 |
| ||||
|
Soms zijn er van die momenten, dat je hoofd bijna je voeten kwijtraakt, dat je gevangen bent in chaos en stress. Het moet op één van die momenten geweest zijn dat ik mijn besluit heb genomen. Misschien zat ik wel te blokken voor een toetsperiode, ik weet het eigenlijk niet meer. Het was in ieder geval een keerpunt. Ik besloot dat ik geen behoefte meer had aan stress en verantwoordelijkheid, ik wilde niet volwassen worden, Ik wilde kind blijven. Ik wilde weer gaan leven als een kind. Iedere dag zou een nieuwe uitdaging worden. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Als een kind genoot ik van de daarop volgende tijd. De regen was een koude douche en gaf de mogelijkheid om heerlijk in de plassen te stampen, de zon was een heerlijke warmtebron. Als zij ’s morgens in het oranjerood aan de horizon verscheen was ik gisteren alweer vergeten en begon ik vol goede moed aan een nieuwe dag. Ik had mijn paradijs op aarde gevonden, zo dacht ik. Maar ook een kind is niet vrij van de realiteit. Mijn kinderdroom werd al snel verstoord, tijdens een potje knikkeren. De lucht was grijs en grauw, net als de straten van de stad. Ik had op de stoep een plekje gevonden waar ik goed kon knikkeren. Het kuiltje bij de muur leek net een echt knikkerpotje. Ik had een heleboel knikkers, mooie rode en groene. Aan de overkant van de straat speelden ze tikkertje. Ik mocht niet meedoen. Ik was te groot. Het gaf niet. Ik knikkerde al. Er was niemand om tegen te knikkeren. Ook dat gaf niet. Zo kon ik ook niet verliezen. Als ik me verveelde kon ik naar binnen gaan. Daar kon ik tekenen of een kleurplaat maken. Gister had mama me zomaar geld gegeven. Zakgeld noemde ze het. Ik mocht er zomaar iets voor kopen. Snel ben ik naar de winkel gerend. Ik kon haast niet kiezen. Toen heb ik kleurtjes gekocht, en knikkers! Twee dingen om mee te spelen. Ik speelde graag, veel liever dan dat ik naar school ging. Daar moest ik allerlei rare dingen doen, zoals natuurkunde en Engels. Stiekem tekende ik op de rand van mijn schrift. Gelukkig kon ik na school weer snel naar huis om te spelen. Ik snapte niet waarom ik van mama naar school moest. De kinderen waren niet aardig, niemand wilde spelen. Ik keek eens naar mijn knikkers, ik zou mijn knikkers zeker niet mee naar school nemen. Ze zouden ze misschien afpakken! Nee, de knikkers waren veel te mooi. Ik pakte de grote rode knikker en bekeek hem nog eens goed. Plotseling hoorde ik iemand achter mij. “Speele?” vroeg hij. Ik draaide me om. Zou het een van de buurkinderen zijn? Zou ik toch mee mogen doen met tikkertje? Achter mij stond Keesje. Hij keek me aan. “Speele?” vroeg hij nog eens. Ik schudde mijn hoofd. “Nee Keesje,” zei ik. Met Keesje kon je ook helemaal niet spelen. Keesje was niet helemaal goed, zei mama. Keesje was wel groot maar begreep evenveel als een peuter. Keesje zag er ook anders uit. Een mongooltje noemden de buurmeisjes hem. Keesje bleef me teleurgesteld aankijken. “Niet speele?” Ik draaide me een beetje boos om. Ik wilde knikkeren. Ik stopte de rode knikker weer weg, en pakte een groene. Zorgvuldig mikte ik op het knikker potje. In de verte hoorde ik een auto aankomen. Ik hoorde Keesje roepen: “Kijk auto!” Ik zuchtte en keek om. Keesje stond midden op de weg. De automobilist die de hoek om kwam zag hem niet. Snel rende ik de weg op, en duwde Keesje aan de kant. De automobilist toeterde en Keesje huilde. Toen begreep ik alles. Ik was geen zes, maar zestien. Ik ging naar school om te leren, zodat ik later voor jongentjes als Keesje zou kunnen zorgen. Zo iemand hebben ze nodig, zij worden namelijk niet volwassen. Keesje zou altijd Keesje blijven. Maar ik niet altijd een kind.. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
