot van geest. Zijn intellectuele vermogens waren formidabel. Hij had een buitengewoon inzicht, toonde een weergaloze visie en wist precies te onderscheiden waar het op aan kwam. Hij was scherpzinnig en drong in de kortste tijd door tot de essentie van de zaak. Hij keek door de dingen heen. Onfeilbaar wist hij te onderscheiden het wezenlijke van het minder belangrijke en het tijdelijke van de dingen van die welke voor altijd golden. Hij had, als een der eerste door, wat Christus bedoelde. Zag het universele van Zijn boodschap en zag ook het belang en de grootheid van de kerk het beste in. Zijn hart was even wonderbaarlijk als zijn denken. In zijn hart was voor iedereen plaats. Alle naties konden op zijn sympathie rekenen en zijn genegenheid gold werkelijk de hele wereld. Hij was groot en vastberaden in zijn wilskracht. Deze vasthoudendheid dwingt bewondering af, zij kon niet worden gebroken. Op het juiste moment nam hij vastberaden zijn beslissingen en liet zich door geen enkele criticus van de wijs brengen. Eenmaal besloten, voerde hij ook zijn voornemen uit en kwam nooit meer op zijn besluit terug en niemand was dan nog in staat om hem tot andere gedachten te brengen. Hij bezat een ruim en groot hart, vrij van kleinzieligheid. Hij had een zeer levendige en gedreven geest. Zijn godsijver was weergaloos en zijn zelfopoffering voor de goede zaak kende geen grenzen. In zijn omgaan met alle dingen, in zijn doen en laten bij wat wel en niet gedaan moest worden, in zijn eindeloos geduld met mensen en het realiseren van hun plannen, toonde hij een grootheid, die moeilijk door anderen valt te evenaren. Hij was groot in zijn visie en het uitvoeren van zijn plannen. Hij had ze op hoge doelen afgestemd. Hij bezat de geest en de wilskracht van een wereldveroveraar. Hij stond ver boven Alexander de Grote. Altijd droomde hij om weer andere werelden te overwinnen, andere volken met andere culturen en gewoonten. Met niets minder zou hij ooit nog genoegen nemen dan met het feit de hele wereld voor Christus te winnen. In Rome zag hij het centrum van de beschaafde wereld en in Spanje het einde van de bewoonde wereld. Hij wilde overal het evangelie, de blijde en goede boodschap verkondigen. Dat verbeeldde hij zich: "opdat in de naam van Jezus zich alle knie zou buigen van hen, die in de hemel en die op de aarde en die onder de aarde zijn en alle tong zou belijden: Jezus Christus is Here, tot eer van God, de Vader!" Groot is zijn karakter, en ongeëvenaard in prestaties. Hij is de christelijke Hercules en alles wat hij heeft gedaan is zo veelkleurig, afwisselend en wonderbaarlijk, dat wij ons soms moeilijk kunnen voorstellen, dat een man dat alles tot stand heeft gebracht. Hij was het die de christelijke godsdienst, ver boven het niveau, dat hij oorspronkelijk in Palestina had, uittilde. Het Jodendom was de bakermat, maar hij scheurde de wikkels waarin het gebonden zat af en maakte de boodschap voor iedereen geschikt, zodat het ook z'n weg vond langs de heerbanen van het grote Romeinse imperium. De nestvogel moest er uit en zijn vleugels gaan gebruiken om niet te sterven. Hij ontstak als eerste het licht van Jezus in de paleizen van de Caesars. Het was eveneens Paulus, die een nieuwe visie, welke als een Joodse sekte dreigde onder te gaan in de veelheid van meningen, transformeerde tot een wereldomvattende godsdienst, los van het knellende Joodse juk. Hij was het, die Jezus niet alleen als de Joodse Messias zag, maar ook als de Goddelijke Redder, de Heiland van heel de wereld. Hij stelde het kruis van Christus als centrum van en belangrijkste gebeurtenis in de wereldgeschiedenis. Niet bedoeld als sieraad, hangend aan de muur, of als antiek relikwie, netjes opgeborgen en bewaard in een veilige ruimte. Hij schilderde zijn gehoor een bloedig en smadelijk kruis voor ogen, waaraan veroordeelden stierven voor hun eigen misdaden. Maar Deze gekruisigde stierf voor onze zonden en daarom wilde Paulus overal en altijd over niets anders prediken dan: "Jezus en die gekruisigd", maar Die de dood overwon om als eersteling voor te gaan al diegenen, die in Hem zouden geloven! Het was Paulus, die met deze prediking, de tussenmuur brak, die de Joden eeuwenlang scheidde van de heidenen en dezen nu toebracht tot het volk van God. Het waren volken: "uitgesloten van het burgerrecht Israëls en vreemd aan de verbonden der belofte, zonder hoop en zonder God in de wereld." Hij verkondigde, dat de heidenen: "mede-erfgenamen zijn, medeleden en medegenoten van de belofte in Christus Jezus door het evangelie." Dit geheimenis van Jezus Christus, dat ten tijde van vroegere geslachten niet bekend is geworden aan de kinderen der mensen, heeft Paulus verkondigd! Door zijn indringende prediking zijn ook wij, de volkeren van Europa met dat Woord bekend geraakt, opdat ook wij ons van onze boze werken zouden bekeren om ons tot de ware God te wenden. Paulus zette de toenmalige religieuze wereld volkomen op zijn kop. De godsdienst was doordrenkt van wetticisme en ander ceremonieel gedoe en als een wervelstorm blies hij alles omver, verkondigend de vrijheid, die alleen in Christus zonder de werken te vinden is. De bewolkte hemel van de wettische schaduwdienst en talloze ceremoniële en rituele voorschriften waaide schoon, de lucht klaarde op en wij mogen nu leven onder de Zon der Gerechtigheid. Hij bracht het Woord tot in de verste schuilhoeken van de wereld, zodat iedereen nu de boodschap van Jezus liefde kan horen. Hij beweegt ook nu mensen tot missionaire aktie, om ook in deze tijd, daar het Woord te brengen, waar het nog niet te lezen is in hun eigen taal en schrift. Ook nu nog gebruiken christenen in hun gebed woorden, die hij tot een lofprijzing als zinnen samensmeedde. Hij stelde een theologisch vocabulaire samen, dat tot op de dag van vandaag wordt gebruikt. Zijn formuleren van gedachten over hoop en opstanding zijn zo beladen en evenwichtig, dat een ander dit nooit beter heeft kunnen doen en daarom wordt het nog steeds zo gelezen bij een open graf. Het zijn woorden van troost, die ook nu nog de hedendaagse mens bemoedigen. Hij schreef hoofdstukken, zo mooi en adembenemend, dat deze nooit meer zijn overtroffen door een andere theoloog, ze worden in alle christelijke gemeenschappen, waar ook ter wereld dagelijks gelezen. Hij is de enige in de geschiedenis, die woorden heeft geschreven op het niveau van Jezus' uitspraken. In de grootste crisis van het leven, kunnen alleen de woorden van Jezus en die van Paulus ons, door hun levensechtheid, het meest troosten. Wanneer wij de mooiste hoofdstukken uit zijn beste brieven lezen, ja dan voelen wij in het bijzonder, dat hij geïnspireerd geweest moet zijn door Gods Geest. Dit is het inwendig getuigenis van de Geest. Zijn grootheid moeten wij ook zien tegen de achtergrond van de mensen, die zich allemaal op hem beroepen. De meest uiteenlopende typen van mensen trekt hij aan en schenkt hij op een of andere wijze voldoening. Vele oversten van beroemde kloosters hebben hem als schutspatroon benoemd, mystici voelden zich aan hem verwant en noemden hem hun grootste broeder. Puriteinen schaarden zich onder zijn vaandel, omdat zij vonden dat hij de grootste puritein was. Kerken en concilies beriepen zich op zijn uitspraken en vonden dat hij het laatste woord had. Hij was hun beste verdediger. Duizenden kerkgebouwen zijn in de loop der eeuwen naar hem genoemd en verschillende pausen hebben zijn naam gedragen. Quakers hielden van hem, omdat hij zo sterk het "inwendige licht", het getuigenis van de Geest benadrukte. Apocalyptici lazen in zijn brieven vele zaken, die zij nu juist van het grootste belang vonden en piëtisten, die deze zaken juist meden, zorgden er voor, dat hij ook aan hun kant stond vanwege de vele wenken, die hij in zijn pastorale brieven gaf om de praktijk der godzaligheid ook werkelijk te beoefenen. Zendelingen zagen hem als het grote voorbeeld en voelden zich in hun werk door hem geïnspireerd. Zijn volharding en onverschrokkenheid, zijn sterke en zwakke momenten, zijn afwijzing door de wereld, zijn lichamelijke en geestelijke zwakheden waaronder hij vele malen leed, dit alles om niet meer te noemen, maakten ook voor hen in deze tijd vele andere dingen draaglijk. De theoloog heeft zijn "Ontwerp van de theologie van Paulus" op hem gebaseerd, de ethicus, zijn zedenleer en de cultuurminnaar heeft voldoende vertrouwen in Paulus om ook hem als cultuurdrager te eren. Zowel voor als tegenstanders van de bestaande kerkelijke toestand vallen op hem terug, wanneer zij het een of ander willen bewijzen. Hij is de erkende autoriteit van iedereen! Progressieven en radicalen hebben altijd gepoogd hem voor hun "karretje" te spannen. Hoe dikwijls is Paulus niet als de revolutionair: "De apostel van de vooruitgang" genoemd? Hij was zo groot en geniaal dat hij in staat was alles wat hem van pas kwam te gebruiken tot een goed doel. Het beste van zijn eeuw nam hij in zich op en annexeerde dat voor Christus. Hij onderzocht alle dingen en behield het goede. Alle kennis en wijsheid van zijn tijd stelde hij in dienst van Christus. Door zijn grote menslievendheid en zijn rijkdom aan gedachten is het mogelijk, dat iedereen zich bij hem thuis voelt en vindt wat hij nodig heeft. Het is door zijn grootheid dat hij iedereen van dienst kan zijn. Wij kunnen zijn grootheid ook beoordelen aan de hand van het feit, dat zoveel grote en beroemde mensen hun fakkel door hem hebben laten aansteken. Met andere woorden, bij hem hebben zij hun licht opgestoken en door hem zich laten inspireren. Door zijn woorden werd Augustinus bekeerd, de grootste van alle theologen. Het was Paulus, die de boeien van Luther verbrak en hem tot de grootste van alle reformatoren maakte. De woorden van Paulus zette het hart van Wesley in vuur en vlam en maakte hem tot de grootste van alle evangelisten. Augustinus, Luther, Calvijn en Wesley waren de grootste persoonlijkheden, welke de kerk na Paulus heeft voortgebracht. Het zijn alle vier giganten en waren hiertoe in staat door de inspiratie van de grootste van alle giganten Saul van Tarsen. Paulus is de grote inspirator voor alle christenen, die na hem kwamen. Wanneer zijn woorden in het hart van de mens doordringen, dan breekt er een gouden tijd aan. Wanneer aan hem wordt voorbij gegaan, doet men zichzelf ontzettend te kort. De eeuwen achter ons, waarin hij aan het woord kwam kunnen wij als verlicht beschouwen, maar toen hem het zwijgen was opgelegd kwamen de donkere middeleeuwen. Altijd zal er een opwekking in de kerk komen, wanneer er weer naar Paulus geluisterd wordt. Wanneer de vrijheid van Christus weer wordt overwoekerd door het juk van de wet en de dikke walm van de traditie, dan verduistert het licht van de Geest, maar het is Paulus weer, die zoals Elisa de dode jongen tot leven wekte, het dode lichaam van de kerk door zijn woorden tot leven wekt en in ere herstelt om opnieuw te staan in de vrijheid van Christus. De rokende vlaspit steekt hij weer aan en het walmend oliepitje maakt hij schoon, zodat het weer helder brandt. Door de geest der vrijheid zet hij harten weer in beweging, harten die dreigden terug te vallen op de vetpotten van Egypte en daardoor weer tot slavernij zouden geraken. Zijn brieven zijn bladeren van de boom des levens tot gezondmaking van alle mensen. Hij is zo groot, dat sommigen hem machtiger hebben gemaakt dan hij werkelijk is. Honderden jaren lang heeft men gemeend, dat hij ook de brief aan de Hebreeën heeft geschreven, maar dit is niet zo. Sommigen zijn zelfs van mening, dat door zijn invloed de vier evangeliën geschreven zijn. Zelfs het hele Nieuwe Testament wordt geclaimd op zijn naam te staan, omdat overal zijn gedachten voorkomen. En sommigen zijn zelfs zo ver gegaan hem als de grondlegger van het christendom te zien, zonder Paulus zou er ook geen christenheid zijn geweest. Anderen zeggen weer, dat zonder hem het christelijk geloof nooit tot een wereldgodsdienst was geworden. De christelijke leer, als dogma, zou volgens hen niet in de vier evangeliën te vinden zijn, maar alleen in de brieven van Paulus. Al deze veronderstellingen zijn overtrokken en doen schromelijk tekort aan de werkelijkheid. Het een kan niet zonder het ander en heel het Nieuwe Testament is de godsopenbaring, waarvan Paulus, als een verborgen geheimenis van vroegere eeuwen, gesproken heeft. Wie Christus is leert men aan de voeten van Hemzelf en van Paulus. Luther vond de brief aan de Galaten het belangrijkste geschrift van Paulus, maar zou deze brief niet verstaan hebben zonder het Oude Testament en de evangeliën. De reformatoren grepen weer terug op de totale godsopenbaring: het Oude en Nieuwe Testament, met de meer of minder belangrijke boeken. Aan Paulus moet niet meer eer worden toegedacht dan hem toekomt. ‘’Want wie is Paulus anders dan een dienstknecht van Jezus Christus?‘’ Hij heeft ons een theologie gegeven, maar het was wel een christologie! Hij heeft een belangrijk stempel gezet op alle eeuwen na Christus, maar Jezus was Gods eniggeboren Zoon voor de grondlegging der wereld en in Hem hebben ook de patriarchen en alle anderen geloofd, eeuwen voor Christus, als ziende de Onzienlijke. Terug naar Paulus is terug naar Jezus, want Paulus noemde zich een slaaf van Jezus Christus. Paulus was groot, maar de naam boven alle andere namen onder de hemel en op de aarde is de naam van Jezus, want alleen Hij kan Zijn volk zalig maken van hun zonden! "Daarom heeft God Hem ook uitermate verhoogd en Hem de naam boven alle naam geschonken.‘’ Dat was het geloof van Paulus; en daardoor was hij verzekerd, dat verdrukking noch benauwdheid hem van de liefde van Christus zou scheiden. Door dit geloof spreekt Paulus nog nadat hij gestorven is. In dit geloof ligt ook voor ons de kracht om Paulus' navolgers te zijn, gelijk hij was van Christus. In zijn laatste gevangenschap schreef hij aan Timoteus en ook aan ons: "Schaam u dus niet voor het getuigenis van onze Here.‘’ |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||