 |
| ||||
|
Het dak De avond was wat kil, de lucht zwaar bewolkt. De wolken hadden een rode gloed over zich, alsof er overal enorme branden woedden. Om de een of andere reden klom ik naar het dak van dit gebouw. Alsof ik ertoe gedreven werd. Boven aangekomen, eindigde het trappenhuis in een soort klein gebouwtje met twee openslaande deuren. Ik stond daar, geen idee waarom, wat er aan de hand was of waarom er zoveel mensen waren. En waarom kwamen er nog steeds mensen naar boven toe? Het was tenslotte een hele klim. En ik ben geen sportief type, maar zelfs na het beklimmen van al die trappen, was ik niet moe. Niemand eigenlijk. Wat ik zo zag, waren het nogal vreemde mensen daar. Vreemd gekleed vooral. De meesten hadden een wit gewaadachtig kostuum aan, hadden een gouden palmtak bij zich en een bijbel. Terwijl ik daar zo stond, mezelf af te vragen wat ik daar in Godsnaam deed, kwamen er nog steeds mensen de trap op. Stel je voor, ik stond daar, in mijn spijkerbroek, T-shirt met een of ander bandlogo erop en mijn bijbel in mijn hand. Niet eens een chique of zo, gewoon, mijn alledaagse, volop in geschreven, beduimeld, van ezelsoren voorziene bijbel. Het dak had wat weg van een plein, voor zover ik kon zien. Met een hekwerk langs de randen en een of ander gebouwtje aan de linkerkant. Dat bleek ook nog eens een bar te zijn, want ik hoorde muziek en gelach naar buiten stromen de avond in. Sommige mensen die ik naar boven had zien komen, gingen direct naar de bar, waar ze hun spullen op een hoopje gooiden en een biertje bestelden. Terwijl ik daar zo stond, kwam iemand, die net naar boven was gekomen, naar me toe en vroeg of zij de juiste spullen bij zich hadden. “Ehm.. (weet ik veel).. laat eens kijken. Je hebt je bijbel, je gewaad en iets wat zou moeten lijken op een tak.. ik denk dat je beter terug kunt gaan en je goede palmtak halen” Wist ik wel wat ik daar zei? Of zelfs maar waarom? Was ik die mensen maar wat aan het vertellen? Ik bedoel maar, ik stond daar eigenlijk, verbaasd om wat ik zag en waar ik was, alsof ik er niet echt bij hoorde en waarom ik daar was. Had ik niks anders te doen? Niet echt. Ik moest daar zijn. Ondertussen kwamen ook andere mensen naar me toe met diezelfde vraag als de eerste keer. Sommigen met drie, sommigen met twee, soms met maar één en zelfs helemaal zonder. Je zou bijna denken dat je alles bij je moest hebben of zo, maar dat was blijkbaar per persoon anders. Soms kwam er iemand aan met alles perfect in orde (op het oog), maar toch was er iets niet goed. Zo zat er soms in een bijbel een ander boek verstopt, was de palmtak meer een henneptak (…) of was het gewaad zo dun of versleten, dat het gewoon niet kon. Terwijl diezelfde dingen bij een ander niet uit maakte. “Nee hoor mevrouw, de vlekken en scheuren in uw gewaad zijn helemaal perfect zo” Van sommige mensen was het gewaad zo puur wit, dat het je ogen pijn zou hebben gedaan als je ze in het volle zonlicht zou hebben gezien. De palmtakken waren zo opgepoetst, dat je jezelf erin kon spiegelen. En hun bijbel ingelegd met goud, beslagen met zilveren versierselen en juwelen. En als ze mij dan vroegen, raadde ik ze aan om de “echte” spullen te halen en niet hun “zondagse goed”. Het was bizar. Het was alsof ik wist wie op de juiste plek was en wie niet. En wat die persoon “goed of fout” bij zich had. Terwijl ik dus nog steeds niet wist wat ik daar deed, waarom ik daar was. EN ik stond daar, in mijn spijkerbroek en T-shirt. Ten opzichte van sommigen leek ik wel een zwerver. En er waren er ook bij die zo naar me keken, alsof ik dat was. (“ik geloof dat uw gewaad niet helemaal correct is, maar ja.. u weet het zelf blijkbaar beter”) Intussen werd het donkerder en donkerder. De rode gloed werd sterker. Het was bijna beangstigend, op een andere avond zou je er ook behoorlijk overstuur van kunnen raken. Maar niet vanavond. Er was een gevoel van vrede en geborgenheid binnen in me, zoals ik nog nooit had gevoeld. Toen verscheen er een heldere vlek in het wolkendek. Alsof de wolken uit elkaar werden geschoven als een gordijn, ontstond er een gat in de wolken waardoor een helder wit licht scheen. Iedereen keek vol ontzag omhoog, zonder dat we doorhadden wat er gebeurde. Uit het gat verschenen witte figuren die stuk voor stuk met een helder wit licht leken te branden. Deze figuren omrandden een grote wolk, alsof ze iets of iemand begeleidden. (“Wauw. Wat is dit?”) het was moeilijk onder woorden te brengen. Intussen bleven de mensen maar naar boven komen, uit alle lagen van de bevolking, overal vandaan, met een of meerdere van de spullen bij zich. Terwijl sommigen gewoon doorliepen, bleven mensen naar mij toekomen en mij hun vragen stellen. Het leidde me af van het spektakel aan de hemel. Maar, zolang mensen mij bleven vragen, bleef ik hun antwoorden en adviseren. Op een gegeven moment, was de wolk gedaald, zodat hij gelijk lag met de rand van het dak, waarbij zichtbaar werd wat er aan de hand was. Op de wolk stond een figuur, die, terwijl hij een verblindend wit licht uit leek te stralen, zo zacht voor de ogen was, dat je wel moest kijken en Zijn liefde voelen. Die figuur was natuurlijk Jezus. Het zou niemand anders kunnen zijn. Hij is teruggekeerd, zoals hij dat aan zijn discipelen had beloofd al die jaren geleden. Halleluja! Jezus begon mensen uit te nodigen om met hem mee te komen. Zover ik kon zien, werden de mensen die mij gevraagd hadden en die nu de juiste spullen bij zich hadden, allemaal uitgenodigd. Iedereen waarvan ik had gezegd dat het “zo goed was”, werden uitgenodigd. Ook die mevrouw met haar gescheurde en bevlekte gewaad. Er waren ook anderen die uitgenodigd waren, die mij niets hadden gevraagd, zodat ik mezelf niet te belangrijk zou gaan voelen. Terwijl ik daar zo stond te kijken naar hoe die mensen werden meegenomen, herinnerde ik me de mensen in die bar. Ik liep naar de ingang en riep “Mensen, het is zover! Hij is gekomen, je kunt maar beter naar buiten gaan” Sommigen lieten alles vallen en renden naar buiten, terwijl ze in de haast hun spullen probeerden terug te vinden. Andere reageerden met een gelaten “nee joh.. Er staan nog zoveel mensen, we hebben nog tijd zat! FF mijn biertje leegdrinken en dan zien we wel.” Ik liet ze maar hun gang gaan. Op het dak, zag ik de mensen die NIET waren uitgenodigd zich realiseren wat ze misten. Sommigen begonnen te huilen en begonnen me te vragen hoe ook zij konden worden uitgenodigd. Op de een of andere manier wist ik hun te antwoorden, terwijl ik zelf eigenlijk helemaal onder de indruk was van het gebeuren. En nog steeds kwamen er mensen de trap op. Ze kwam naar mij toe als ze twijfels hadden. Het dak werd steeds leger en ik bedacht me opeens dat ook IK nog daar stond.. Ìk was nog steeds niet uitgenodigd. Werd ik wel uitgenodigd? Ik begon ook bang te worden. Toen ik eenmaal over de eerste angst heen was, raapte ik mijn moed j elkaar en liep naar de rand en vroeg de Heer of ik Hem een vraag mocht stellen. Hij antwoordde: “Natuurlijk, mijn kind” Ik vroeg Hem: “Heer, ik zie U al die mensen bij U uitnodigen, sommigen daarvan heb geholpen om het maar zo te zeggen. Het dak begint leeg te raken en ik sta hier nog steeds. Nodigt U mij ook uit? Of moet ik hier blijven?” De Heer antwoordde: “Mijn lieve kind, wees niet bang. Ik kom voor jou terug. Maar ik heb je nodig om te doen wat je tot nu toe voor me hebt gedaan. Je bent nog niet klaar. Kijk maar, er komen nog steeds zoekende naar boven toe. Ga naar ze toe. Help ze, Vertel hen over mij. Er is een plaats voor jou bij mijn Vader!” Jezus begon met te vertellen over de betekenis van de spullen die de mensen bij zich hadden. Hij zei: “Zoals je begrijpt, vertegenwoordigd de Bijbel je geloof. Het kan splinternieuw zijn of flink gebruikt, zoals dat van jou. Het gewaad vertegenwoordigd je leven. Een puur wit gewaad laat iemand zien die een puur leven heeft geleefd of een schoon geweten heeft. DE palmtak vertegenwoordigd de eer die je geeft aan God. JIJ kwam bij me met alleen je geloof, vertegenwoordigd door je bijbel. Dat was genoeg voor mij. Een ander kwam bij me met alleen zijn witte gewaad en ook dat was genoeg voor mij. Ik ben degene die dit beslist. Mij liefde redt hen, niet wat ze meebrengen. Ga nu en doe wat ik je gevraagd heb. Doe het zo goed je kunt, twijfel niet. Als je me nodig hebt, ben ik altijd maar een gebed bij je vandaan. Ik hou van je” Ik ging terug naar de deur en deed wat Hij me had gevraagd. Voor mij heeft deze droom me, na al die jaren, geleerd dat het niet uitmaakt hoe je God aanbidt, het is niet belangrijk hoe je je leven leeft. Het maakt niet uit naar welke muziek je luistert. Jezus is de enige die je uit kan nodigen om mee te komen naar de Vader. Leef je leven zoals je dat het beste kunt. Zolang Jezus in je hart is, zal je je geen zorgen hoeven te maken. Jesus Rocks! |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
