 |
| ||||
|
Timmy wachtte eventjes, maar er gebeurde niets. Hij was nog te jong om te beseffen dat het antwoord op zijn gebed niet altijd direct kwam. Nou, dan ga ik wel naar mijn hut, dacht hij. Daar kan niemand tenminste boos op me worden! Timmy sloop weg achter een paar bosjes. Hij liep altijd via een omweggetje, zodat niemand zijn hut zou kunnen vinden. Onderweg trok hij zijn T-shirt uit. "Aah!!!" Er bleek nog een doornige tak aan de binnenkant van zijn shirt achtergebleven te zijn. Met het uittrekken van zijn shirt bleef de tak haken in de huid van Timmy's rug. Hij stond stil. Het huilen stond het stoere ventje nu nader dan het lachen. Mama's weten altijd precies wat ze dan moeten doen... dacht Timmy. Hij zuchtte eens diep. Hij beet op zijn lip en trok hard aan de tak. "Auwieauwie!!!" Hij maakte een rondedansje van de pijn. De tak was losgetrokken, maar de dorens hadden diep in zijn huid gekerfd. "Rottig rotding!" zei Timmy boos huilerig en hij stampte eens hard met zijn gympen op de tak. Nog even lopen. Ah eindelijk, daar is de hut... Timmy was zo blij dat hij de hut zag, alsof het een lief huisje was waar hij meer dan welkom was. Hij kroop snel onder het afdakje van dik bebladerde takken naar binnen. Lekker koel was het daar. Wel een beetje donker, maar Timmy had net genoeg licht om zijn favoriete spulletjes in zich op te nemen. Zijn stripboek. In een plastic zak natuurlijk. Zijn voetbal, een echte die hij ooit eens van een hele aardige meneer gekregen had. Een emmertje waar je van alles mee kon verzamelen. En een heleboel mooie steentjes, die hij gevonden had. Ze lagen te pronken op een paar grote bakstenen. Timmy voelde zich thuis. Nog even keek hij naar zijn T-shirt waar grote bloedvlekken op zaten. Hij rolde het op en ging op zijn zij liggen, het T-shirt onder zijn hoofd. Timmy viel in een onrustige slaap. |
|||||
|
|
|||||
|
|||||||||||||||||||||
|
|
||||||||||||||||||||
